بر اساس گزارش تلگراف، یکی از این ابداعات روبات پرستار بوده‌است که به پرستاری از سالخوردگان، یادآوری مصرف داروها به آنها،یادآوری وقت پزشک و حتی شستشو کمک می‌کند. این روبات رویای دانشمندی به نام سباستین ترون بوده‌است،فردی که توانایی‌های روباتیک خود را به گوگل وارد کرد.
تمرکز ترون بر روی احساس و موقعیت‌یابی روبات‌ها درسال 2005 توجه لری پیج،یکی از بنیانگذاران گوگل را به خود جلب کرد، ترون در آن سال خودرویی بدون راننده و خودکاری به نام استنلی را به همراه تیم محققانش در استنفورد رونمایی کرد. پیج که تحت تاثیر عملکرد استنلی در مسابقه‌ای صحرایی قرار گرفته بود، ترون و تیمش را در بخش موقعیت‌یاب گوگل استخدام کرد و به این شکل گوگل استریت یا گوگل خیابان در سال 2007 به وجود آمد و در پی آن، چند سال بعد خودروهای بدون راننده گوگل نیز وارد این پروژه شدند.
این اولین برخورد ترون با گوگل نبود، زمانی که وی در سال 200 بر روی روبات‌های پرستارش کار می‌کرد، به همراه تیمش موفق به دریافت بودجه و قطعات از فردی به نام اندی روبین شدند که به مطالعات روباتیک علاقه فراوان داشت. روبین در حال تاسیس شرکتی نرم‌افزاری به نام اندروید بود که همان‌سال آن را به گوگل فروخت، و در همان سال ترون و پیج با یکدیگر ملاقات گردند.
خودروی بدون راننده ترون در وزارت دفاع آمریکا نیز پرطرفدار است و با استفاده از تحقیقات وی شیوه مسیریابی ابداع شد که می‌تواند امکان موقعیت‌یابی مناطق جنگی توسط سربازان را فراهم آورد. همچنین این ابداع در مطالعات فضایی نیز تاثیرگذار بوده است زیرا یکی از همکاران ترون در سال 2009 وارد پروژه کاوشگر مریخی ناسا شد.
ترون در لابراتوار R&D گوگل همچنان درحال جان بخشیدن به ایده‌های روباتیکش است و علاوه بر هوشمند ساختن خودروها در تکمیل پروژه عینک گوگل نیز دست دارد، از سویی دیگر، همکار ایرانی‌اش، بابک پرویز استاد دانشگاه واشنگتن، تخصص خود را در ماشینی کردن انسانها در این لابراتوار به نمایش می‌گذارد. پرویز به واسطه تخصص و تحقیقاتش در زمینه نانوتکنولوژی و به ویژه مهندسی در سطوح مولکولی به پروژه عینک گوگل وارد شد.
شاید ابداعات وی در لابراتوارهای گوگل همچنان مخفی باقی مانده باشد،اما پرویز گامهای بلندی در زمینه تکنولوژی‌های پوشیدنی برداشته است. وی در سال 2008 درحال برطرف کردن مشکل ترکیب الکترونیک‌ها با استفاده از مواد غیر عادی از قبیل پلاستیک و شیشه بود، تحقیقاتی که زمینه‌ساز خلق عینکی با نمایشگر سه بعدی برای گوگل به شمار می‌رود.
پیش از آن نیز پرویز با ابداع لنزهای هوشمند واقعیت افزوده شده، دید را در چشم انسانها بهبود بخشیده بود، یا دست کم در تلاش بهبود دادن دید انسانها بود. در سال 2009 وی با تحسین فیلم‌های ترمیناتور، بر روی زیرنویس‌های مجازی که دید شخصیت‌های روباتیک فیلم را برای بررسی صحنه‌ها بهبود می‌بخشید، متمرکز شد. در سال 2011 طی همکاری با شرکت مایکروسافت، وی موفق به تولید لنزهایی شدکه به دیابتی‌ها کمک می‌کرد تا به صورت الکترونیکی میزان قند خون خود را اندازه بگیرند، بدون اینکه به استفاده از سوزن نیازی باشد.
لنزهای ابداعی پرویز به اندازه‌ای بزرگ هستند که بتوانند LED ها را در خود بگنجانند، و در عین حال به اندازه‌ای کوچک بودند که آسیبی به چشم کاربر وارد نکنند. مهندسان برای ترکیب صدها LED با هر لنز به پرویز و تیمش نیاز داشتند تا بتوانند نمایشگرهایی ترمیناتور مانند برای نمایش دادن واژه‌ها، نمودارها و تصاویر بسازند.
در این میان پرویز و تیمش به این نکته پی بردند که استفاده از گیرنده‌های رادیویی میکروسکوپی، حسگرها و آنتن‌های کوچک می‌تواند لنزها را به ابزاری برای کنترل شرایط فیزیکی بدن تبدیل کند، زیرا تمامی نشانگرهای زیستی موجود در خون را بر روی سطح چشم نیز می‌توان یافت. این لنزها با اینکه پیش از عینک‌های گوگل ابداع شده‌اند،اما تاکنون بر روی چشم انسان مورد آزمایش قرار نگرفته‌اند.
