او که بهترین مدال تاریخ ورزش دوومیدانی ایران را کسب کرده، حتی بعد از المپیک هم مشکلات مالی‌اش برطرف نشده. او همان است که قبل از المپیک بود؛ ذره‌ای از انتقادهایش نسبت به مسئولان ورزش کشور کم نشده و البته صحبت‌هایش منطقی به‌نظر می‌رسد؛ به‌خصوص آنجا که می‌گوید: «برای تکرار موفقیت در المپیک به امکانات المپیکی نیاز دارم». حدادی این‌روزها به‌دنبال گرفتن موافقت کمیته ملی المپیک برای جذب مربی خارجی است؛ مربیای که بتواند او را در مرز آمادگی نگه دارد تا به موفقیت‌هایش ادامه دهد. حدادی امیدوار است در فروردین‌ماه در رقابت‌های جایزه بزرگ آمریکا رکورد آسیا را بشکند، اما دغدغه این‌روزهای حدادی جذب مربی و تقبل‌کردن هزینه‌هایش از سوی کمیته ملی المپیک و فدراسیون دوومیدانی است. گفت‌وگوی احسان حدادی با همشهری را می‌خوانید.
- برای حضور در سمیناری به آمریکا رفتی مدت زیادی آنجا ماندی؛ ظاهرا در آنجا اردو برگزار کرده بوده‌ای. به غیر از این اتفاق مثبت، این سفر آیا اتفاق بدی هم داشت؟
اتفاق خوب که چه عرض کنم. من اول برای حضور در سمیناری که در آمریکا برگزار می‌شد، به آنجا رفتم. خوشبختانه مربیان زیادی در این سمینار حضور داشتند و من در آنجا با چند تا از این مربیان صحبت کردم. با آقای اشمیت صحبتی داشتم و قرار شد که در آمریکا زیرنظر این مربی کار کنم. حدود یک‌ماه‌ونیم با این مربی تمرین کردم. البته یکی دو مربی دیگر نیز حضور داشتند که مدت کمی هم با آنها تمرین کردم. هر دو از مربیان آمریکایی بودند. به‌طور کلی تمرینات خوبی داشتم. اینها از اتفاق‌های خوبی بود که در سفر به آمریکا افتاد و اتفاق بد این بود که بی‌پول شدم و مجبور شدم برگردم.
- آقای اشمیت را از قبل می‌شناختی؛ چه شد که دوباره با این مربی همکاری کردی؟
من قبل از المپیک لندن این مربی را می‌شناختم. او مربی بزرگ و توانایی است و به همین دلیل با این مربی همکاری کردم. آقای اشمیت شاگرد قهرمان نداشته، با اینکه خودش نایب قهرمان المپیک بوده اما همانطور که گفتم او مربی بزرگی است.
- در آنجا مربیای بود که دوست داشته باشی مربی‌ات باشد؟
با گِرد کانتر، قهرمان المپیک پکن صحبت کردم. او یکی از بهترین پرتابگران دیسک دنیا بود و قراردادی هم با جایی نداشت و می‌توانست مربی من شود ولی این اتفاق نیفتاد. البته با لارس ریدل یکی از برترین پرتابگران تاریخ پرتاب دیسک دنیا هم صحبت‌هایی کردم، ولی هنوز چیزی مشخص نیست. این را هم بگویم که من از مربی‌هایی که با آنها کار کردم، راضی نبودم چون تکنیک‌مان با هم جور نبود.
- بعد از مقام دومی المپیک لندن آیا در سمینار آمریکا توجهی هم به تو شد؟ یعنی افتخارآفرینی تو بازخوردی هم داشت؟
واقعیت این است که این سمینار هر دو سال یک‌بار برگزار می‌شود و مربیان و ورزشکاران بزرگ دنیا در آن جمع می‌شوند. معمولا بعد از المپیک و همینطور رقابت‌های بزرگ بهترین‌های این رشته یک جا جمع می‌شوند و اتفاق خوبی هم هست که می‌افتد. در این سمینار معمولا هر کسی به‌دنبال چیزی است و من هم به‌دنبال مربی برای خودم بودم. برخی می‌آیند تا بدانند که ضعف‌هایشان در رقابت‌های جهانی و المپیک به چه دلیلی است. این سمینارها فضای خوبی دارد و همه می‌توانند به خواسته‌های خودشان برسند. من هم دنبال این بودم که مربیان بزرگ را بیشتر بشناسم و بدانم که آنها چه خصوصیاتی دارند و با توجه به آن، مربی خودم را انتخاب کنم.
