مثلا در خاک آفریقای زیر صحرا که بیشتر مبتلایان به ایدز در جهان را دارد، سلنیوم کمی وجود دارد.
سوء جذبی که در بیماران آلوده به ویروس نقص ایمنی اکتسابی HIV مبتلا به ایدز (HIV/AIDS) به وجود می‌آید میزان بسیاری از ریز مغذی‌ها از جمله سلنیوم را در بدن کاهش می‌دهد.
کمبود سلنیوم با کاهش شمار سلول های دستگاه ایمنی، افزایش پیشرفت بیماری و خطر بالای مرگ در بیماران HIV/AIDS همراه است.
HIV/AIDS به تدریج دستگاه ایمنی را تخریب می کند و استرس ناشی از اکسیداسیون ممکن است آسیب بیشتری به سلول های ایمنی را باعث شود. مواد مغذی ضداکسیداسیون آنتی اکسیدانت مانند سلنیوم به حفاظت سلول ها از استرس ناشی از اکسیداسیون کمک می کنند،
بنابراین به طور بالقوه پیشرفت بیماری کند می شود. سلنیوم همچنین ممکن است برای تکثیر HIV مورد نیاز باشد که خود این امر به کاهش بیشتر سلنیوم در بدن می انجامد.
یک بررسی بر روی ۱۲۵ مرد و زن HIV مثبت کمبود سلنیوم را به میزان بالاتر مرگ به علت HIV ارتباط داده است. در یک بررسی کوچک بر روی ۲۴ کودک آلوده به HIV که برای پنج سال تحت مشاهده قرار گرفته بودند، نشان داد که افرادی که میزان کمتری سلنیوم داشتند در سنین پایین تری فوت کردند.
این وضعیت ممکن است بیانگر پیشرفت سریع تر بیماری در آنها باشد. نتایج این پژوهش ها برخی کارشناسان را به این نتیجه گیری رسانده است که وضعیت سلنیوم در بدن ممکن است یک عامل پیش‌بینی کننده مهم در بقای افراد آلوده به HIV باشد.
پژوهشگران به بررسی رابطه میان سلنیوم و HIV/AIDS از جمله اثرات میزان سلنیوم بر پیشرفت بیماری و مرگ ومیر ناشی از بیماری ادامه می دهند.
در حال حاضر شواهد محکمی در دست نیست که برای افراد مبتلا به HIV/AIDS باید به طور روتین مکمل‌های سلنیوم تجویز شود، اما پزشکان ممکن است استفاده از چنین مکمل هایی را به عنوان بخشی از طرح درمانی کلی این بیماران در نظر بگیرند.
همچنین مهم است که افراد HIV مثبت سلنیوم را در حد مقادیر مجاز در رژیم غذایی خود مصرف کنند.
