هر چند برگزاری این کنفرانس به خودی خود برای دولت و ملت افغانستان یک دستاورد به شمار می‌رفت و حاکی از دغدغه‌های جدی جامعه جهانی نسبت به آینده افغانستان است ولی با تمام اینها کرزی و تیم همراهش چندان که باید و شاید نتوانستند از کنفرانس بهره‌برداری کنند. اجلاس زمانی می‌توانست برای کرزی و همراهانش دستاوردهای زیادی داشته باشد که از کشورهای شرکت‌کننده اجلاس قول کمک‌های مالی جدیدی گرفته می‌شد و طرح‌ها و نظرات دولت افغانستان مورد حمایت کشورهای شرکت‌کننده قرار می‌گرفت.
این دومین باری بود که شهر بن میزبانی کنفرانس بین‌المللی افغانستان را بر عهده داشت. در کنفرانس اول که در 27دسامبر سال 2001 میلادی برگزار شد مبانی و بنیادهای نظام سیاسی جدید افغانستان در آن پی‌ریزی شد و در‌کل، مهم‌ترین کنفرانس بین‌المللی مسائل افغانستان طی 10سال گذشته به شمار می‌آمد. از آن زمان تاکنون اوضاع در افغانستان به شکل سرسام‌آوری تغییر کرده و بحران جاری در این کشور ابعاد جدیدتری به خود گرفته است.
اگر در آستانه برگزاری کنفرانس اول بن، طالبان یک جریان شکست‌خورده به حساب می‌آمد و اصلا در کنفرانس جایی برای آن در نظر گرفته نشد ولی در آستانه کنفرانس دوم تلاش‌های زیادی صورت گرفت که طالبان را متقاعد کنند در اجلاس حضور به هم رسانند چرا که طالبان امروزی دومین نیروی نظامی مؤثر بعد از نیروهای خارجی در افغانستان به‌شمار می‌روند. هنگامی که از طالبان دعوت به عمل آمد تا در اجلاس بن دوم مشارکت داشته باشند، پاسخ طالبان تحریم اجلاس بود.
ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی طالبان، رسما اعلام کرد که این اجلاس با هدف تداوم حضور نیروهای خارجی در افغانستان دایر می‌شود و طالبان هرگز در آن مشارکت نخواهند داشت. مسئله حضور طالبان در کنفرانس در حالی منتفی شد که 4نفر از اعضای سابق شورای کویته بنا به دعوت غیررسمی مقامات آلمانی در کنفرانس حضور داشتند که البته نمی‌توان آنها را نمایندگان واقعی و حقیقی طالبان در اجلاس برشمرد.
سوای از طالبان که رسما از حضور در اجلاس سر باز زد، دولت پاکستان هم در اجلاس حضور نداشت. عدم حضور پاکستان درواقع اعتراضی بود به عملیات چندروز قبل نیروی هوایی آمریکا که به کشته‌شدن 24نفر از نیروهای ارتش پاکستان منجر شد؛ در واقع در کنار طالبان، پاکستان بزرگ‌ترین غایب اجلاس بود و از آنجا که پاکستان نقش مهمی در بحران افغانستان ایفا می‌کند، این غیبت می‌تواند به‌عنوان یک لطمه بزرگ به اجلاس تلقی شود که نمی‌توان از کنار آن به‌سادگی عبور کرد.
به هر حال اجلاس برگزار شد ولی برخلاف اجلاس بن اول که دستاوردهای فراوانی برای ملت افغانستان به‌دنبال داشت خالی از دستاوردهای آنچنانی برای دولت و ملت افغانستان بود. آنچه در اجلاس کاملا مشهود بود، اختلاف نظرهای فراوانی بود که در میان مشارکت‌کنندگان و میهمانان اجلاس به چشم می‌خورد.
تمامی تلاش حامد کرزی بر این بود که بتواند قول کمک‌های جدیدی را از حامیان اروپایی‌‌اش بگیرد ولی در میان 33مصوبه‌ای که از سوی کنفرانس تصویب شد هیچ‌گونه کمک مالی قابل اعتنایی برای افغان‌ها در نظر گرفته نشد که البته این مسئله با توجه به وضع اقتصادی کشورهای اروپایی قابل درک است. در مقابل بسیاری از اعضای اجلاس بر تسریع انتقال مسئولیت‌ها به مقامات افغان و خروج هر چه سریع‌تر نیروهای خارجی از افغانستان تأکید داشتند.
