اما بسیاری از بیماران در مراجل پیشرفته که تحت بررسی قرار گرفته‌اند، گفته‌اند حمایت کافی از جماعات مذهبی یا سیستم پزشکی دریافت نکرده‌اند.
در بررسی پژوهشگران بر روی 230 بیمار که 88 درصد آنها مذهب را مهم می‌شمردند، تقریبا نیمی از افراد گفتند که نیازهای روحانی آنها عمدتا یا کاملا بوسیله روحانیون ادیان سازمان‌یافته نادیده گرفته شده و 72 درصد گفتند که این نیازها بوسیله سیستم پزشکی هم مورد توجه قرار نگرفته‌اند.
این تحقیق که نتایج آن در نشریه سرطان‌شناسی بالینی منتشرشده می‌گوید اغلب موانعی وجود دارند که از کمک دکترها برای فراهم آوردن حمایت معنوی و روحانی برای بیماران جلوگیری می‌کنند. این محققان می‌نویسند دنیای علم پزشکی و مذهب در بسیاری از بیمارستان‌ها از هم جدا هستند.
به نظر این پژوهشگران لازم نیست پزشکان به مشاوران معنوی و روحانی بدل شوند، اما "آنها می‌توانند با به رسمیت‌شناختن نیازهای معنوی و روحانی بیماران و حمایت از توجه به این نیازها... در مراقبت از بیمارانشان شرکت کنند."
یک تکنیک به پیشنهاد این محققان گرفتن "شرح حال معنوی و روحانی" از بیماران به طور معمول است.
دکتر تریسی بالبونی از "برنامه پرتودرمانی سرطان دانشگاه هاروارد" و سرپرست این تحقیق می‌گوید: "این کار راهی برای ابراز این موضوع به بیماران است که بیماری آنها ممکن است ابعادی معنوی و روحانی هم برای آنها داشته باشد. به این ترتیب افراد در مراحل بعدی سیر بیماریشان موضوعات روحانی را راحت‌تر بیان می‌کنند و ممکن است نگرانی‌هایی مشخصی را که برایشان بوجود آمده با پزشک یا پرستار در میان بگذارند."
به گفته بابلونی یافته‌های این تحقیق نشان می‌دهد که چنین حمایتی به بهبود کیفیت زندگی در انتهای حیات کمک می‌کند.
این بررسی همچنین نشان داد که بیماران که خود را مذهبی می‌شمردند با احتمال بیشتری از پزشکان درخواست می‌کردند که همه سعی خود را برای طولانی‌کردن حیاتشان انجام دهند.
این گزارش می‌گوید: "افراد مذهبی از آنجایی که اعتقاد دارند بیماریشان در دست خداست، همیشه به مداخله‌ای معجزه‌آسا امیدوارند. افراد مذهبی ممکن است به خاطر ارزش قائل شدن برای زندگی؛ اقدامات پزشکی حادتر برای تداوم حیات را علیرغم احتمال بروز زیان‌‌های بالقوه بپذیرند."
