سینمای ایران درحال تعطیلی است

به گزارش ایلنا، متن این بیانیه بدین شرح است:

سینمای پر افتخار ایران روزهای سختی را می‌گذراند. سینمایی که به شهادت خاص و عام در سی و چند سال گذشته سفیر صلح و دوستی مردم ایران با دیگر ملل بوده است.

سینمایی که بسیاری از جهانیان، کشور ما را به آن می‌شناسند و سینمایی که با نگاه انسانی و شرفتمندانه سینماگرانش راهی تازه را می‌پیماید. اما این سینما امروز در سراشیبی قرار گرفته و روزی نیست که با مانعی جدید روبرو نگردد.

کسانی که با شعار ریل‌گذاری تازه برای قطار سینمای ایران پا به میدان گذاشتند در خوش‌بینانه‌ترین حالت، از سر ناآگاهی مسیری را در پیش گرفتند که اگر هر چه زودتر چاره‌ای اندیشه نشود قطاری باقی نمی‌ماند که نیازی به ریل‌گذاری باشد.

شعار شفاف‌سازی و مبارزه با شاه‌نشینان و رانت خواران تنها سپری بود برای رانت‌خواران جدید، انبوهی از پروژه‌های فاخر!! و نازل تولید شده در دفاتر نزدیکان به قدرت، گواه مدعای ما است.

انحلال تنها نهاد صنفی اهالی سینمای ایران و تولید صنوف دست‌ساز، تنها و تنها سینمای ایران را چندپاره کرد و دریغ از یک شعار وحدت‌طلبانه که گویا برای آقایان این آشفتگی بهترین بستر برای اجرای ریل‌گذاری‌شان بود.

در شرایطی که از مدت‌ها پیش هشدارهای دلسوزان در رابطه با شرایط بحرانی سینما به دفعات به مسئولان گوشزد می‌گردید، متأسفانه هر بار با برچسب نخ نمای سیاه نمایی با آن برخورد می‌شد و نوید روزهای آفتابی و پر رونق ورد زبان‌شان بود، و در این راه از ارائه آمارهای جعلی و غیرمستند نیز ابائی نداشتند.

اگر چه از فروردین ماه امسال پیش‌بینی دلسوزان به واقعیت تبدیل شد و سینمای ایران را در گردابی فرو برد اما افسوس که حتی در این شرایط نیز همچنان به فرافکنی و رویارویی مشغولند و نوید روزهای خوش آینده را می‌دهند.

در روزگاری که بحران اقتصادی گریبان بسیاری از اهالی نجیب سینمای ایران را گرفته و روز به روز بر شدت آن افزوده می‌گردد، هنگامی که سینما در همه عرصه‌ها اعم از تولید، توزیع و نمایش با معضلات بسیاری دست به گریبان است مسئولان دست ما را به علامت تسلیم بالا آورده‌اند و تنها از پس پنجره‌های ساختمان بهارستان به نظاره مشغولند.

سوء تدبیر در اکران نوروزی و پیامدهای ناشی از آن، عملاً چرخه اکران را از مسیر طبیعی خود خارج کرده. در این میان مسئولان شورای صنفی اکران که در واقع بازوهای اجرایی مسئولان سینمایی می‌باشند و مجری سیاست‌های آنان دست به تسویه حساب های شخصی زده و با صدور بیانیه‌های عجیب و غریب هر روز آتش این بحران را شعله‌ورتر می‌سازند.

در این اوضاع آشفته عملاً بسیاری از اکران فیلم‌هایشان صرف نظر کرده‌اند. سینماهای کشور در حال زیان‌دهی و بسیاری درمعرض تعطیلی است.

وعده‌های مسؤولین هم تنها در حد دلخوشکنکی بیش نیست و هنگامی که سالن‌های سینما نتوانند دخل و خرج کنند عملاً این حقوق معنوی و مادی اهالی سینما است که در این هیاهو به تاراج می‌رود.

در شرایطی که مسئولان سینمایی نتوانند پاسخگوی سیاست‌هایشان باشند بدیهی است پای دیگران به میان می‌آید.

گویی سینمای ایران طفل صغیر و یتیمی است رها شده در برزخی بی انتها که همه داعیه مادری آن را دارند و می‌خواهند آن را به سرمنزل مقصود برسانند، و در واقع آن را تکه پاره می‌کنند.

ورود مسئولان حوزه هنری به ماوراء اکران و تفکیک فیلم های دارای پروانه نمایش به دو گروه ارزشی و غیرارزشی، با هر نیتی که صورت گرفته باشد عملی غیرقانونی و باعث ایجاد تشتت و نابسامانی بیش‌تر در عرصه اکران، و ایجاد چند دستگی بین اهالی سینما گردیده.

