در روزگار سارکوزی موضوع سوریه به صورت کاملا امنیتی و با دخالت مستقیم شخص رئیس‌جمهور رتق‌و‌فتق می‌شد و درباره آن موضعگیری صورت می‌گرفت اما انتظار می‌رود اولاند با حفظ همان موضع سارکوزی درباره سوریه، برماهیت سیاسی این پرونده تأکید کند و آن را از دایره اهتمام امنیتی خویش خارج سازد، از این‌رو باید منتظر نقش‌آفرینی سفیر فرانسه در سوریه بود؛ خاصه پس از آنکه سارکوزی و وزیر خارجه‌اش آلن ژوپه وی را از ورود به این پرونده منع کرده بودند.
اما درباره مسئله فلسطین، اولاند مواضع قابل‌توجهی دارد. او در زمان تبلیغات انتخاباتی‌اش تاکید کرد که کشور مستقل فلسطین را به‌رسمیت خواهد شناخت؛ موضعی که سارکوزی تا آخرین روز حضورش در قدرت، آن را اتخاذ نکرد. تحقق چنین امری برای فلسطینیان دستاورد بزرگی تلقی خواهد شد و می‌تواند تلاش‌های آنان در شورای امنیت برای به‌رسمیت شناخته‌شدن را تقویت کند. این درحالی است که برخی رسانه‌ها تأکید کرده‌اند که اولاند برنامه و ابتکارعمل خاصی درباره مسئله فلسطین ندارد و همان موضع کلی فرانسه را ادامه خواهد داد.
اولاند درباره اوضاع افغانستان معتقد است که تمامی نظامیان کشورش را که در چارچوب ناتو فعالیت می‌کنند، تا پایان سال‌جاری میلادی به کشور بازخواهد گرداند. اولاند قرار است در نشست ناتو در شیکاگو این موضع را رسما اعلام کند. وی با این حال، براین باور است که همکاری فنی و نظامی میان پاریس و کابل با وجود عقب‌نشینی فرانسه از افغانستان، همچنان ادامه خواهد یافت. این درحالی است که سارکوزی زمان عقب‌نشینی از افغانستان را یک‌سال بعد، یعنی پایان سال2013 اعلام کرده بود.
در باب پیوستن ترکیه به اتحادیه اروپا، رئیس‌جمهور پیروز انتخابات فرانسه چندان موضع متفاوتی با همتای شکست‌خورده خویش ندارد. هردو معتقد به اعطای وقت بیشتر به مذاکراتی هستند که از چند سال گذشته آغاز شده است. با وجود این، انتظار می‌رود اولاند در مقابل اذعان رسمی ترکیه به کشتار ارامنه، با پیوستن این کشور به اتحادیه اروپا موافقت کند.
اما در تعامل با آفریقا، فرانسوا اولاند قول داده است در روابط فرانسه با کشورهای آفریقایی تجدیدنظر کرده و آنها را براساس احترام متقابل و نه تعامل بالادستی تنظیم کند. این همان موضعی است که سارکوزی در زمان به‌دست گرفتن قدرت در سال2007 از آن دفاع کرد اما در عمل به نتیجه ملموس و قابل‌توجهی دست نیافت. سارکوزی به علت اظهاراتش درباره اینکه مردان آفریقایی هنوز در ماقبل تاریخ به‌سر می‌برند و نیز به علت دیدار با معمر قذافی، مورد انتقاد شدید بود.
از سوی دیگر، روابط فرانسه و الجزایر با وجود سفر سارکوزی به این کشور چندان بهبود نیافت. این روابط به علت مخالفت فرانسه با عذرخواهی رسمی از الجزایر به علت ارتکاب جنایات در دوران استعمار این کشور، حمایت پاریس از مراکش در مسئله صحرای غربی و دخالت نظامی در لیبی، وارد مرحله پیچیده‌ای شد. این درحالی است که اولاند از استعمار فرانسه در الجزایر به‌شدت انتقاد کرده است.
اولاند و سارکوزی اما در تعامل با رخدادها و انقلاب‌های جهان عرب موضع مشترکی دارند و هر دو ضمن تایید این انقلاب‌ها، متعهد به ارائه تمامی کمک‌های سیاسی لازم به رهبران این کشورها شده‌اند.
با این حال، پیش‌بینی می‌شود که «استمرار» ویژگی اصلی سیاست خارجی فرانسه در روزگار اولاند خواهد بود، خاصه اینکه اولاند همواره در کنار شعار خویش، یعنی «تغییر همین الان»، تاکید کرده است که این امر به معنای تغییر تمامی قواعد و ساختارها نیست.