- ظاهرا اصرار داری که با اشمیت آلمانی قرارداد ببندی؟
هنوز معلوم نیست و ایشان تک‌گزینه من به‌حساب نمی‌آید. اگر اشمیت نشد، مربیان دیگری هستند که جزو گزینه‌های مربیگری من باشند. در ضمن در همه جای دنیا ورزشکاران پرتاب دیسک مربی را خودشان انتخاب می‌کنند و من هم باید ببینم چه می‌شود. در حال حاضر آقای اشمیت در آمریکا به‌سرمی‌برند. با آقای کیم هم صحبتی داشتم و او گفت نمی‌تواند مربی من باشد، ولی می‌تواند به من مشاوره بدهد.
- در جایی گفته بودی احتمالا در رقابت‌های آسیایی و جهانی شرکت نخواهی کرد؛ دلیلش چیست؟
اگر هزینه‌هایم را پرداخت کنند، به امید خدا در رقابت‌های آسیایی و جهانی شرکت می‌کنم ولی اگر کمیته ملی المپیک و فدراسیون هزینه‌هایم را پرداخت نکنند، قطعا در این مسابقات شرکت نخواهم کرد. مدتی که در آمریکا بودم همه هزینه‌های سفرم را خودم پرداخت کردم.
- بعد از مدال المپیک به‌نظر می‌رسد دیگر برای مدال آسیایی و جهانی انگیزه زیادی نداری؟
نه، اتفاقا اینطور نیست. دوست دارم مدال آسیایی و جهانی بگیرم اما شرایط هم باید فراهم باشد. من اگر پول نداشته باشم، چطور باید در مسابقات شرکت کنم؟ به هر حال، من برای کشورم مدال گرفته‌ام و کمیته ملی المپیک و فدراسیون می‌توانند هزینه‌های حضورم در اردوها و مسابقات را پرداخت کنند. بالاخره من که بدون پول نمی‌توانم اردو بروم و تمرین کنم.
- پیش از المپیک هم نسبت به پرداخت‌نشدن هزینه‌هایت انتقاد کرده بودی؛ حتی یک‌بار در نشست خبری علیه فدراسیون دوومیدانی و کمیته ملی المپیک موضعگیری کرده بودی. ظاهرا موفقیت بی‌سابقه‌ات در المپیک هم تغییری در رفتار مسئولان این دو کمیته ایجاد نکرده؛ دلیلش چیست؟
البته من بعد از المپیک تقریبا ایران نبودم و بعد از چهار‌ماه برگشتم. هنوز صحبتی با مسئولان انجام نداده‌ام و سعی می‌کنم تا یک هفته دیگر تکلیف خودم را مشخص کنم.
- المپیک بعدی را چطور می‌بینی؟
ان‌شاءالله امیدوارم زمینه فراهم باشد و بتوانم به‌سادگی در اردوها حضور پیدا کنم. باید بتوانم تمرین کنم و به اردوهای مختلفی بروم تا با آمادگی در المپیک بعدی حاضر شوم. هنوز هیچ‌چیز معلوم نیست و تا هزینه‌های من را تقبل نکنند، از دست من کاری ساخته نیست. در المپیک لندن امکانات فراهم بود، مربی داشتم، ماساژور داشتم و... برای همین هم توانستم موفق باشم. به هر حال، همه‌‌چیز به هزینه‌ها بستگی دارد؛ اگر پول ندهند، مجبور می‌شوم در مسابقات کشوری شرکت کنم.
- کمیته ملی المپیک و فدراسیون با بقیه ملی‌پوشان دوومیدانی هم مثل تو رفتار می‌کنند؟
در تیم ملی دوومیدانی تنها من هستم که هزینه‌هایم را از جیب خودم می‌دهم اما هزینه دیگر ملی‌پوشان را مسئولان می‌دهند. این در شرایطی است که کاری که من در المپیک انجام دادم با دوومیدانی‌کاری که مقام آسیایی دارد، قابل قیاس نیست اما می‌بینید که شرایط فعلی من چطوری است. تازه من کسی بودم که به قول دوستان مثلث را تبدیل به مربع کردم و چنین وضعیتی دارم.
