بی اشتهایی شرایطی است که کودک و حتی بیشتر بزرگسالان از خوردن غذای کافی امتناع می‌ورزند.امتناع از خوردن غذا در بزرگسالان اغلب به دلیل ترس شدید از افزایش وزن است.
در بیماری بولیمیا فرد به شدت در خوردن افراط می‌کند و سپس شکم را از راه استفراغ کردن یا استفاده از داروهای ملین تخلیه می‌کنند تا بدین ترتیب جلوی چاقی و اضافه وزن را بگیرد.
هر دوی این اختلالات می‌توانند همپوشانی داشته و بیمار بین بی اشتهایی و بولیمیا در تناوب باشد. اختلال خوردن که در به طور چشمگیری در سالهای اخیر افزایش داشته است، اغلب در سنین نوجوانی یا اوایل جوانی آغاز می‌شود و بیشتر دختران جوان را رنجور و پریشان می‌کند.
به هر حال، اختلال خوردن گرچه در دختران بیشتر است اما می‌تواند در پسران هم ایجاد شود.
برای تشخیص بی اشتهایی می‌توانیم وزن فرد را ملاک قرار دهیم یعنی اگر وزن فردی 15 درصد پایین‌تر از متوسط وزن آن سن و جنس باشد یا نسبت وزن به قد فرد کمتر از 17.5 باشد، فرد مبتلا به بی اشتهایی است. در اشکال حاد بی اشتهایی، بیمار باید از قحطی زدگی محافظت شود.
بیماری بولیمیا به ندرت قبل از 14 سالگی بروز می‌کند و بیشتر در دختران مشاهده می‌شود.
در این بیماران بخش‌های بخصوصی از بدن مثل معده یا پاها زشت و معمولا خیلی چاق به نظر می‌رسند که در نتیجه کاهش شدید خوردنغذا به ویژه غذاهای پرکالری است. با افزایش گرسنگی، بیمار به شدت پرخوری می‌کند.
متخصصین رفتارشناسی عقیده دارند برای درمان این بیماران باید همزمان با اصلاح رفتار، افکار آنان نیز اصلاح شود.
