سلول‌های بنیادی، درمان آرتروز زانو را میسر ساختند

به گزارش ایسنا، یک پژوهش کوچک نشان داد که این درمان به 67 درصد پیشرفت در ترمیم غضروف کمک کرده و محققان بر این باورند که که این روش می‌تواند جایگزین عمل جراحی تعویض مفصل شود.

این درمان از یک داروی پیشگامانه موسوم به Cartistem استفاده می‌کند. Cartistem ترکیبی از سلول‌های بنیادی خون بند ناف با پلیمر طبیعی هیالورونان است که نقش مهمی در بهبود زخم ایفا کرده و همچنین یکی از اجزای اصلی غضروف مفاصل است.

این درمان را می‌توان برای غضروف آسیب‌دیده پس از عمل جراحی آرتروسکوپی به عنوان یک مکمل عمل در شیوه ریزترک مورد استفاده قرار داد که یکی از شیوه‌های معمول برای ترمیم غضروف است.

غضروف مانند یک جاذب شوک عمل کرده و یک سطح نرم را ارائه می‌کند که سر خوردن نرم استخوان‌ها بر روی یکدیگر را ممکن می‌سازد. با این حال این لایه ممکن است در اثر پیری از بین رفته و باعث درد و ورم و ایجاد بیماری آرتروز می‌شود.

این بافت مانند دیگر بافت‌های بدن در زمان آسیب نمی‌تواند به سرعت خود را ترمیم کند چرا که از رگ‌های خونی و عصبی کمی برخوردار است. درمان‌های کنونی شامل داروهای مسکن، فیزیوتراپی و استروئیدها یا تعویض بخش یا کل زانو است. حدود 40 هزار درمان این چنینی در سال در جهان ارائه شده و امید است که با درمان سلول‌های بنیادی بتوان آن را کاهش داد.

در حالی که خود زانو از سلول‌های بنیادی برخوردار بوده که قابل تبدیل به سلول‌های غضروف هستند، اما تعداد آنها با افزایش سن کمتر شده و کارآیی آنها کاهش می‌یابد. دانشمندان برای غلبه بر این مشکل، سلول‌های بنیادی زانو را استخراج کرده و میزان آنها را در آزمایشگاه پیش از کاشت مجدد آنها در زانو افزایش می‌دهند.

با این حال این امر نیازمند استخراج و کاشت بوده و به دلیل تعداد محدود سلول بنیادی در دسترس در این اندام، تنها بخشی از آسیب ترمیم می‌شود.

درمان جدید محققان بر اساس سلول‌های بنیادی به دست آمده از خون بند ناف بوده که فعال‌تر از سلول‌های بنیادی بالغ هستند و پژوهش‌های حیوانی نشان داده که کارآیی آنها در تولید غضروف بهتر است.

خون توسط بانک خون بند ناف با کارآیی بیمه درمانی انگلیس جمع‌آوری می‌شود. معمولا بندناف پس از وضع حمل دورانداخته می‌شود اما برخی مادران آنها را برای کمک به پژوهش‌ها اهدا می‌کنند. سلو‌ل‌های بنیادی از این اجزا استخراج شده و پس از پرورش در آزمایشگاه به یک ماده ژل مانند تبدیل و سپس توسط جراحان در ناحیه آسیب‌دیده اعمال می‌شود.

به گفته محققان، این درمان می‌تواند به خصوص برای افراد سالخورده و بیماران دارای مناطق آسیب‌دیده بزرگ مورد استفاده قرار گیرد.

پس از یک پژوهش کوچک بر روی 10 بیمار در سئول، اکنون دو کارآزمایی قرار است بر روی 50 فرد در دانشگاه راش آمریکا و بیمارستان زنان بریگهام و هفت بیمارستان در کره انجام شود.