زمزمه‌هایی که بین تمام آنها ترجیع‌بند مشترکی وجود خواهد داشت و آن هم مقایسه آسمان زرد با اینجا بدون من و پرسه در مه است. بهرام توکلی حالا یکی از فیلمسازان مهم سینمای ایران است که علاقه‌مندان جدی سینما فیلم‌هایش را دنبال می‌کنند و دنبال کشف لحظه‌های درخشان در آنها هستند. برای عده‌‌ای این اتفاق با فیلم پرسه در مه رخ داده و برخی دیگر که تعدادشان هم بیشتر است معتقدند اینجا بدون من فیلم درخشانی بوده. بعد از ساختن فیلمی که هم تماشاگر عادی سینما آن را پسندیده و هم مخاطب جدی‌تر به شدت به آن علاقه‌مند شده و پس از طی‌کردن مسیری که هر جور بخواهیم آن را ارزیابی کنیم نمی‌توانیم به این نکته اشاره نکنیم که روالش رو به بالا و صعودی بوده، حالا نوبت به فیلم چهارم رسیده و البته انتظارها هم حسابی بالا رفته است.
بهرام توکلی به عنوان کارگردان یک تفاوت محسوس با هم‌نسلانش دارد و آن فقدان علاقه به جلوه‌گری و تلاش برای مطرح‌کردن خودش است. او تقریبا پای هیچ دعوا و جنجالی نیست، اسمش زیر هیچ بیانیه‌ای نمی‌آید و اگر فیلمش به جشنواره راه نیابد، برخلاف بقیه اعتراض نمی‌کند و نمی‌گوید که حقش را خورده‌اند. برعکس یادداشت می‌نویسد و آرزو می‌کند که جشنواره پررونق برقرار شود. این رفتاری است که تقریبا با روحیه اغلب کارگردانان سینمای ایران منافات دارد؛ روحیه و رفتاری که نشانه و نمود آن را می‌توانیم در فیلم‌های متفاوت توکلی نیز مشاهده کنیم و حالا نوبت آسمان زرد کم‌عمق است؛ فیلمی که با رفت و برگشت‌های زمانی و روایت غیرخطی‌اش و احتمالا لحن، ضرباهنگ و پرداخت متفاوتش یکی از فرازهای مهم جشنواره امسال را رقم خواهد زد. بهرام توکلی فیلمسازی که منحصر به فرد و متفاوت است و فیلمش چه خوب درآمده باشد و چه بد، به احتمال قوی طعمی متفاوت را به ذائقه مخاطبان خواهد چشاند.
