به گزارش خبرگزاری مهر، سفر 13 روزه شنژو-9 که روز جمعه به پایان رسید، طولانی‌ترین ماموریت چین بوده و نخستین فضانورد زن این کشور نیز در آن حضور داشت.
همچنین در برنامه فضایی 20ساله چین که بیش از شش میلیارد دلار هزینه در برداشته است، برای نخستین بار خدمه چینی طی یک مانور پر سرعت و پرخطر، نخستین پهلوگیری دستی را با مودول مداری Tiangong-1 انجام دادند.
موریس جونز کارشناس فضایی استرالیا که در زمینه برنامه فضایی چین تحقیق می‌کند، گفت: در ماموریت بعدی که پایان سال جاری میلادی یا سال 2013 صورت خواهد گرفت فضانوردان فضاپیمای شنژو- 10 در پرواز مشابهی با Tiangong-1 ارتباط برقرار خواهند کرد.
این ماموریت آخرین پهلوگیری با Tiangong-1 خواهد بود. این مودول آزمایشگاهی سپتامبر سال گذشته در مدار زمین قرار داده شد.
به گفته موریس پس از ماموریت بعدی، فضانورد بیشتری به Tiangong-1 نخواهد رفت. از این رو طی چند سال، چین یک نسخه بسیار پیشرفته‌تر موسوم به Tiangong-2 را به مدار خواهد فرستاد.
ایزابل سوربس ورگر متخصص در زمینه برنامه فضایی چین در مرکز ملی تحقیقات علمی فرانسه نیز گفت: زمانی که این مودول جدید وارد عرصه شود ابعاد برنامه فضایی چین به طور چشمگیری افزایش خواهد یافت.
وی افزود: وسایل حمل و نقل آینده امکان ایجاد مودول‌های فضایی بزرگ‌تر، ماموریت‌های طولانی‌تر و پرتاب وسایل قوی‌تر را فراهم می‌کنند. سکونت طولانی‌تر در فضا - یک تا سه ماه- در صورتی محقق می‌شود که وسیله حمل و نقل به بزرگی هشت و نیم تن وجود داشته باشد.
به اعتقاد وی دو نسخه پیشرفته‌تر از Tiangong-1 عرضه خواهد شد که سیستم‌های پشتیبانی از حیات قوی‌تری دارند و احتمالا می‌توانند به یک وسیله نقلیه دومی نیز پهلو بگیرند.
خوان جانسون فریز ساتاد دانشگاه نیوال وار آمریکا نیز گفت: چین در حال ساخت Long March 5 نسل بعدی بوستر موشک‌های فضایی است که در صورت حضور پررنگ چین در فضا، قطعا به این موشک‌ها نیاز خواهد بود.
وی افزود: راه اندازی ایستگاه فضایی به توسعه موفقیت آمیز وسایل حمل و نقل فضایی سنگینی مانند Long March 5 وابسته است.
وی انتظار دارد این ایستگاه فضایی بزرگ طی 10 سال آینده در مدار زمین باشد که می‌تواند جاگزینی برای ایستگاه بین المللی فضایی کنونی (ISS) قلمداد شود.
ایستگاه بین المللی فضایی توسط شرکت‌های فضایی آمریکا، ژاپن کانادا وکشورهای اروپایی در حال ساخت است و احتمالا ساخت آن حدود سال 2020 به پایان می‌رسد و این در حالی است که هرگز از چین برای پیوستن به پروژه (ISS) دعوت نشده است.
سوربس ورگز می‌گوید پیشرفت‌های بیشتر در برنامه فضایی چین می‌تواند تضمینی برای ایفای نقش مهم این کشور در همکاری با ایستگاه بین المللی فضایی باشد.
برای درک بلندپروازی‌های چین برای زمانی فراتر از 2020 که می‌تواند شامل اعزام انسان به ماه باشد، این کشور در حال پیشبرد برنامه اکتشافی "Chang'e" خود است. این برنامه به پرتاب‌های ماهواره برای اکتشاف سطح ماه می‌پردازد.
چین همچنین احتمالا طی پنج تا هشت سال آینده در مورد پیگیری کردن ماموریت‌های سرنشین دار به ماه نیز تصمیماتی را اتخاذ کند.
در عین حال آمریکا نیز پس از بازنشسته شدن ناوگان حمل و نقل فضایی‌اش در حال ساخت موشک و فناوری‌های جدیدی برای فرستان انسان بر روی یک سیارک و یا مریخ است. هر دوی این کشورها به شدت در تلاش هستند اما نه در یک مسیر رقابتی.
هنوز تا رسیدن برنامه فضایی چین به سطح برنامه‌های آمریکا راه بسیار طولانی درپیش است. این شکاف با این حقیقت رخ نمود که پهلوگیری دستی شنژو- 9 چین به مودول آزمایشگاهی این کشور در مدار زمین در حالی در سال 2012 انجام شد که آمریکا در دهه 1960 به این پیشرفت دست یافت.
فریز با اشاره به بلندپروازی‌های هند در عرصه فضا افزود: اگر قرار باشد رقابتی در زمینه فضا صورت گیرد، به اعتقاد من بازار از آن آسیایی‌ها خواهد بود.
