به گزارش فارس، روستای محروم گوهنزم در فاصله‌ای کمتر از 30کیلومتر از نیکشهر استان سیستان و بلوچستان به طرف روستای بنت واقع شده است. تاکنون هیچ مسئولی اعم از فرماندار و... از این روستا بازدیدی نداشته و حتی نمی‌دانند که حدود 200نفر در این روستای دورافتاده و محروم زندگی می‌کنند. روستای گوهنزم مدرسه، راه ارتباطی، خانه بهداشت، تلفن و... هم ندارد و مردم اینجا از محروم‌ترین مردم کشور هستند.
روستای «گو» سه بازار دارد. همه خانه‌ها از حصیر و برگ و شاخه درختان خرما ساخته شده‌اند؛ حتی یک خانه خشتی و گلی یا سیمانی پیدا نمی‌شود. مسیر راه روستای گو، انگار راهی است که با دست ساخته شده و حتی تیغ گریدر را در این مدت طولانی به‌خود ندیده است.
داخل آشپزخانه کپری، زنی به نام گنجان مشغول غذا پختن بود. وی در پاسخ به سؤالی که مگر شما از گاز و سیلندر استفاده نمی‌کنید؟ با تعجب به ما نگاه می‌کند؛ مشخص است که اصلا تا حالا اسم گاز و سیلندر نشنیده تا چه رسد که از آن استفاده کرده باشد. گنجان گفت: زنان روستا برای پخت‌وپز از بیابان هیزم جمع می‌کنند. وی گفت: ما آب نداریم، بهداشت نداریم. جاده مناسب نداریم. اگر کسی را عقرب یا مار نیش بزند، نمی‌توانیم به موقع او را به درمانگاهی برسانیم. عبدالکریم پیرمرد 62 ساله گو هنزم هم گفت: تا من یادم هست اینجا هیچ مکتب و مدرسه‌ای نبوده، پدران و گذشتگان ما هم بی‌سواد از این دنیا رفته‌اند، کسی به فکر ما روستائیان نیست.
وی گفت: حدود 30 کودک و نوجوان داریم که مثل ما وسط این کوه‌ها هر روز سرگردان و دنبال گوسفند و شترها هستند، آنها چه آینده‌ای دارند؟ وی ادامه داد: سرنوشت بچه‌های دلبندمان همانند ما خواهد شد و این روند در حال تکرار هست. عبدالکریم با ناامیدی افزود: در عمر 62 ساله خودم، مدرسه‌ای ندیده‌ام و نمی‌دانم چه شکلی است، آبا و اجداد ما بی‌سواد از دنیا رفتند و ما هم مثل آنها خواهیم بود.
یکی دیگر از اهالی این روستا به نام علی هم گفت: یعنی امکان دارد روزی به روستای گو جاده، مدرسه، بهداشت و دیگر امکانات بیاید. دادمحمد یکی دیگر از اهالی همین روستا در پاسخ به این سؤال که چرا اینجا را برای زندگی انتخاب کرده‌اید که این همه مشکلات دارد و خیلی هم دور است، گفت: چهارطرف اینجا کوه و آب است، اینجا خاک حاصلخیزی دارد و انواع درختان کهیر، کلیر، کنار و علف رشد می‌کند و هر خانوار تا 200راس گوسفند و شتر و گاو دارد، نمی‌شود آنها را رها کرد. اینجا بهترین محل برای چرای دام‌هاست.
وی بیان داشت: اینجا زمین مستعد و خوبی برای کشاورزی دارد اما متأسفانه کسی به ما توجه نمی‌کند.اسماعیل یکی دیگر از اهالی روستای گو با ناراحتی گفت: وقتی یک نفر مریض می‌شود یا دچار عقرب‌زدگی یا مارگزیدگی می‌شود، بارها با سرهم کردن چوب روی چوب مانند جنازه مریض را حمل کردیم اما به‌علت نبود راه مناسب و قابل دسترسی مریض فوت کرده، واقعا زندگی در روستای فاقد راه‌مناسب، مشکل است.
اقدامات اداره عشایر کافی نیست
رئیس اداره امور عشایری شهرستان نیکشهر گفت: این روستا یکی از روستاهای عشایری است که اداره امور عشایر شهرستان نیکشهر طی دو سال گذشته برق‌رسانی کرده و همچنین با حفر چاه، آبرسانی هم انجام داده است ولی به‌دلیل کوهستانی بودن، این اقدامات پیگیری نشده است.
محمود بلوچ افزود: این اداره سعی کرده در حد امکان به روستائیان اقلام خوراکی مورد نیاز را برساند اما به‌دلیل مشکلات راه، کافی نبوده است. وی بیان کرد: متأسفانه پای هیچ مسئولی به اینجا نرسیده و با وجود پیگیری و درخواست اداره امور عشایری از مسئولان راهسازی و دیگران، نتیجه‌ای در بر نداشته و همچنان روستای گَو از ابتدا تاکنون در محرومیت به‌سر می‌برد.
رئیس اداره امور عشایری نیکشهر ادامه داد: این روستا 16کیلومتر راه دارد که مسئولان باید برای آسفالت هرچه سریع‌تر آن اقدام کنند. وی گفت: مردم روستا بیش از هفت‌هزار رأس دام سبک و سنگین (گوسفند و بز، شتر و گاو) دارند و به‌دلیل حاصلخیزی خاک این منطقه و رویش انواع درختان و درختچه‌ها برای چرای دام‌ها مفید و مؤثر است به همین‌خاطر این منطقه را برای سکونت انتخاب کرده‌اند و حاضر به ترک آن نیستند.
راه روستایی گوهنزم در تصور اولیه، راه احشام است چون اگر خودرویی از آنجا تردد کرده باشد باید رد دو لاستیک آن به جا مانده بود. متأسفانه مردم این روستا مشکلات زیادی دارند و از مسئولان تقاضای کمک می‌کنند؛ به‌ویژه برای فرزندانشان استدعای احداث مدرسه دارند تا درس بخوانند و به سرنوشت پدرانشان دچار نشوند.
