به گزارش خبرگزاری مهر، تا امروز به دور سیاره‌های فراخورشیدی کشف شده، هیچ حلقه‌ای دیده نشده است اما بیشتر سیاره‌های کپلری به اندازه‌ای به ستاره‌های خود نزدیک هستند که کشش گرانشی چرخش عمودی آنها را نسبت به مدارهایشان ثابت نگه می‌دارد، این به آن معنی است که سیستم حلقه‌ای احتمالی چنین سیاره‌هایی همواره از نظر ما نامرئی خواهند بود.
یک سیاره باید مشابه سیاره زحل، نسبت به صفحه مداری خود انحراف داشته باشد، ویژگی که بیشتر در مورد سیاره‌های دور از ستاره‌های مادر صدق می‌کند و چنین سیاره‌های دورافتاده‌ای را تنها با کمک رصدهای تلسکوپ کپلر می‌توان شناسایی کرد.
چنین حلقه‌هایی برای اینکه بتوانند باقی بمانند باید ساختاری سنگریزه مانند داشته باشند زیرا ذرات ریزتر تحت "تاثیر پوینتینگ- رابینسون" دچار فرسودگی شده و به واسطه تشعشعات بین ستاره‌ای به تدریج و به شکل مارپیچی به سمت ستاره مادر تغییر حالت خواهند داد.
یک حلقه سیاره‌ای در صورتی شکل می‌گیرد که قمر یک سیاره بیش از اندازه به سیاره نزدیک شده و به واسطه نیروهای کشندی از هم متلاشی شود، این پدیده به "حد رُوش" شهرت دارد، پدیده‌ای که در آن کشش‌های گرانشی یک جرم کیهانی بدنه آن جرم را از هم متلاشی می‌کند.
شاید زمین هم در میلیاردها سال پیش و در پی برخورد سیاره‌ای به اندازه مریخ دارای حلقه بوده است که مواد آن به تدریج ماه را تشکیل داده‌اند. شرایط آب و هوا در سیاره‌ای حلقه‌دار بسیار ناخوشایند و نامطلوب است. در صورتی که چنین سیاره‌ای مشابه زمین باشد با چرخش‌های فصلی قطب‌های شمالی و جنوبی آن در سایه مطلق فرو می‌روند و به این شکل زمستان‌ها به شکلی کشنده سرد شده و هیچ ستاره‌ای در آسمان مشخص نخواهد بود.
تکامل حیات بر روی چنین سیاره ای نسبت به زمین با وجود عدم حضور چرخه شبانه روزی و وجود فصل‌های افراطی بسیار متفاوت خواهد بود. این احتمال وجود دارد که در آینده مریخ نیز دارای چنین حلقه‌ای شود زیرا بزرگ‌ترین قمر این سیاره، فوبوس به صورت مارپیچی در حال نزدیک شدن به سیاره بوده و به تدریج از هم متلاشی خواهد شد و به این شکل زمینه شکل گیری حلقه سیاره‌ای به وجود خواهد آمد.
در صورتی که چنین پیش بینی درست باشد طی چند سال آینده فهرست سیاره‌های کپلر نام سیاره‌های حلقه دار را نیز شامل خواهد شد تا به این شکل گرایش انسان‌ها به این جهان‌های دورافتاده بُعد دیگری به خود بگیرد.
