اینکه سفیر رژیم صهیونیستی از کشوری فرار کند و از کشور دیگر اخراج شود، توافقنامه‌های امنیتی و نظامی میان آنکارا و تل‌آویو به حالت تعلیق درآید، با عربده کشی‌های اسرائیل در دریای مدیترانه برخورد جدی صورت پذیرد، محاصره غزه توسط ترکیه به رسمیت شناخته نشود واعلام شود که اسرائیل باید در برابر مجمع عمومی سازمان ملل متحد به‌دلیل ارتکاب جنایت‌های جنگی محکوم شود، آسان به‌نظر نمی‌رسد. چنین تحرکاتی تا همین سال گذشته غیرممکن به‌نظر می‌رسید و کسی فکرش را هم نمی‌کرد که تل‌آویو به چنین روزی بیفتد. ترکیه به این دلیل که اسرائیل 9 نفر از شهروندانش را که ماموریتی مسالمت‌آمیز داشتند به قتل رسانده و غرور ترک‌ها که برایشان ارزشمند است را نادیده گرفته، چنین رفتاری در پیش گرفته است. ما از برنامه‌های آینده ترکیه و همچنین از عکس‌العمل بعدی اسرائیل چیزی نمی‌دانیم ولی آنچه می‌دانیم این است که غرور بیش از حد اسرائیلی‌ها و مرتکب شدن 6 اشتباه زیر موجب شد که موقعیت تل‌آویو چنین وخیم شود.
تل‌آویو نتوانست وضعیت به‌وجود آمده در بیداری اسلامی را به خوبی ارزیابی کند خصوصا اینکه انقلاب‌ها موجب شده دیکتاتوری‌های عرب یکی پس از دیگری سرنگون شوند و مردم عرب منطقه خشم پنهان خود را نسبت به اشغالگری اسرائیل بیش از گذشته نمایان سازند. ماه گذشته روزنامه صهیونیستی یدیعوت آحارانوت در مقاله‌ای نوشت، دولت آمریکا بارها از دولت نتانیاهو خواسته بود که از ترکیه عذرخواهی کند و باراک اوباما شخصا از نتانیاهو این درخواست را کرده بود اما نتانیاهو بدون درک شرایط به روال خیره‌سرانه گذشته ادامه داد. انقلاب‌های عربی نشان داد که ملت‌ها برخلاف تصور، ضعیف و دیکتاتورها آن طور که نمایانده می‌شد قدرتمند نیستند ولی به‌نظر می‌رسد که برخی مقامات اسرائیل هنوز بر باورهای گذشته خود هستند.
رژیم صهیونیستی نتوانست وضعیت داخلی ترکیه را به خوبی ارزیابی کند خصوصا پس از پیروزی بزرگی که حزب اسلامی عدالت و توسعه در انتخابات قانونگذاری اخیر به دست آورد. پیروزی در انتخابات موجب شد که دولت ترکیه خود را بیشتر از گذشته موظف بداند که اعتماد مردم کشورش را جلب کند. اسرائیل که همواره ارتش ترکیه را هم‌پیمان واقعی خود تلقی می‌کرد با اینکه متوجه شد قدرت گذشته خود را از دست داده ولی نتوانست وضعیت را به خوبی ارزیابی کند.
اسرائیل زمانی که با خشونت کامل به مقابله با کشتی مرمره پرداخت و 9نفر از اتباع ترکیه را به قتل رساند نخستین اشتباه را مرتکب شد. تل‌آویو احساسات و غرور ترک‌ها را کاملا خدشه دار کرد و حاضر نشد عذرخواهی کند و در مقابل اعلام کرد که حاضر است برای هر یک از کشته شدگان مبلغ صدهزار دلار غرامت پرداخت کند.
اسرائیل در برخورد با عرب‌ها باید از غرور و سرکشی خود دست بردارد. (ها آرتص 22/8/2011). اسرائیل باید دریابد که پس از سرنگونی دیکتاتورها و پادشاهانی که در منطقه روی آنها حساب می‌کرد حتما آمادگی داشته باشد که با وضعیت جدید هماهنگی ایجاد کند.
(اسرائیل الیوم1/09/2011).واکنش جدید مصر هرگز نمی‌تواند همانند واکنش‌های قبلی باشد و هرگز به سود اسرائیل تصمیم نخواهد گرفت. (معاریو 29/08/2011). روزنامه معاریو همچنین در 24/8/2011 نوشت که مصر به اسرائیل پس از انجام عملیات ایلات هشدار داد که اگر در غزه مرتکب جنایت‌های دیگری شود موجب خواهد شد که مصر در روابط خود با آن کشور تجدید نظر کند و توافقنامه‌های صلح را به حالت رکود درآورد. راه‌اندازی تظاهرات علیه حضور سفیر اسرائیل در قاهره و اعلام تجدیدنظر در معاهده‌های صلح هرگز نمی‌تواند نشانه‌های خوبی برای اسرائیل باشد.
در بیانیه‌های سیاسی و رسانه‌ای مصر واسرائیل حالت عدم‌پیش‌بینی آینده کاملا واضح است و فشار نیاوردن به فلسطینی‌ها در غزه و ایجاد دودستگی در مورد برخورد با ترکیه به‌خصوص در میان طرفداران عذرخواهی (باراک)و مخالفان عذرخواهی (نتانیاهو)و همچنین میان طرفداران حفظ معاهده‌های صلح با مصر و مخالفان آن‌که خواستار تجدید نظردر معاهده‌ها هستند از نشانه‌های بارز موضوع فوق هستند. این عدم پیش‌بینی شرایط و دو دستگی اشتباه دیگر تل‌آویو بود.
