دهه شصت که بنا برمقتضیات؛ داشته‌های تلویزیون فقط آرشیو قدیمی‌اش بود ؛ گاهی فیلم‌هایی به دستگاه تله سینما سپرده می‌شدند که از فرط آشفتگی گویی با ساطور به جان سلولوئید افتاده‌اند و بعد سر فرصت یک خیرخواهی با چسب آمده و نوار فیلم را بهم چسبانیده و طبیعی است که د راین گیرودار اشتباهاتی هم رخ می‌دهد دیگر. یک صحنه بی‌صدا از کار درمی‌آید و تعدادی از سکانس‌ها نیز از فرط ساطوری بودن دیگر جانی نداشتند تا با یک تکه چسب بهم چسبانیده شوند.چنانچه همین هفت سامورایی که 155 دقیقه زمان دارد؛ در نسخه ساطوری به طور سخاوتمندانه ای بیش از 65 دقیقه از آن حذف شده و یا در واقع گم و گور شده بود. باری پنجشنبه شب تمام کسانی که با یک دنیا امید و آرزو پای گیرنده‌هایشان نشستند تا با دیدن یک فیلم کلاسیک اصیل خستگی یک هفته کار را از تن بدر کنند با دیدن نسخه ساطوری هفت سامورایی با با اعصابی خراب هفته را به پایان بردند.
هفت سامورایی را می‌توان بی‌منت؛ برروی دی وی دی دید. اما نمی‌دانم لذت دیدن آثار قدیمی از تلویزیون با دوبله های جاودانی‌اش چه مهره ماری دارد که نمی‌توان از دیدنش دست کشید.
مسولان تامین برنامه اگر واقف به چنین رفتار شناختی از بینندگانشان هستند ؛ بد نیست لطف کنند و با استفاده از تکنولوژی؛ آرشیو خود را به روز نمایند. اگر هم چنین رفتار شناختی از بینندگانشان متصور نیستند که هیچ. اصلا دمشان هم گرم. ساعت یک نصفه شب کدام عاقلی هفت سامورایی می‌بیند؟ و اگر می‌بیند دنده‌اش نرم همین ساطوری نیز از سرش زیاد است. اگرچه آنچه سیما یک نشان داد ارواح هفت سامورایی بود نه فیلم جاودانه کوروساوا.
