کابوسی که این رژیم سال‌ها بیمناکش بود سرانجام محقق شد. در سال‌های گذشته مقامات اسرائیلی در گفت‌و‌گوهای مستقیم با فلسطینیان یا در مذاکرات غیرمستقیم با آمریکا و میانجیگران عرب حق بازگشت آوارگان فلسطینی به سرزمینشان را به‌عنوان «اصلی غیرقابل سازش» رد می‌کردند، اما این آوارگان روز یکشنبه از چند جهت به مرزهای سرزمین اشغال‌شده فلسطین هجوم آوردند و حق بازگشت به سرزمینشان را فریاد زدند. رژیم صهیونیستی در روزهای اخیر، خود را برای تظاهرات فلسطینیان در سالگرد روز نکبت در کرانه باختری و شرق بیت‌المقدس یا مرز نوار غزه آماده کرده بودند، اما با هجوم فلسطینیانی روبه‌رو شدند که از مرزهای اردن، سوریه، لبنان و مصر از حصارهای بتنی یا سیم‌های خاردار بالا می‌رفتند تا به خاک فلسطین بازگردند.
تل‌آویو که از این وضعیت غافلگیر شده‌بود خیلی زود دولت بشاراسد و شرایط بی‌ثبات حاکم بر سوریه را دلیل این اتفاق غیرمنتظره اعلام کرد. روزنامه‌های اسرائیلی هم نوشتند که به همین دلیل است که اسرائیل تمایلی به سرنگونی دولت بشار اسد ندارد چون اگر سوریه بی‌ثبات شود مرزهای اسرائیل هم ناآرام خواهد شد. گروهی دیگر از رسانه‌های صهیونیستی مثل همیشه انگشت اتهام را به سمت ایران نشانه رفتند، اما اتفاقی که روز یکشنبه افتاد پیامدهایی فراتر از این اتهام‌زنی‌ها خواهد داشت.
بنیامین نتانیاهو نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی تلاش خواهد کرد تا از این رویداد به‌عنوان ابزاری برای چانه‌زنی و امتیازگیری در سفر هفته آینده‌اش به آمریکا استفاده کند. او خواهد گفت که شرایط برای اسرائیل در منطقه اکنون سخت‌تر شده پس واشنگتن بدون انتظار کوچک‌ترین عقب‌نشینی از تل‌آویو باید امتیاز بیشتری به این رژیم بدهد. نتانیاهو دیروز در واکنش به رویدادهای یکشنبه گفت: چالش ما دیگر مرزهای سال 1967 نیست بلکه چالشی بر سر موجودیت اسرائیل است که اعراب آن را نکبت و مصیبت می‌دانند. یک سایت خبری در آمریکا دیروز به نقل از منابع آگاه در واشنگتن گزارش داد که باراک اوباما قرار است روز یکشنبه آینده در اجلاس بنیاد آیپک که لابی‌کننده اصلی اسرائیل در آمریکاست شرکت کند. این خبر هنوز به‌طور رسمی تایید نشده اما اگر چنین باشد، این برای تل‌آویو خبر خوش و امتیاز بزرگی از سوی آمریکاست.
اما اکنون که معادلات سیاسی در خاورمیانه به سوی دمکراتیک‌شدن پیش می‌رود آمریکا و اسرائیل دیگر با دولت‌ها و دیکتاتورهای عرب طرف نیستند. مردم کشورهای عربی از تونس و مصر تا اردن و یمن اکنون دیگر به تک‌تک تصمیمات داخلی و خارجی دولت‌هایشان حساس و گوش به زنگ هستند. هر جا که از تصمیمی خوششان نیاید یا آنها را مطابق منافع کشور یا خواسته جمعی‌شان نبینند به خیابان‌ها می‌‌روند و اعتراض می‌کنند. در مصر مردم بعد از 3 دهه، حاکم قدرتمندی چون حسنی مبارک را از قدرت پایین کشیدند و تا وقتی او و خانواده‌اش را پشت میله‌های زندان ندیدند، از پا ننشستند. چنین مردمی از مقابله با آمریکا و اسرائیل ابایی ندارند.