طرح اتهام بی اخلاقی به تعدادی از سینماگران با سابقه، جفای بزرگی به سینمای ایران است، سینمایی که در همه دنیا آن را با صفت اخلاق می‌شناسند. اگر نبود اهمال متولیان سینمایی کشور و سستی آن‌ها در پاسخگویی به عملکردشان قطعاً هیچ یک از نهادهای فرهنگی دیگر خود را محق برای ورود به این عرصه نمی‌یافتند.

در عرصه تولید به دلیل ایجاد صنفی دولت ساخته و واگذاری بخشی از اختیارات سازمان سینمایی به این تشکل فرمایشی، و الزام بخش عظیمی از تهیه‌کنندگان و کارگردانان به عبور از این فیلتر که عملاً در جایگاه ممیزی درون صنف قرار گرفته، دیگر انگیزه‌ای برای آنان که خارج از این دایره کوچک و ناکارآمد قرار گرفته‌اند باقی نمی‌ماند.

آن‌گاه که چرخة اکران به وضعیتی درآمد که ذکر شد، بدیهی است که امنیت سرمایه دچار خلل می‌گردد و تولید به رکود دچار می‌آید.

تاثیر روانی حاصل از نابسامانی اکران، عملاً نا امنی تولید را افزایش داده و تهیه‌کنندگان بسیاری را دچار تردید کرده... و عرصه نمایش این آخرین حلقه زنجیره تولید سینما، کافی است نگاهی به اطلاعیه‌های اخیر انجمن سینما داران بیاندازید تا به عمق فاجعه پی ببرید و یا پای درد دل تهیه‌کنندگان بنشینید که ماهی از اتمام تاریخ اکرانشان گذشته و هنوز موفق به دریافت سهم خود از صاحبان سینماهای ورشکسته نشده‌اند.

و در این فضای غبارآلود، شاهد حضور فعال به ظاهر دوستانی هستیم که این شرایط را برای مقاصد حقیر خود مناسب یافته‌اند.

کسانی که به ظاهر از سر دلسوزی اما در واقع برای تسویه حساب‌های شخصی خود پا به میدان گذاشته‌اند. کسانی که با تعطیلی جامعه اصناف سینمای ایران شادمانه به پایکوبی برخاستند، و هر آنچه در توان داشتند برای نابودی این نهاد به کاربردند.

اما اکنون که گویی روزگار شکلی دیگر به خود گرفته با ظاهر دلسوزانه به میدان آمده و نگران آبروی خانه هستند.

از عجایب روزگار ما دیگر این که، تهیه‌کنندگان و کارگردانانی که ورودشان به این حرفه، از طریق ارتباطات و رانت‌های دولتی بوده امروز عَلَم مبارزه با رانت‌خواری را برافراشته اند که گویی این بهترین حربه برای فرار به جلو است.

از نظر ما، اختلافاتی که به دلیل شرایط بحرانی بین برخی از اهالی سینما بروز کرده از این دسیسه‌ها که ظاهری دلسوزانه دارد و سعی در تشدید این اختلافات، جدا است.

ما همه تلاش خود را برای بر طرف کردن این سوء تفاهمات به کار خواهیم بست و در زمان مناسب پاسخ مغرضانی را که شرایط را برای پوشاندن فعالیت‌های مخربشان در چند سال گذشته مناسب تشخیص داده‌اند خواهیم داد.

کانون کارگردانان سینمای ایران، همچنان بر باور همیشگی خود پافشاری می‌کند، که تا زمانی که مسئولان سینمایی بر سیاست تفرقه افکنانه خود میان اهالی سینما پافشاری می‌کنند و تا وقتی که خود به نقد منصفانه عملکرد چند ساله‌شان نپردازند و همچنان نقد دلسوزانه اهالی سینما را با ترفندهای کهنه از جمله سیاه‌نمایی پاسخگویند.

عملاً روز به روز خود را تنهاتر خواهند یافت همچون فرمانده‌ای که لشگرش به او پشت کرده‌اند.

معضلات سینمای ایران تنها و تنها از طریق ایجاد فضای گفت‌و‌گوی محترمانه و برابر بین مسئولان و اهالی سینما قابل حل است و بس... اگر مسئولان سینما همچنان بر فاصله‌گذاری خود با صنوف سینمایی پافشاری کنند ما پیشنهاد می‌کنیم که هر چه زودتر نشستی بین صنوف سینمایی ازجمله کانون کارگردانان، شورای عالی تهیه‌کنندگان، انجمن سینماداران(هر سه تشکل) و کلیه دلسوزان سینمای ایران که حتی خارج از صنوف حضور دارند برگزار گردد تا راه‌کارهای کوتاه مدت و برنامه‌ای آینده نگر طراحی گردد...

از همه دلسوزان سینما می‌خواهیم که با کنار گذاشتن اختلافات مقطعی پا به میدان بگذارند که در این شرایط هر گونه ساده‌نگری و سهل‌انگاری باعث تأسف در آینده‌ای نزدیک خواهد بود که به ضرر کلیت سینمای ایران است.