به گزارش آسوشیتدپرس، دکتر هری وینترز عصب شناس در دانشگاه یو سی ال ای آمریکا و لف لوری مورخ روسی برای اجلاس سالانه‌‌ای که در دانشکده پزشکی دانشگاه مریلند درباره مرگ افراد مشهور برگزار می‌شود به بازبینی سوابق لنین پرداختند.
این کنفرانس هر سال در این دانشکده برگزار می‌شود و پژوهشگران در اجلاس‌های قبلی به بازبینی تشخیص‌های داده شده برای چهره‌هایی مانند توتن خامون فرعون مصر، کریستوف کلمب، سیمون بولیوار و آبراهام لینکن پرداخته‌اند.
رهبر 53 ساله شوروی پیش از مرگ در سال 1924 چندین بار دچار سکته مغزی شده بود و علت این تشنج‌ها معلوم نیست.
به گفته دکتر فیلیپ ماکوویاک که این اجلاس سالانه را سازماندهی می‌کند، کالبدشناسی جنازه او نشان داد که عروق خونی در مغز او به شدت سخت و انعطاف‌ناپذیر شده بودند و توضیح این یافته مشکل است.
ماکوویاک می‌گوید: "اول از همه اینکه سن او برای ایجاد چنین عارضه‌ای بسیار کم بود و دوم اینکه او هیچکدام از عوامل خطرساز اصلی برای این عارضه را نداشت."
به گفته ماکوویاک لنین سیگار نمی‌کشید- و هرگز اجازه نمی‌داد کسی در نزدیک او سیگار بکشد. او همچنین دچار دیابت نبود، اضافه وزن نداشت و کالبد شکافی او نیز شواهدی از فشار خون بالا را نشان نمی‌داد.
ماکوویاک می‌گوید در زمان مرگ لنین "حدس غالب" این بود که سیفیلیس عامل مرگ لنین بوده است. اما به گفته وینترز به نظر می‌رسد که سابقه خانوادگی لنین نقش مهمتری در مرگش داشته باشد.
وینترز می‌گوید لنین با استفاده از داروهای ابتدایی که در آن زمان در دسترس بود، برای سیفیلیس درمان شده بود و با اینکه بیماری مقاربتی سیفیلیس می‌تواند سکته مغزی ایجاد کند، شاهدی بر مبنای علائم او یا کالبدشکافی در دست نیست که سیفیلیس را علت مرگش بدانیم.
پدر رهبر شووری نیز در 54 سالگی مرده بود و هر دوی آنها احتمالا زمینه وراثتی سخت‌شدن شریان‌ها را داشتند. استرس نیز ممکن است یک عامل زمینه‌ساز تشنج‌های لنین باشد و به گفته وینترز تردیدی نیست که رهبر انقلاب کمونیستی روسیه میزان زیادی از استرس را تحمل می‌کرد.
وینترز می‌گوید: "برای مثال همیشه افرادی قصد ترور کردن او را داشتند."
لوری، کارشناس تاریخ و سیاست روسیه مقیم سنت‌پترز بورگ، نیز که قرار است در این کنفرانس سخنرانی کند، می‌گوید با وجود اینکه لنین دچار چندین سکته مغزی شده بود، به باور او استالین کار لنین را با سم تمام کرده بود، و وینترز نیز این نظریه را محتمل می‌داند.
وضعیت سلامت لنین در طول زمان در حال بدتر شده بود. او در سال 1921 متن یک سخنرانی مهم را فراموش کرد و پس از یک سکته مغزی مجبور شد برای کسب توانایی سخن گفتن و نوشتن با دست چپ تمرین کند. بعدها یک سکته مغزی عمده یک طرف بدن او را فلج کرد و سخن گفتن او را مختل کرد.
با این حال لوری می‌گوید لنین در اوائل سال 1924 آنقدر بهبود پیدا کرده بود که سال نو را جشن بگیرد و به شکار برود. به گفته این مورخ لنین که از ارتقای مقام استالین حمایت کرده بود، احتمالا به اشتباه خود پی برده بود و شروع به پیوستن به لئون تروتسکی کرده بود و این امر استالین را برانگیخته بود تا لنین را مسموم کند.
لوری می‌گوید در واقع مسموم کردن نهایتا به روش مطلوب استالین برای نابودی دشمنانش بدل شد.
لوری می‌گوید: "نکته جالب این است که مغز لنین هنوز در مسکو نگهداری می‌شود بنابراین می‌توانیم آن را بررسی کنیم."
بدن مومیایی‌شده لنین 20 سال پس از سقوط دولت کمونیستی که او برپا کرد، در موزه‌ای در میدان سرخ در معرض دید عموم قرار دارد.
وینترز که سوابق کالبدشکافی و تاریخچه بالینی لنین را بازبینی کرده است می‌گوید آزمایش‌های سم‌شناسی که ممکن بود مسموم شدن لنین را نشان دهد، در حین کالبدشکافی انجام نشده بود. گزارش‌ها از آن زمان همچنین نشان می‌دهند که لنین در چند ساعت پیش از مرگش فعال بوده و حرف می‌زده است.
وینترز می‌گوید: "و بعد او دچار رشته‌ای از تشنج‌های خیلی شدید شده بود که برای فردی که سکته مغزی می‌کند، بسیار غیرمعمول است."