تل‌آویو نتوانست موقعیت منطقه‌ای ترکیه را به‌خوبی درک کند زیرا به‌دلیل نزدیکی ترکیه با اسرائیل، این کشور همیشه از سوی کشورهای منطقه به همدستی با اسرائیل و توطئه چینی علیه کشورهای همسایه متهم می‌شد. در چنین وضعیتی و برای اینکه ترکیه بتواند چنین اتهامی را از خود دور سازد ناچار، تصمیم به اخراج سفیر اسرائیل گرفت.
صهیونیست‌ها خواب بودند
رژیم صهیونیستی هنوز به درستی پی نبرده که ترکیه و مصر 2011 با آنچه یک دهه گذشته بوده‌اند بسیار تفاوت دارند. آنها حتی با یک سال پیش خود نیز هیچ شباهتی ندارند. اعتراض مردم خشمگین مصر و تجمع آنها مقابل سفارتخانه رژیم صهیونیستی، حمله به ساختمان سفارت را درپی داشت و پرچم این رژیم پایین آورده شد. این اتفاق موجب شد سفیر و کارکنانش نیمه‌شب از قاهره بگریزند.
این حوادث حیرت‌انگیز زنگ خطری جدی برای صهیونیست‌ها بود و نشان داد دولت نتانیاهو دیگر نمی‌تواند مصر را ندیده بگیرد.
از زمانی که مردم مصر موفق شدند رئیس‌جمهور خود را برکنار کرده و رژیم مبارک را سرنگون کنند، افکار عمومی به کلی تغییر کرده و مصری‌ها با شریک صلح خود یعنی رژیم صهیونیستی، به شکلی کاملا متفاوت رفتار می‌کنند. دیگر فرصتی برای پیشگیری از وخیم شدن روابط مصر و رژیم صهیونیستی باقی نمانده و نمی‌توان انتظار داشت رابطه دوکشور به این زودی‌ها بهبود یابد.
3هفته پیش زمانی که نیروهای رژیم صهیونیستی 4افسر امنیتی مصر را کشتند نه تنها مردم مصر بلکه حاکمان نظامی این کشور نیز به خشم آمدند. اینکه انقلابیون مصری در روزی که راه انقلاب را اصلاح کنید نامیده بودند برای دومین بار راهی سفارت
رژیم صهیونیستی شدند، به هیچ وجه اتفاقی نبود. این تظاهرات در حالی شکل گرفت که برخی از مصریان فراموش کرده بودند جنبشی که 10 سال پیش برای تغییر، آغاز کرده بودند در حقیقت جنبش همبستگی با انتقاضه فلسطینیان و مبارزه با تجاوز صهیونیست‌ها بوده است.
در آن زمان فعالان اجتماعی و سیاسی معتقد بودند که ناتوانی مبارک در مسائل داخلی نتیجه سیاست‌های خارجی مایوس‌کننده اوست.
گرچه مبارک تلاش کرد که روی جنگ اسرائیلی‌ها با غزه در سال2008 سرپوش بگذارد و رهبران فلسطین را به پذیرفتن دستورات صهیونیست‌ها وادار کند، دولت نتانیاهو فقط در حرف از شریک صلح خود یعنی مصر حمایت می‌کرد و در عمل از این حمایت‌ها خبری نبود.
سال گذشته، زمانی که ناوگان آزادی ترکیه برای کمک‌رسانی به مردم محاصره شده نوار غزه راهی آب‌های بین‌المللی مدیترانه شد، نیروی دریایی رژیم صهیونیستی به این ناوگان حمله کرد و با کشتن 9 نفر از اتباع ترک، یکی از قدرت‌های منطقه را که زمانی روابط دوستانه‌ای با هم داشتند به‌شدت آزرده کرد.
دولت نتانیاهو از هرگونه عذرخواهی بابت این حمله پرهیز کرد و عواقب هرگونه بیانیه شدید‌اللحن را به رجب‌طیب اردوغان، نخست‌وزیر ترکیه هشدار داد.
با این حال روابط دو طرف بسیار وخیم شد و ترکیه در مقابل صهیونیست‌ها که زمانی متحد راهبردی آنها به حساب می‌آمدند تغییر موضع داد.
رژیم صهیونیستی به این تغییرات توجه خاصی نشان نداده است و تاکنون از این موضوع غافل مانده که ترکیه و مصر با گذشته خود بسیار فرق دارند.
به‌نظر می‌رسد آنها هنوز نپذیرفته‌اند که نمی‌توانند به بهانه حفظ امنیت رژیم صهیونیستی، دوستان و دشمنان خود را خشمگین کرده و مسئولیت اعمالشان را به‌عهده نگیرند. اگر اوضاع به همین شکل ادامه یابد، نتانیاهو تنها کشورهای متحد خود در منطقه را از دست خواهد داد. ظاهرا تلاش‌های او برای تحت فشار قرار دادن واشنگتن جهت سرکوب مخالفان رژیم صهیونیستی نیز نمی‌تواند کارساز باشد. زیرا واشنگتن نیز به‌دلیل فشار افکار عمومی، بخش قابل توجهی از نفوذ و قدرت خود در ترکیه و مصر را از دست داده است. بنابراین هرگونه فشار از جانب آمریکایی‌ها، ژنرال‌های ترک و شورای نظامی مصر را خشمگین می‌سازد زیرا نمی‌خواهند بیش از این از سوی مردم کشورشان در تنگنا قرار گیرند.
گرچه واشنگتن با مصر و ترکیه دوست و شریک باقی خواهد ماند و به آنها کمک‌های نظامی خواهد رساند، اما نمی‌تواند به این دو کشور برای آشتی با تل‌آویو فشار بیاورد.
