یعنی تزریق پول و کمک های مالی گاه و بی گاه از سوی دولت و هزینه آن در شهرها. این نگاه که طی چندین دهه نهادینه شده و یکی از پیامدهای شکل نگرفتن حکومت های محلی و مدیریت واحد شهری است موجب شده است تا استعدادهای محلی برای افزایش درآمد مدیریت شهری ناشناخته مانده و مدیران شهری در مقاطع مختلف برنامه های خود را در گرو دریافت بودجه از دولت ببینند؛ بودجه ای که گاه ماه ها و سال ها در هزار توی بوروکراسی دولتی گرفتار می ماند.
اگر چه معضلات شهری و به خصوص آنچه مربوط به حمل و نقل عمومی است به مشکلی ملی بدل شده و اختصاص اعتبار توسط دولت به کلانشهرها در این حوزه در نهایت گرهی از مشکلات ملی رفع خواهد کرد (در حوزه کاهش مصرف سوخت و کاهش آلودگی هوا)، اما سؤال اساسی اینجاست که چرا شهرداری های کلانشهرها همچنان باید چشم انتظار بودجه های دولتی بمانند و نتوانند مشکلات مربوط به حمل و نقل عمومی را با اتکا به درآمدهای خود رفع کنند.
در دهه های گذشته دولت ها همواره سعی کردند تا به نوعی شهرداری ها را وابسته به تصمیمات خود حفظ کنند و این کار با محدود کردن اختیارات، وظایف و دخالت های مستقیم در تصمیمات شهرداری ها انجام می شد. حتی با شکل گیری شوراهای اسلامی شهر و روستا به دلیل تفویض نشدن اختیارات بیشتر به شهرداری ها این وابستگی و دخالت ها مستقیم ادامه پیدا کرد.
اگر چه دولت ها گمان می کردند دخالت در نحوه اداره شهرهای بزرگ و به ویژه تهران در مقاطعی در حوزه های مختلف تسلط دولت بر امور و همچنین - با نگاه خوشبینانه- بهتر اداره شدن شهرها را به دنبال خواهد داشت اما همان موضوع باعث شد تا با گسترده شدن مشکلات شهری و در راس آن وضعیت ترافیک و حمل و نقل عمومی دولت با غول بی شاخ و دمی روبه رو شود که امروز نه تنها شهرداری ها بلکه خود مجموعه دولت نیز به تنهایی از عهده مهار آن بر نمی آیند.
روشن است در صورتی که دولت های پیشین با دادن اختیارات بیشتر و همچنین تلاش برای شکل گیری مدیریت واحد شهری شهرداری ها را برای استقلال بیشتر و یافتن راه های توسعه منابع مالی تمرین می دادند امروز کلانشهرها برای حل مشکلات خود تا به این حد نیازمند کمک های دولت نبودند؛ کمک هایی که حتی اگر با حسن نیت پرداخت شوند به دلیل ماهیت سیستم دولتی در پیچ و خم های بوروکراسی گاه به نوشدارویی پس از مرگ سهراب می مانند.
