چراکه آنها مانند برخی از هنرمندانی نیستند که به شیوه کارمندان هرگونه کم‌لطفی مدیران تئاتر را برمی‌تابند؛ هنرمند هستند و حساس و طبع‌شان به گونه‌ای است که با نگاهی دقیق اجتماع را رصد می‌کنند و با شیوه‌ای منطبق با ذائقه مخاطب عام و خاص تئاتر نمایشنامه‌هایی به روی صحنه می‌برند که در لایه‌های مختلف با مخاطب تئاتر و حتی مخاطب عام ارتباط برقرار می‌کند اما گویا در این روزگار به صلاح نیست که اینگونه هنرمندان در جشنواره اصلی تئاتر کشور حضور یابند و تازه به دوران رسیده‌هایی که چندان چفت کار تئاتر نشده‌اند و هنوز به عنوان نویسنده، کارگردان و... به تشخص نرسیده‌اند اما بسیار پرمدعا هستند، جای این هنرمندان متعهد و صدالبته کاربلد را بگیرند؛ آدم‌هایی که خودشان مدیر تئاتر بوده‌اند و دوسره بار زده‌اند و اکنون هم کارهایی در تئاتر انجام می‌دهند که اسم هنر نمی‌توان بر آنها گذاشت اما دریافتی فراوان دارند.
2 - شاید مسئله کنونی مدیران تئاتر کشور این باشد که هنرمندان شاخص تئاتر مراجعه‌ای به جشنواره سی‌ویکم تئاتر نداشته‌اند که کاری اثری ارائه کنند اما در اینگونه موارد برای یک مدیر باید همزمان کمیت و کیفیت مهم باشد و برای همین باید خود سراغ آنها بروند و برای آنکه جشنواره‌شان پربار بوده و پررنگ و آب باشد از آنها بخواهند که با حضور خود جشنواره را اعتباری ببخشند... .
و صدالبته در دوره‌ای که برخی از هنرفروشان عرصه جولان یافته‌اند انتظار چنین موضوعی نمی‌رود. اما قادر آشنا به عنوان متولی جدید تئاتر باید ذهنیت آشکارتری نسبت به این آدم‌های واخورده داشته باشد و اعتبار خود را به اینها گره نزند و جشنواره فعلی را که متولی اصلی آن است از این حاشیه‌ها خارج کند.
3 - به هر حال چه بخواهیم و چه نخواهیم در جشنواره سی‌ویکم تئاتر فجر آنگونه که از اخبار و احوال برمی‌آید شاهد اثری غیرمنتظره نخواهیم بود؛ اثری که با دیدنش مخاطب تکان بخورد و تا چند ساعت ذهنش مشغول آن باشد. از سوی دیگر چیزی که در جشنواره امسال شاهدیم هجوم اهالی سینما و تلویزیون به تئاتر برای کسب اعتبار هنری است که وجهه آنها را به عنوان یک کاربلد در سینما و تلویزیون به عنوان هنرمندانی که تئاتر هم کار کرده‌اند پس کار بلدند موجه جلوه دهد؛ آدم‌های چهره‌ای که در تئاتر هیچ حرفی برای گفتن ندارند؛ البته حضورشان دهن پرکن خواهد بود و این برای بیلان‌کاری مدیران هنر تئاتر و جشنواره فعلی نیز خوب است حضور غیرموجه آنها در تئاتر اعتبار تئاتر در ایران را پایین می‌آورد و عیار آنها کمتر جلوه می‌دهد و به اوضاعی می‌رساند که مخاطب تئاتر، تئاتر سطح اول کشور را خودآگاه و ناخودآگاه با تئاتر لاله‌زاری و آثاری که صرفا برای فتح گیشه به روش سطحی تماشاچی را دلشاد می‌کند، قیاس کند.
4 - باید فکری کرد که تئاتر بیش از این افول نکندو جشنواره برتر تئاتر کشور [فجر] چنین خالی از اسم و اعتبار نشود.
