تا لحظه نوشتن این مطلب تحرکی از سوی متولیان دولتی مطبوعات هم ندیدیم. همین امروز جشنواره مطبوعات هم بود. کاش به چند خبرنگار اصلا جایزه نمی‌دادند اما از حرمت و شرافت خبرنگاران در همان جلسه سخنی می‌گفتند. لابد واکنش به جایزه سیاسی اسکار به «آرگو» خیلی مهمتر از حفظ حرمت روزنامه‌نگاران است.
بعد از تشکیل مجلس هفتم، رئیس وقت مجلس نشستی با مدیران رسانه‌ها و مطبوعات گذاشت تا راهکارهای تعامل بهتر قوه مقننه و رسانه‌ها بررسی شود. تعداد زیادی از نمایندگان، نه تنها جدیدالورود به مجلس بودند بلکه برای اولین بار در چنین سطحی از حاکمیت قرار می‌گرفتند.
من ابتدا به ضعف عمومی شناخت ابزار رسانه و الزامات حرفه روزنامه نگاری، بویژه در میان مدیران دستگاه‌ها و نهادها اشاره کردم. گفتم که به دلیل نبود احزاب، ضعف تربیت سیاسی داریم. همچنین بدلیل خاصیت جهشی برخی افراد که در مدت کوتاهی از گمنامی به پست‌های مهم می‌رسند، مشکل شناخت و سازگاری با سایر ارکان قدرت بویژه در حوزه نظارت های مردم نهاد داریم. سپس پیشنهاد دادم که یک دوره 30 یا 50 ساعته به عنوان «آشنایی با رسانه» برای همه نمایندگان مجلس گذاشته شود تا ضمن ارائه چکیده‌ای از مختصات حرفه روزنامه نگاری و کار ویژه‌های آن، مهارت تعامل با رسانه و خبرنگار را فرا بگیرند.
ضرورت‌های این پیشنهاد را هم فهرست و حتی هشدار دادم که اگر نمایندگان (بویژه چهره‌های نو) رسانه را نشناسند، مجلس از دو سو می‌بازد. هم ظرفیت بزرگی برای ارتباط با مردم را از دست می‌دهد و هم میدان، به جای تعامل صحنه منازعه و حاشیه خواهد شد. پیشنهاد رد شد. به فاصله چند روز یکی از نمایندگان نوظهور مجلس چنان خطایی در برخورد با خبرنگار روزنامه شرق داشت که هم ضربه جدی به شان مجلس و نمایندگان بود، هم لطمه به جناح سیاسی وی و هم البته اظهار لطف به اهالی مطبوعات! آن نماینده، تا همین امروز که سومین دوره نمایندگی در مجلس را می‌گذراند همواره با رسانه و اهل رسانه چالش داشته است. همان است که بود.
روزی عکاس رسانه‌ای که من مسئولش بودم، گزارش تصویری از مجلس فرستاده بود. در آن سلسله عکس‌ها، چند تصویر از حضور این نماینده عزیز در کنار رئیس مجلس بود. هر چه او با خشم و اشاره دست با لاریجانی سخن می‌گفت، او با خنده به روبرو می‌نگریست.
این نماینده محترم، بعد از شکایت بردن از من به نزد این و آن، تلفن زد. در حالیکه اولین بار بود که توفیق گفتگو با ایشان نصیب من می‌شد با حمله و عباراتی نا مناسب بنده و عکاس را مورد محبت قرار دادند. توضیح دادم که مجلس خانه ملت است و طبق قانون اساسی نمایندگان ملت در منظر عمومی هستند. خبرنگار هم نماینده وجدان عمومی است و ... ایشان قانع نشدند. گفتند هدف شما توهین به من بوده است. اصلا اسم من را هم می‌زنید که تحقیرم کنید. توضیح محترمانه و مشروح من کارگر نیفتاد. عاقبت در برابر برافروختگی و واژگانی که مرتب محبت می‌کردند، عرض کردم "چشم. از این به بعد اگر مایلید می‌گویم عکاس ما هر روز که به مجلس می‌آید از بقیه عکس خبری و از شما چند عکس پرسنلی بگیرد." تشکر کرد و گذشت!
