حالا همه به این نتیجه رسیده‌اند که بستن خانه سینما کار اشتباهی بوده. اگر هم عده‌ای به چنین نتیجه‌ای نرسیده‌اند مقابل دستور مقام مافوق چاره‌ای جز تمکین نیافته‌اند.هر چند در جزئیات اصلاح اساسنامه، مدیران ارشاد تمام تلاش‌شان را خواهند کرد تا خانه سینما با شمایلی که آنها دوست دارند بازگشایی شود؛ چیزی شبیه باشگاه و جایی برای برگزاری مراسم تقدیر و ترحیم و فعالیت‌های فرهنگی. خلاصه‌اش اینکه خانه سینمای مطلوب وزارت ارشاد جایی است که در آن باید هر کاری جز فعالیت صنفی صورت گیرد. طبیعی است که این تلقی و برداشت از شرح وظایف خانه سینما با آنچه نمایندگان خانه سینما در هیأت اصلاح اساسنامه در ذهن دارند متفاوت باشد. ترکیب نمایندگان ارشاد و نمایندگان خانه سینما در هیأت اصلاح اساسنامه هم سه بر سه برابر است. می‌ماند نفر هفتم که نماینده رئیس جمهور است و نظرش می‌تواند با توجه به برابری عددی صاحبان دونگاه متفاوت، تعیین‌کننده باشد.
مسعود جعفری‌جوزانی، کارگردان موفق دهه60 سینما و سازنده سریال «در چشم باد» نمایندگی رئیس جمهور را در هیأت اصلاح اساسنامه خانه سینما بر عهده دارد. جعفری‌جوزانی میانه‌ای با اعضای هیأت مدیره خانه سینما ندارد ولی خودش یکی از باسابقه‌ترین کارگردانان سینمای ایران است و روزگاری دبیر جشن خانه سینما بوده است. اینکه اساسنامه چه مسیری را طی خواهد کرد در روزها آتی مشخص می‌شود. آنچه مشهود به نظر می‌رسد اراده و علاقه دولت به بازگشایی خانه سینما تا قبل از پایان مأموریتش است. احتمالا دولتی‌ها دوست ندارند تعطیلی خانه سینما هم جزو کارنامه فرهنگی‌شان ثبت شود و البته انتخابات ریاست جمهوری هم در پیش است. می‌ماند مدیران فعلی سینمایی که در آخرین ماه‌های حضورشان در ساختمان میدان بهارستان دیگر نشانی از اقتدار روزهای نخست‌شان ندارند.
در مورد داستان خانه سینما، به نظر می‌رسد که اصرار بر مواضع پیشین، فقط مسیر بازگشایی جامعه اصناف سینمایی کشور را دچار دست‌انداز کند. حتی برای جواد شمقدری هم خوب است که خانه سینما قبل از تمام شدن مسئولیتش بازگشایی شود. داستان ایجاد صنف‌های موازی و تقسیم کردن اصناف به قانونی و غیرقانونی در این مدت، جز افروختن آتش اختلاف میان اهالی سینما دستاوردی نداشته و بهتر است همه با وجود تمام اختلاف نظرها، زیر یک سقف و در یک خانه جمع شوند. در حال حاضر شرایط سینما آنقدر بحرانی است که‌دامن زدن به یک دعوای کهنه فقط به بدتر شدن وضعیت یاری می‌رساند. عقل و تدبیر حکم می‌کند از شعار دادن و اصرار بر مواضعی که نتایجش را می‌توانیم در وضعیت آشفته فعلی سینما مشاهده کنیم، دست برداریم. هر چند به نظر می‌رسد کنترل امور مدت‌هاست از دستان مدیران سینمایی خارج شده ولی هنوز هم می‌توان امید داشت که با اصلاح عملکرد و رویکردها، آب رفته تا حدی به جوی بازگردد.
