به گزارش آسوشیتدپرس انتظار می‌رود با مجهزشدن هزاران سالن سینما در آمریکا با پروژکتورهای و پرده‌های مخصوص شمار زیادی از فیلم‌های پرفروش اعم از انیمیشن یا با شخصیت‌های زنده به صورت سهبعدی به نمایش درآید.
جفری کاتزنبرگ مدیرعامل شرکت دریم‌ورکز آنقدر به این شیوه نمایش علاقمند شده است که می‌گوید ممکن است تا سال 2009 تمام فیلم‌های این شرکت به شیوه سهبعدی به نمایش درآید.
تماشاگران نیز در سال‌های اخیر حال واکنش مثبتی به فیلم‌های سهبعدی نشان داده‌اند و حاضر شده‌اند به خاطر دیدن فیلم‌ها با این شیوه بلیط‌های گرانتری بخرند.
شماری از فیلمسازان سرشناس مانند پیتر جکسون، رابرت زمه‌کیس و جیمز کامرون نیز در حال پروژ‌های فیلم‌های سهبعدی را در دست کار دارند.
شرکت والت دیسنی که تا به حال سه فیلم انیمیشن سهبعدی وارد بازار کرده است، اخیرا قراردادی برای ساختن فیلم‌های بیشتری از این نوع با رابرت زمه‌کیس امضا کرده است. همچنین شنیده می‌شود که این استودیو می‌خواهید قسمت سوم "داستان اسباب‌بازی‌ها" را نیز به صورت سهبعدی بسازد.
فیلم‌های سهبعدی در عین‌حال می‌توانند تماشاگران را از پای دستگاه‌های سینمای خانگی دوباره به مجتمع‌های سینمایی چندسالنی (مولتی‌پلکس‌ها) بازگرداند و تجربه‌ای را برای آنها ایجاد کنند که دستگاه‌های پیچیده سینمای خانگی یا نسخه‌های دزدی فیلم‌ها که با دوربین‌های دستی دیجیتال از روی پرده گرفته شده‌اند نمی‌توانند بوجود آورند.
تکنولوژی سهبعدی کنونی بسیار پیچیده‌تراز تکنولوژی است که در دهه 1950 زمان آغاز نمایش این نوع فیلم‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفت.
در شیوه قدیمی دو تصویر برای هر چشم روی پرده انداخته می‌شد. برای دیدن این فیلم‌ها نیاز به استفاده از عینک‌های دارای عدسی‌های قرمز و آبی یا حتی دارای شاترهای مکانیکی بود که به سرعت باز و بسته می‌شدند تا تصاویر را از هم جدا کنند.
در سیستم‌های جدید تماشاگران عینک‌هایی به چشم می‌زنند که داری عدسی‌های پولاریزه است که تصاویر سهبعدی انداخته شده بر روی پرده‌های با پوشش مخصوص را از هم جدا می‌کنند.
سالن‌های سینما همچنین از پروژکتورهای دیجیتالی استفاده می‌کنند که فیلم‌ها را به صورت بیت‌های ذخیرشده بر روی دیسک سخت کامپیوتر در اختیاردارند نه بر روی نوارهای سلولوئیدی.
