مجموعه تئاتر شهر 25 اسفند سال گذشته تعطیل شد. در حالی که مطابق با اعلام بهروز قریب‌پور، مدیر بازسازی تئاتر شهر، همه اهالی تئاتر خود را برای یک تعطیلی دست‌کم سه ماهه آماده می‌کردند.
بهروز قریب‌پور که شایعه انتصاب وی به مدیریت کل مجموعه نیز مدتی بر سر زبان‌ها بود، خود را برای انجام تعمیرات و تغییراتی تا حد دو میلیارد و 600 میلیون تومان آماده کرده بود.
هزینه‌ای که می‌توانست استوانه فرسوده اما زیبا و محکم را دست کم برای چند سال دیگر سر پا نگهدارد و به مسئولان شهرداری و وزارت فرهنگ فرصت بیشتری برای نادیده گرفتن انبار نفت راه‌آهن دهد.
انبار نفت شرکت راه‌آهن در حوالی میدان راه‌آهن تهران، همان جایی است که قرار است تبدیل به ساختمان تئاتر شهر 2 شود. تئاتر شهر 2، البته تنها توصیفی است برای نشان دادن عظمت پروژه‌ای که هیچ اقدام اجرایی روشنی برایش انجام نگرفته است، وگرنه نام این مجموعه تئاتری جدید «نینوا» است.ژ
شهرداری تهران، انبار نفت شرکت راه‌آهن را خریده است تا مجموعه‌ای فرهنگی شامل چند سالن نمایش در آنجا بسازد.
اما هنوز، آن چه همه امیدهای تئاتر کشور را به خود معطوف کرده، تئاتر شهر اصلی است که برخلاف سال‌های گذشته، پس از تعطیلات طولانی نوروز از خواب زمستانی برنخاست.
در واقع بازسازی تئاتر شهر با بودجه پیشنهادی قریب‌پور، عملا تنها فایده‌ای که برای تئاتر کشور داشت، طولانی کردن بی‌علت تعطیلات بود. گروه‌های نمایشی که گمان می‌کردند مجموعه تئاتر شهر دست کم تا اواخر خرداد ماه تعطیل خواهد بود، کار را رها کرده و رفتند تا به کارهای اصلی خودشان، نظیر معلمی، روزنامه‌نگاری، دانشجویی و... در بهترین حالت، بازیگری سینما و تلویزیون برسند.
اما اواسط تعطیلات نوروز، ناگهان معلوم شد که مساله منتفی است؛ بازسازی به تعویق افتاده یا به تدریج و به موازات اجراها انجام می‌‌گیرد. ظاهرا بودجه پیشنهادی قریب‌پور که به نظر می‌رسد با سیستم‌های اداری و کاغذبازی‌های مرسوم برای یک ریال جابه‌جایی چندان آشنا نیست و آمده بود تا کار تئاتر شهر را از بیخ یکسره کند، مشکل اول بوده است. اما این تمام مشکل هم نیست.
این ساختمان زیبا و قدیمی، حالا دیگر در زمره ابنیه‌ای است که حرف‌زدن درباره‌اش، برای سازمان میراث فرهنگی، حیثیتی قلمداد می‌شود. بنابراین، از بیخ که سهل است، جابه‌جایی یک میخ هم در آن، مکافات دارد.
به هر روی، آن طور که مسئولان اعلام کرده‌اند، تعطیلات نوروزی بخش اداری تئاتر شهر، پنج روز دیگر به پایان می‌رسد و از اول اردیبهشت، رفت و آمدهای هنرمندان در دالان‌های دایره‌وار و پیچ‌پیچ این ساختمان پیچاپیچ، آغاز می‌شود.
اما از گروه‌های تئاتری خبری نیست. تقریبا هیچ خبری جز اجرای «پنجره فولاد» سیدجواد هاشمی که نویسنده‌اش 9 اردیبهشت را روز آغاز اجراهای این نمایش مذهبی اعلام کرده است.
با فرض صحت این خبر چهار سالن اصلی و قابل استفاده دیگر باقی می‌مانند و... هیچ خبری نیست جز تکرار مدام یک واژه تازه در اخبار: رپرتوآر؛ تکرار نمایش‌های منتخب سال 85 به انتخاب گروه انتخاب تا برای سومین بار به روی صحنه بروند: اجرای عمومی در سال 85، اجرا در جشنواره، اجرای رپرتوآر!
آن طور که ایوب آقاخانی، دبیر پاسخگوی شورای انتخاب مجموعه تئاتر شهر اعلام کرده است این نمایش‌ها از هفته اول اردیبهشت تالارهای مختلف تئاتر شهر را پر می‌کنند. خوب، البته شاید از خالی‌بودن بهتر باشد، چرا که شورای انتخاب هم می‌داند که تا خرداد بعید است نمایشی برای انتخاب وجود داشته باشد:
«تعداد اجرای کارها و زمان تقریبی این برنامه، بستگی به تعداد گروه‌های متقاضی دارد، ولی پیش‌بینی ما زمانی بین سه روز تا یک هفته برای هر نمایش است که زمانی 45 روزه را می‌برد و احتمالا تا خرداد ماه ادامه خواهد داشت.»
