اتفاقی که اگر امسال بیفتد، قطعآً «نامه‌هایی از ایوجیما» موفقیت فیلم‌های گذشته ایستوود را تکرار نخواهد کرد.
فراموش نکنید که در این جذابترین ضیافت سینمای جهان، در بسیاری از دوره‌ها داوری منصفانه‌ای صورت نگرفته است.
اعضای آکادمی هیچ‌گاه به آلفرد هیچکاک اسکار بهترین کارگردانی را ندادند، اما چه کسی است که هیچکاک را یکی از بزرگترین کارگردان‌های تاریخ سینما نداند؟ یا مروری به برندگان اسکار بهترین هنرپیشه، نشان‌دهنده این نکته است که اعضای آکادمی خیلی وقت‌ها تحت تأثیر مسائل فرامتنی به بازیگران جایزه می‌دهند.
در تمام این سالها هر بازیگری که نقش یک آدم عقب افتاده یا بیمار روانی را بازی کرده شانس زیادی برای گرفتن مجسمه طلایی داشته است، همچنان که به قول دوستی، خیلی وقت‌ها گریم یک بازیگر باعث شده تا حضورش توجه اعضای آکادمی را به خود جلب کند!
مهمترین شاهد مثال بر قضاوت‌های عجیب و غریب آکادمی، مارتین اسکورسیزی است. او که می‌گویند امسال برای «جدا افتاده» شانس جدی دریافت مجسمه طلایی است و البته تاکنون این جایزه را دریافت نکرده است.
در سالهای که اسکورسیزی شاهکارهایی چون «راننده تاکسی» و «گاو خشمگین» می‌ساخت، جایزه کارگردانی به او اهدا نشد و باید دید آکادمی امسال جبران مافات می‌کند یا باز هم این ایستوود است که به عنوان کارگردان برگزیده برای دریافت اسکار به روی سن دعوت می‌شود؟
اگر تجربه سالهای پیش را ملاک قرار دهیم باز هم این ایستوود است که شانس بیشتری دارد، چون آکادمی نشان داده که به موعظه‌های اخلاقی علاقه بیشتری دارد تا سینما و «سینما» چیزی است که حتی در یک فیلم متوسط اسکورسیزی نمود بیشتری دارد تا یک فیلم خوب ایستوود.
باید دید در بازی بزرگان امسال، در نهایت سینما پیروز می‌شود یا مسائل فرامتنی؟
