البته همه آنها راهی ارتفاعات یا باشگاه‌های ویژه این رشته نمی‌شوند چراکه برخی از آنها را می‌توان در‌حال بالارفتن از نرده‌های وسط بزرگراه‌ها نیز دید. آنها می‌گویند حوصله بالارفتن از پله‌های پل‌های عابر را ندارند و راه مستقیم، نزدیک‌ترین راه است؛ «نباید لقمه را دور سرمان بچرخانیم». گروه دیگر نیز مانند آنچه در تصویر مشاهده می‌کنید علاقه خاصی به آویزان‌شدن دارند.
فرقی ندارد، در هر شرایطی که باشند برای اینکه ثابت کنند رفیق نیمه‌راه نیستند دستگیره یا هر وسیله دیگری را چسبیده و با رفیق‌شان ادامه مسیر می‌دهند. البته هر دو گروه از این نکته غافل هستند که گاهی این راه مستقیم به بیمارستان و حتی بهشت‌زهرا منتهی می‌شود.
