اروگوئه این قهرمانی را در خاک آرژانتین به دست آورد و بالاتر از این تیم تبدیل به پرافتخارترین تیم این تورنمنت شد. در تورنمنتی که تدابیر مربیان سرنوشت تیم‌ها را رقم زد، اسکار تابارز موفق‌ترین بود. او تیم ملی اروگوئه را در سال 2006 (برای دومین‌بار) تحویل گرفت؛ وقتی آنها از صعود به جام جهانی باز مانده بودند. او در 5 سال اخیر توانسته این تیم را به نیمه‌نهایی کوپا آمریکا، نیمه‌نهایی جام‌جهانی و قهرمانی اخیر برساند. یکی از بزرگ‌ترین دستاوردهای او آشتی دادن اروگوئه با افتخارات سال‌های دورش بوده است؛ اینکه کشوری با جمعیت3.5 میلیون نفر را متقاعد کند که نباید انتظار تکرار مدال طلای فوتبال المپیک و قهرمانی جهان که در نیمه اول قرن بیستم به دست آمده را داشته باشد. شاید هم در آینده مربیان اروگوئه‌ای مجبور شوند به ملت شان بگویند که تکرار در
خشش نسل طلایی فعلی غیرممکن است.
فینال آسان
در سوی دیگر پاراگوئه تورنمنت عجیبی را پشت سر گذاشت. آنها باید 3 بازی مرحله گروهی‌شان را می‌بردند ولی به تساوی رسیدند و باید 2 بازی قبل از فینال شان را می‌باختند ولی باز هم به تساوی رسیدند. بدین‌ترتیب بازیکنان این تیم خسته از بازی در وقت‌های اضافه در 2بازی قبلی، تضعیف شده بابت مصدومان و محرومان و در غیاب سرمربی شان خراردو مارتینو که اجازه نشستن روی نیمکت را نداشت، در همان شروع بازی تسلیم حملات اروگوئه شدند.
حرکت ناگهانی سوارز در دقیقه 13 منجر به گل اول شد. پاراگوئه در غیاب سانتاکروز مصدوم و باریوس که تنها در دقیقه پایانی به میدان آمد، خلاقیت کافی برای تهدید ساختار دفاعی مستحکم اروگوئه را نداشت. پاراگوئه با آرایش 1-5-4 برای بستن‌بازی به زمین آمده بود ولی ریسک تابارز و شروع هجومی اش، تاکتیک مارتینو را در همان نیمه اول خنثی کرد. درست قبل از پایان نیمه اول گلی به ثمر رسید که نه تنها سرنوشت فینال را رقم زد که گلی بود که اروگوئه‌ای‌ها منتظرش بودند؛ نخستین گل فورلان در تورنمنت.
این مهاجم32 ساله پس از یکسال که با نیمکت‌نشینی در آتلتیکو مادرید و مشکلات خانوادگی سپری شده بود، به آرژانتین آمد تا برخی تصور کنند او تمام شده است ولی او مثل جام جهانی برای تیم ملی کشورش درخشید و رابطی عالی بین خط میانی و خط حمله بود. البته او در این تورنمنت به طرز عجیبی در ضربات آخر بدشانس بود. سرانجام در فینال بود که پای او به گلزنی باز شد. این آخرین گل فورلان نبود و او در ثانیه‌های پایانی بازی روی همکاری کاوانی و سوارز، گل سوم و آخرین گل تورنمنت را هم زد. او با این گل در کنار هکتور اسکارونه تبدیل به بهترین گلزن تاریخ اروگوئه شد و قدم در راه پدرش پابلو فورلان و پدربزرگش، خوان کارلوس کورازو گذاشت که پیش از این قهرمان این تورنمنت شده بودند.
روانشناس بزرگ
احساسی‌ترین لحظه نیمه دوم به نوعی یک دقیقه قبل از گل فورلان اتفاق افتاد، وقتی تابارز دیه گو گودین را که به یک بیماری ویروسی مبتلا شده بود، به زمین فرستاد. با این کار همه بازیکنان حاضر در تیم دقایقی به زمین رفته‌اند. تابارز یک استاد تاکتیک و در کنار آن روانشناسی بزرگ است. فورلان در مصاحبه‌ای گفته بود که قبل از آمدن تابارز گمان می‌کرد روحیه تیمی تنها یک افسانه است. او با بازی دادن 4 دقیقه‌ای به گودین کمک کرد تا او هم خودش را در این قهرمانی سهیم بداند و به اتحاد بیشتر بازیکنان تیم کمک کرد.
صعود تیم نوجوانان اروگوئه به فینال جام جهانی در ماه گذشته، ورود تیم جوانان اروگوئه به‌عنوان یکی از مدعیان قهرمانی به جام جهانی که هفته آینده در کلمبیا شروع می‌شود و کسب سهمیه المپیک 2012 لندن نشان می‌دهد که فوتبال اروگوئه درست مثل نیمه اول قرن بیستم در اوج به سر می‌برد. در بطن این تولد دوباره، مردی ایستاده که برق هوشیاری در چشمانش دیده می‌شود و لبخند ملایمی بر لب دارد. لوییز سوارز که بهترین بازیکن جام شد را فراموش کنید، همینطور نیمار و مسی را. ستاره این تورنمنت معلم مدرسه سابق در مونته ویدئو بود؛ اسکار تابارز.
