در این اتاق صدای سنباده و در اتاق دیگر صدای ساز قانون و آموزش و تعلیم ملیحه سعیدی به هنرجویان. زنده یاد احمد ستوده قانون می ساخت و همسرش صدای آن را به رخ می کشید، صدایی غرورآفرین و هر دو از عشق می گفتند، عشقی دوست داشتنی چنان که از دل برآید.
احمد ستوده چنان در شعر و ادبیات و موسیقی غرق شده بود که گویی ماهیتش در این دنیا خلاصه شده بود در هنر و فقط هنر.
زنده یاد احمد ستوده در نخستین روز آبان ماه یکهزار و سیصد و بیست و چهار در شهر تهران دیده به جهان گشود. وی تحصیلات آکادمیک خود را در دانشکده عالی ادبیات و زبان های خارجی دانشگاه تهران و در رشته های زبان و ادبیات فرانسه و انگلیسی به پایان رساند و پس از اتمام تحصیل چنان شعله ای در وی پدیدار گشت که وی را به سوی مکتب استاد ابراهیم قنبری مهر، استاد بحق ساخت آلات مختلف موسیقی راهی کرد. در آن مکتب سختی چوب و سیم با نرمی و ملاحت ادبیات آمیخته شدند و در آخر آوای قانون را برای ما به ارمغان آورد.
استاد ستوده با نظر و مشاورت همسرش ملیحه سعیدی صدای ساز قانون را که سالها نوای عربی داشت، نوای ایرانی بخشیدند و به ساختار و آوای این ساز هویت و شخصیت اصیل ایرانی دادند.
آخر جمله، ابداعاتی که این بزرگوار به ساز قانون بخشید:
- اضافه کردن گسترده صوتی ساز قانون.
- ابداع پرده گردان های مختلف و نهایتاً ساخت پرده گردان چوبی ریلی متحرک برای ایجاد نواهای موسیقی ایرانی از بیست و چهار ربع پرده.
- ابداع تاندور جهت کوک نهایی همزمان سه سیم بر روی ساز قانون.
- تعویض و تنظیم درجه بندی سیم های ساز قانون.
- تغییر در فرم، اندازه و شکل خرک، سیم گیر، شبکه های صوتی و سایر اجزای ساز قانون و دیگر تدابیری که برای بازگرداندن صدای ساز قانون از فرم عربی به نوا و آوای ایرانی نیاز داشت.
این دو هنرمند در کنار استاد ابراهیم قنبری مهر و طی سالها تلاش خانواده، ساز قانون را تشکیل دادند، خانواده ای که دکتر علیرضا ستوده یادگار استاد احمد ستوده به ساخت و پرداخت و ابداع در مورد ساز قانون ادامه و به روح آن جاودانگی می بخشد.
کوتاه سخنی از زبان علیرضا ستوده که در وصف عمق روح متعالی استاد ستوده گوید:
غلام همت آنم که زیر چرخ کبود
زهر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست
و این سر لوحه زندگی آن بزرگوار بود.در این چند سطر سعی کردیم یادی کرده باشیم از درگذشت هنرمند بزرگوار استاد احمد ستوده، شش سال گذشته از تولد دوباره ایشان.
زنده یاد استاد احمد ستوده در تیر ماه یکهزار و سیصد و هفتاد و نه به سرای باقی شتافت و در قطعه هنرمندان بهشت زهرا(س) منزل گزید.
