به گزارش همشهری آنلاین در این نمایشگاه که قرار بود روز 23 بهمن ماه افتتاح شود، به دلیل برخی مخالفت های مدیریت خانه هنرمندان، با یک روز تأخیر کار خود را آغاز کرد و در همان روز نخست پذیرای تعداد زیادی از علاقه مندان صنعت موسیقی بود.
داریوش پیرنیاکان با حضور در مراسم آغازین، حمایت رسمی خانه موسیقی از این گونه حرکت ها را اعلام کرد و گفت: سازندگان ساز و تجهیزات جانبی آن، نجار و آهنگر نیستند، بلکه هنرمندند و اگر عشق به این حرفه نداشته باشند، نمی توانند سازهای خوش صدا را به نوازندگان تحویل بدهند. پیرنیاکان ضمن بازدید از غرفه های مختلف، دستی هم بر تار قدیمی استاد فرج ا... با قدمت 110 سال کشید و قدری برای حاضران، بیات اصفهان نواخت.
گفتنی است نمایش سازهای قدیمی صرفاً برای جلوه نمایشگاه بود و در دستور کار آن قرار نداشت. از دیگر میهمانان ویژه این نمایشگاه رضا کیانیان، بازیگر سرشناس سینما و تلویزیون بود.
در این نمایشگاه علاوه بر تهران، تولیدگنندگانی از تبریز، اصفهان و ساوه نیز حضور داشتند که از نکات جالب توجه آن می توان به حضور دو بانوی هنرمند اشاره کرد. چرا که ساختن ملزومات ساز، یک حرفه غالباً مردانه به نظر می آید.
پرده های تولیدی ویژه تار و سه تار توسط بانویی از شهرستان ساوه توجه سازندگان ساز را به خود جلب کرده بود. به طوری که یکی از تولیدکنندگان پرده تار و سه تار که این حرفه در خانواده آنها 150 سال قدمت دارد، از کیفیت محصولات این بانوی هنرمند تقدیر کرد.
جعبه های زیبای انواع ساز نیز از دیگر دیدنی های نمایشگاه بود. یک جوان تبریزی برای تمام سازهای ایرانی و همچنین خانواده ویلون، جعبه های متنوعی طراحی کرده بود. بانوی هنرمندی از تهران با ارائه جعبه هایی از جنس ترمه و جاجیم، یکی از پربیننده ترین جلوه های نمایشگاه را پدید آورد. از دیگر شرکت کنندگان می توان به حضور تولید کنندگان انواع پوست دف، تنبک، تار، کمانچه و قانون اشاره کرد. هنرمندی از اصفهان استخوان های برش خورده ساق پای شتر را که برای آذین دسته تار به کار می رود، به نمایش گذاشته بود.
تولیدگنندگان انواع گوشی، خرک، سیم گیر، آرشه و پایه کمانچه نیز حضور داشتند. مضراب های فلزی تار از نوع فورج و همچنین محصول جدیدی به نام مضراب پلاستیکی تار در این نمایشگاه عرضه شده بود.
تولیدگنندگان لوازم سازتراشی هم با آوردن انواع تیشه، مغار، اشکنه، چکش و غیره بخشی از فضای نمایشگاه را به خود اختصاص داده بودند. دو هنر مند ویولن ساز تهرانی با آوردن تنها نیمی از تجهیزات خود، عملاً بیشترین فضا را در اختیار داشتند. انواع شابلون ها، قالب ها و نقشه های موجود حکایت از آن داشت که این دو هنرمند، حرکتی کاملاٌ جدی و حساب شده را آغاز کرده اند. بویژه آنکه ادعا می کردند، محصولات آنها شامل طرح و نقشه و ساخت انواع ویلون فقط در خارج از کشور عرضه می شود.
