اما در میان همه تحلیل‌هایی که در این باره نوشته و منتشر شد واکنش روسیه و برداشت این کشور از آزمایش چین مغفول ماند. اگر چه روسیه در همه این تحلیل‌ها یکی از عوامل مهم این معادله عنوان شده اما اکثر بحثهایی که در این باره مطرح شده و می‌شود با تمرکز بر آمریکا و روابط و سیاستهای آینده این کشور صورت گرفته است.
امروزه کسی باور نمی‌کند که روسیه چین را تهدید بالقوه بشمارد. دیدارهای رسمی مقامات دو کشور و حتی تمرین‌های مشترک دو طرف همگی نشانه‌هایی از تحول مثبت در روابط میان روسیه و چین است. ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه و همتای چینی او از هر فرصتی برای تاکید بر دوستی و رابطه همکاری نزدیک میان خود استفاده می‌کنند. اما این آزمایش اخیر چین از دید مسکو پنهان نمانده و با دید دیگری مورد بررسی قرار گرفته است. این توجه ویژه دلایلی دارد.
اول اینکه روسیه دهها ماهواره نظامی و جاسوسی و ارتباطی در مدار زمین و در فاصله نزدیک به زمین دارد که در تیررس موشکهایی نظیر آنچه چین به تازگی آن را آزموده است قرار دارد. روسیه این ماهواره‌ها را «گوش و چشم» خود می‌داند و برای امنیت خود به این گوشها و چشم‌ها امید زیادی بسته است.
دلیل دومی که نگرانی روسیه را نسبت به این آزمایش برمی‌انگیزد آن است که از فردای این آزمایش، روسیه یکی از امتیازات و ویژگی‌های برتری خود را نسبت به چین از دست داد. توان نظامی چین همچنان بسیار عقب تر از روسیه است اما اکنون چین به توانایی‌ای دست یافته که روسیه و آمریکا در دهه 1980 به آن دست یافته بودند و به این خاطر به خود می‌بالیدند.
در سالهای اخیر چین با آمار و ارقام اقتصادی و تجاری‌اش بر طبل پیروزی و ابرقدرت شدن در آسیا می‌کوبید. روسیه هم با پشتوانه نظامی‌اش چندان نگران این قدرت گرفتن نبود اما اکنون این پشتوانه دیگر وجود ندارد. اینکه روسیه چگونه به حرکت پرشتاب چین به سوی سلطه نظامی و پیشرفته واکنش نشان می‌دهد موضوع حساسی است که بر آینده روابط بین‌الملل تاثیر خواهد گذاشت.
