این میزان عمر، در برابر عمر انسان که نهایت به 80 یا 90 سال می‌رسد، خیلی زیاد است.
فکرش را بکن تا پایان عمر ما و عمر فرزندِ فرزند ما این زبالة یک‌بار مصرفی که امروز درست دفع نکرده‌ایم، در طبیعت و در محیط اطرافمان باقی می‌ماند.
در حالی‌که می‌توانیم آنها را در کیسه‌های مخصوص بازیافت بیندازیم و به آنها تولدی دیگر بدهیم تا دوباره به زندگی ما برگردند و دیگر زباله نباشند.
یا نه، می‌توانیم درست دفعشان کنیم؛ یعنی آنها را در کوچه و خیابان رها نکنیم تا محیط زندگی‌مان زشت نشود.
اینها را گفتیم چون این روزها ، روزهای نذری و افطاری است. کسانی این امکان را فراهم کرده‌اند که اگر در خیابان هستیم و اذان گفتند، بتوانیم افطار کنیم و گرسنه به خانه نرسیم. حتماً این ایستگاه ها را دیده‌ای که روی آن نوشته‌اند: «طرح افطار آسمانی». در این طرح، بسته‌های افطاری ساده در غرفه‌های سیار در میدان‌های شلوغ و پرتردد و خیابان‌های اصلی شهر و ایستگاه‌های متروی تهران، بین شهروندان توزیع می‌شود. این طرح دربوستان‌ها و فرهنگ‌سراها هم اجرا می‌شود.
البته در این مواقع به ناچار از ظروف یک‌بار مصرف استفاده می‌شود. خوب است بعد از پایان افطاری از ما روزه‌داران چه باقی بماند؟
برخی از شهروندان بعد از خوردن افطار، ظرف آن را در خیابان رها می‌کنند و بعد به خانه های خود می‌روند در حالی که نیمه‌های شب رفتگران زحمتکش شهرداری این زباله‌ها را از گوشه و کنار جوی‌ها، بوستان‌ها و پیاده‌روها جمع می‌کنند. حواسمان به آنها باشد. حواسمان به بالا رفتن فرهنگ شهرنشینی باشد. حواسمان به موش‌های موذی زیر پل‌ها باشد. حواسمان به زیبایی بوستان‌ها باشد....
همة اینها وظیفه‌ای است که در برابر شهرمان داریم. یادمان باشد که خوب است هم خودمان رعایت کنیم و هم به دیگران یادآوری کنیم.