- معمولا انتقادهای زیادی از فدراسیون و کمیته المپیک می‌کنی؛ فکر نمی‌کنی با این کار رودرروی آنها قرار می‌گیری و همین موضوع به ضررت تمام می‌شود؟
مطمئنا در روزهای آینده نشست خبری خواهم داشت و اگر هزینه‌های مرا پرداخت نکنند، بازهم انتقاد می‌کنم. من الان همه کارهایم را خودم انجام می‌دهم؛ حتی ویزا را هم خودم تهیه می‌کنم. حرف من این است، ورزشکاری که می‌خواهد در المپیک نتیجه بگیرد، باید امکانات المپیکی داشته باشد؛ مثل مربی، ماساژور، پزشک، اردو و... همه اینها باید امکانات یک ورزشکار باشد، نه برای چند نفر. من با بقیه فرق می‌کنم، چون در المپیک به غیراز من کسی نبود که بتواند به فینال رقابت‌های دوومیدانی صعود کند. من نایب‌قهرمان المپیک شده‌ام. من معتقدم این هزینه‌هایی که قرار است برای من بشود، تنها ورودی ندارد و خروجی هم دارد. اینها را باید مسئولان عزیز ما بدانند. ما در تاریخ ورزش کشورمان تنها در سه رشته مدال المپیک داشتیم و من این تعداد را به عدد چهار رساندم. این کم چیزی نیست.
- ما ورزشکاری نداشته‌ایم که بتواند در ورزشگاه اصلی رقابت‌های المپیک دور افتخار بزند ولی تو این کار را انجام دادی...
در المپیک لندن و تنها در ورزشگاه اصلی 100هزار تماشاچی حضور داشت. پربیننده‌ترین ورزش المپیک دوومیدانی است. هر کشور را در المپیک با ورزش دوومیدانی آن می‌شناسند؛ چون ورزش مادر است. متأسفانه وقتی یک مربی، ماساژور و... می‌آید، مسئولان می‌گویند که ما برای دوومیدانی خیلی هزینه کرده‌ایم، درحالی‌که ورزش ما انفرادی است و هزینه‌کردن در آن خیلی به چشم می‌آید. واقعیت این است که رشته ما انفرادی است و مردم ما باید بدانند که ورزش دوومیدانی به این شکل است.
- باشگاه پرسپولیس از لحاظ مالی چقدر می‌تواند به پرداخت هزینه‌های تمرینی و اردوی تو کمک کند؟
واقعیت این است که باشگاه پرسپولیس هم اسپانسر من است و هم باشگاه من. قراردادم هم خرداد92 به پایان می‌رسد. البته پرسپولیس موظف نیست که هزینه اردوهای مرا بپردازد. من فقط لباس این تیم را می‌پوشم و چند وقت پیش هم در لیگ برای پرسپولیس مسابقه دادم.
- قرار بود در تست دروازه‌بانی تیم فوتبال پرسپولیس شرکت کنی؟
هنوز این اتفاق نیفتاده، ولی در فکرش هستم. اصلا هم شوخی نیست و اگر امکانات فراهم شود، تست دروازه‌بانی نمی‌دهم، ولی در غیراین‌صورت قطعا تست می‌دهم و می‌روم دنبال فوتبال. حالا اجازه بدهید آقای رویانیان را ببینم، دلم برای او تنگ شده، چون چهار‌ماه است او را ندیده‌ام. با او صحبت کنم، تکلیفم روشن می‌شود.
- یعنی این احتمال هست که فصل بعد به‌عنوان یکی از دروازه‌بان‌های پرسپولیس در لیگ فوتبال حضور پیدا کنی؟
حالا چرا پرسپولیس و تیم ملی نه؟
- اتفاقا با کناره‌گیری مهدی رحمتی از تیم ملی به‌نظر می‌رسد فرصت خوبی باشد؟
نه بابا، ما کسی نیستیم که بخواهیم با فوتبالیست‌ها دربیفتیم؛ به‌خصوص که فوتبالیست‌ها آدم‌های حساسی هستند؛ یک وقت ناراحت نشوند. البته من قبل از اینکه دوومیدانی کار کنم، فوتبال بازی می‌کردم.
- از کشورهای دیگر پیشنهادی داشته‌ای؟
اتفاقا همین چند وقت پیش پیشنهاد داشتم که مثلا بروم در کشوری تمرین کنم و بعد در تیم ملی کشورشان مسابقه بدهم. پورتوریکو بود و یکی دو کشور دیگر آمریکای جنوبی.
- پیشنهاد مالی آنها چطور بود؟
پیشنهادی ندادند و من هم به هیچ‌وجه راغب نبودم که از ایران بروم. نیازی هم ندارم که بروم. از این آدم‌ها هم نیستم که بگویم 10میلیارد دلار پیشنهاد داشتم و به‌خاطر منافع کشورم قبول نکردم. نه، اصلا به مرحله پیشنهاد مالی نرسید.