همین نماینده عزیز این روزها طرحی را برای بار دوم جهت محدود کردن فعالیت خبرنگاران و عکاسان در پارلمان ارائه کرده‌اند. انگار نه انگار که مجلس قرار است خانه ملت باشد. دخمه که نیست. و اگر اینگونه باشد که او می‌خواهد؛ جلسات مجلس باید کلا غیر علنی باشد و قانون اساسی هم تغییر کند و مشروح مذاکرات مجلس برای اطلاع عموم به صورت زنده پخش نشود!!
البته ایراد به ارائه طرح نیست. حتی اگر نپسندیم، این حق نمایندگان است. اما استمرار اهانت‌های این نماینده به یکی از نجیب‌ترین، شریفترین و مظلوم ترین صنوف این کشور یعنی خبرنگاران قابل پذیرش نیست. خبرنگاران در محاصره انبوهی از مشکلات حرفه‌ای و اقتصادی هستند، اما بر مسئولیت‌های اجتماعی خویش استوار مانده‌اند. این نماینده امروز گفت «اینها عنوانشان خبرنگار است، اما در بین‌شان عده‌ای فاسد و هرزه نگار هم داریم»!
متاسفانه خبرنگاران از داشتن صنف و سندیکای قدرتمندی که فارغ از گرایش‌های سیاسی و با استقلال حرفه‌ای از حقوقِ بر کاغذ مانده آنها دفاع کند، محرومند. تا لحظه نوشتن این مطلب تحرکی از سوی متولیان دولتی مطبوعات هم ندیدیم. همین امروز جشنواره مطبوعات هم بود. کاش به چند خبرنگار اصلا جایزه نمی‌دادند اما از حرمت و شرافت خبرنگاران در همان جلسه سخنی می‌گفتند. لابد واکنش به جایزه سیاسی اسکار به «آرگو» خیلی مهمتر از حفظ حرمت روزنامه‌نگاران است. اما این انتظار هست تا رئیس و نمایندگان متعهد و بیدار مجلس، بخصوص از خبرنگاران پرتلاش پارلمانی و عموم خبرنگاران عذرخواهی و موضوع را پیگیری کنند. خبرنگار در برابر عموم مسئول است و خبر را برای افکار عمومی تهیه می‌کند، چه خوب که یکبار هم که شده مدعی العموم به جای برخورد با اهالی خبر، به دفاع از حداقل حقوق انسانی آنها برخیزد و از نماینده مذکور بخواهد یا فهرست خبرنگاران فاسد و هرزه نگار را ارائه کند و یا شهامت عذرخواهی را داشته باشد. خبرنگاران بیش از این نمی‌خواهند.
امروز در میان نطق نمایندگان، نادر قاضی پور نماینده محترم و فعال مردم ارومیه در مجلس، ساده‌ترین جواب را به طرح آن همکار بر افروخته خود داد. و با لهجه شیرین و دلنشین آذری گفت «آقا جان! من و شما خودمان اینجا موبایل داریم و دوربین داریم و هی از خودمان عکس می‌گیریم. چطور این حق را برای خودتان روا می‌دانید اما برای خبرنگاران روا نمی‌دانید؟»
نماینده محترم ارومیه به خوبی می‌داند که طبق قانون، خبرنگار به نمایندگی از افکار عمومی وظیفه دارد صحن مجلس را پوشش خبری و تصویری بدهد. پاسخ ساده او به نماینده‌ای که آزادانه به خبرنگاران توهین می‌کند، الحق مناسب‌ترین بود و لذا باید گفت «متشکریم آقای قاضی پور».
.......................................................................
بعد از تحریر: نماینده مذکور عصر امروز در جایگاه خبرنگاران پارلمانی مجلس حاضر شد و در اولین کلام گفت: من نیامده‌ام عذرخواهی کنم، آمده‌ام روشنگری کنم! نه شما به من نیاز دارید و نه من به شما! من به عنوان نماینده و شما به عنوان خبرنگار به هم احتیاجی نداریم.
او بیانیه‌ای سیاسی هم علیه خبرنگاران خواند با این ترجیع: «هرزه‌نگاران! ما تا آخر ایستاده‌ایم»
او همان است که بود
