در این شیوه که آناستوموز عروق نامیده شده است، محققان استنفورد از ژل پلوکسامر (کوپلیمر تهیه شده از پلی‌اکسی‌پروپیلن) و مواد پلیمری طبیعی چسب‌مانند به جای سوزن و نخ برای اتصال رگهای خونی حیوانات استفاده کرده‌اند .
اشکال بزرگ بخیه‌ها این است که استفاده از آنها برای رگ های خونی کوچکتر از یک میلی‌متر، کاری بسیار مشکل است.
آزمایش انسانی قوی‌ترین چسب بافتی هوشمند دنیا
«هیپرپلازی انتیما» که در آن سلول‌ها به آسیب‌های که توسط سوزن و نخ در دیواره‌ی داخلی رگهای خونی ایجاد می‌شود، واکنش نشان می‌دهند و باعث باریک شدن آن ناحیه می‌شوند، از جمله عوارض احتمالی استفاده از بخیه است.
این امر خطر لخته شدن خون و در نتیجه انسداد جریان خون را افزایش می‌دهد.
به گزارش نیچر، محققان استنفورد دریافتند، ماده‌ای که بتواند به آسانی از حالت مایع به حالت جامد تبدیل شده و دوباره به حالت مایع بازگردد، برای استفاده در جراحی عروق ایمن خواهد بود. آنها پلوکسامر را طوری تغییر دادند که بتواند در اثر حرارت بدن به حالت جامد و قابل ارتجاع تبدیل شود، اما در صورت سرد شدن بدون ایجاد آسیب، داخل جریان خون حل شود.
پس از آن پلوکسامر، برای اتصال دو دهانه‌ی یک رگ خونی قطع شده مورد استفاده قرار گرفت که امکان چسباندن دقیق آنها به یکدیگر را برای محققان فراهم می‌ساخت.
محققان از یک لامپ هالوژن ساده برای گرم کردن این ژل نیز استفاده کردند.
طبق بررسی محققان، این شیوه پنج برابر سریعتر از شیوه‌های سنتی اثرگذار بوده و التهاب و زخم بسیار کمتری را ایجاد کرده است.
این شیوه برای رگهای خونی بسیار باریک - تنها 2/0 میلی‌متر- نیز کاربر دارد.
