مجله تئاتر برخلاف آنچه در وهله نخست به ذهن می‌رسد، از نمونه سینمایی‌اش الگوبرداری نکرده و تلاش دارد از روش‌ها و تکنیک‌های نوآورانه دیگری بهره گیرد.
همین نکته در کنار رویکرد انتقادی آزادانه و سهل‌گیرانه، در همین 7 - 6 قسمتی که از عمر برنامه می‌گذرد سبب شده، مخاطبان خود را بیابد و آینده روشنی برایش پیش‌بینی شود.به این ترتیب حالا دنیای هنر نمایش هم صاحب تریبونی جدی و مهم در تلویزیون است. دست‌اندرکاران تلویزیون البته این نکته را نیز پیش‌بینی کرده‌اند که تئاتر، فراگیری سینما و فوتبال را ندارد و برای پخشش شبکه 4 سیما را برگزیده‌اند؛ شبکه‌ای که «ایرانیان فرهیخته» را به‌عنوان مخاطب هدف خود انتخاب کرده و تا حدود زیادی نیز چنین است، اما حالا که سینما و تئاتر، به‌عنوان 2 هنر اصلی و پرطرفدار، صاحب برنامه‌ای خوش‌ساخت و اثرگذار شده‌اند و هنرمندان و مسئولان این دو هنر، در این برنامه بحث می‌کنند و مسائل‌شان را با مردم و همدیگر در میان می‌گذارند، حالا که منتقدان و کارشناسان، نقاط قوت و ضعف سینما و تئاتر را طرح می‌کنند و از طریق همه اینها، به رشد این دو هنر کمک می‌کنند، جای خالی برنامه‌ای با همین شکل و شمایل در حوزه کتاب و ادبیات، باز هم بیش از پیش، خودنمایی می‌کند.
در حوزه کتاب، مدتی است که برنامه کتاب 4 با ساختاری متفاوت از گذشته و به‌صورت زنده اجرا می‌شود. اما اولاً بسیار کوتاه است، ثانیاً زمان بدی پخش می‌شود، ثالثاً ساختار جذاب و همه‌گیر 90 و هفت و مجله تئاتر را ندارد، رابعاً در هفته فقط 3شب پخش می‌شود، خامساً اهالی ادبیات و کتاب در آن نقش مهمی ندارند و سادساً رویکرد انتقادی با هدف طرح مشکلات و دستیابی به راه‌حل در این برنامه دیده نمی‌شود. عجیب است که مسئولان صداوسیما با شجاعتی تحسین‌برانگیز، برنامه‌ای نظیر هفت را با همه حاشیه‌هایش حفظ می‌کنند، برنامه خوبی مثل مجله تئاتر را راه می‌اندازند اما در حوزه کتاب، همچنان کم‌تحرک و بی‌تفاوتند. عجیب اینکه ادبیات حتی در برنامه‌های جُنگی و چندبعدی نیز همیشه با بی‌مهری مواجه شده است. در برنامه جذاب و پرمخاطب «دو قدم مانده به صبح»، برای انیمیشن و عکاسی و سینما و تئاتر و... همه چیز «مرغزار»ی پیش‌بینی شده بود، جز ادبیات و کتاب. در این برنامه، همه ادبیات که بیش از هر چیز در ادبیات داستانی معنا می‌یابد، تنها به تک‌وتوک برنامه‌های رشید کاکاوند در حوزه شعر خلاصه می‌شد و بس... .
گذشته از همه جنبه‌های مثبتی که یک برنامه فراگیر تلویزیونی دارد، تاثیر تبلیغی و اطلاع‌رسانی‌اش بر چرخه اقتصاد هنر، بسیار قابل توجه است. برنامه هفت با معرفی فیلم‌ها و نقد و بحث درباره‌شان، مردم را مستقیم و غیرمستقیم به دیدن فیلم‌ها دعوت می‌کند. مجله تئاتر با نمایش بخش‌هایی از تئاترهای روی صحنه و گفت‌وگو با کارگردان‌هایی که مردم کمتر با اسم و چهره‌شان آشنا هستند، نقش بسیار مؤثری در توجه مردم به هنر نمایش خواهد داشت. بر همین اساس، طبیعی است که معرفی و نقد کتاب‌ها، بحث درباره مشکلات نشر و گفت‌وگو با نویسندگان و منتقدان، تاثیر بسیاری بر فروش کتاب و کتابخوانی مردم می‌گذارد. شکی نیست که ادبیات چالش‌برانگیزترین حوزه در فرهنگ و هنر است و نویسندگان، بیش از آنکه هنرمند باشند، روشنفکرند. اما رسانه ملی در برنامه‌های 90، هفت و مجله تئاتر نشان داده است می‌تواند تا این اندازه شجاعانه رفتار کند.
