به گزارش خبرگزاری مهر، ستاره شناسان می‌دانند که ستارگان چگونه فرو می‌پاشند و سیاه‌چاله‌های خوشه‌های ستاره‌ای را که 10 برابر جرم خورشید وزن دارند می‌سازند. اما تاکنون روشن نبود که سیاه‌چاله‌های عظیم (همانند سیاه‌چاله غول پیکر مرکز کهکشان راه شیری که به بزرگی 4 میلیون خورشید است) چگونه در هسته کهکشان‌ها شکل می‌گیرند.
محققان موسسه نجوم سیدنی در استرالیا در سال 2009 با تلسکوپ پرتو ایکس XMM-Newton آژانس فضایی اروپا سیاه‌چاله‌ای به نام ESO 243-49 HLX-1 و به وزن 20 هزار خورشید را کشف کردند که در حاشیه کهکشان ESO 243-49 در فاصله 290 میلیون سال نوری از زمین قرار دارد.
اکنون دانشمندان مرکز فیزیک نجوم اسمیت سونیان در آمریکا با استفاده از اطلاعات جمع آوری شده توسط تلسکوپ‌های فضایی هابل و سوئیفت ناسا خوشه‌ای از ستارگان جوان را ردیابی کردند که 250 سال نوری قطر دارد و در اطراف این سیاه‌چاله می‌چرخد.
شدت نور و رنگ این خوشه با سایر خوشه‌های ستارگان جوان سایر کهکشان‌ها سازگار است. این محققان نور آبی رنگ حاصل از گاز گرم در حلقه رشد اطراف سیاه‌چاله را ردیابی کردند و همچنین یک نور قرمز محصول گازهای بسیار سردتر را آشکار کردند که احتمالا مربوط به سایر ستارگان است.
این ستاره شناسان کشف کردند که این خوشه ستارگان کمتر از 200 میلیون سال قبل شکل گرفته است. این بدان معنی است که بیشتر این ستارگان در پی برخورد میان دو کهکشان شکل گرفته‌اند.
درواقع، ESO 243-49 HLX-1 یک سیاه‌چاله واسطه‌ای شگفت انگیز است که به گفته این دانشمندان، در این فاز پیش بینی آینده آن دشوار است، اما این سیاه‌چاله می‌تواند در یک مدار پایدار در اطراف این کهکشان کوتوله باقی بماند.
این سیاه چاله منحصربه فرد است چون تنها سیاه چاله واسطه‌ای است که تاکنون رصد شده است. کمیاب بودن آن پیشنهاد می‌کند که این نوع سیاه‌چاله‌ها تنها برای دوره کوتاهی قابل رویت هستند.
