بر اساس گزارش نیوساینتیست، این به آن معنی است که این سیاره و ساکنانش از سال 2006 به بعد سیگنال‌های رادیویی زمین را دریافت کرده‌اند.
ماه گذشته کورتنی درسینگ و دیوید چاربونو از مرکز هاروارد اسمیتسونیان در کمبریج ماساچوست اعلام کردند نزدیک‌ترین همسایه شبه‌زمینی سیاره زمین به احتمال زیاد در مدار کوتوله سرخ سرد و کوچکی درفاصله 13 سال نوری از زمین در حرکت است.
این دو محقق اطلاعات خود را از داده‌های تلسکوپ کپلر به دست آورده و موفق به کشف 95 کوتوله سرخ کم‌نور شدند که احتمال می‌دادند سیاره‌هایی در مدار آنها در گردش باشد. در نهایت این دو محقق پیش‌بینی کردند در مدار این کوتوله‌ها سه سیاره شبه‌زمینی در منطقه قابل سکونتی از ستاره‌هایشان در حرکت هستند.
این محققان تعداد کوتوله‌های سرخی را که دارای سیاره‌هایی به بزرگی نیمی از زمین یا 1.4 برابر زمین هستند را تخمین زده و دریافتند 15 درصد از این کوتوله‌ها دارای سیاره‌های شبه‌زمینی هستند. بر اساس میزان توزیع کوتوله‌های سرخ در کهکشان راه‌شیری، این آمار نشان داد سیاره شبه‌زمینی قابل سکونت احتمالا در فاصله 13 سال نوری از زمین قرار گرفته‌است.
اما در این تحقیق از تعریفی قدیمی از منطقه قابل سکونت استفاده شده‌است، مرز و محدوده این منطقه به درجه حرارت ستاره و نجوه جذب نور توسط مولکول‌های اتمسفری سیاره برای گرم نگه‌داشتن سیاره بستگی دارد. این محاسبات از سال 1993 به بعد به روز رسانی نشده‌اند.
به گفته راوی کوپاراپو محقق دانشگاه پن‌استیت در مطالعه ماه گذشته از مفهوم قدیمی منطقه قابل سکونت استفاده شده بود، از این رو وی به همراه محقق ارشد تحقیق قدیمی، فرمول کشف سیاره‌های شبه‌زمینی در مناطق قابل سکونت ستاره‌ها را به روز کردند. این‌دو از اطلاعات جدیدی درباره واکنش اتمسفر سیاره‌ها نسبت به نور ستاره‌ها استفاده کردند و مرز جدید‌تری را برای محدوده قابل سکونت ستاره‌هایی با درجه‌های حرارتی متفاوتی از خورشید، تعیین کردند.
اکنون محققان دانشگاه پن‌استیت با بررسی مجدد محاسبات درسینگ و چاربونو در تلاشند تا دریابند چند سیاره شبه‌زمینی محاسبه نشده در نزدیکی زمین وجود دارد. نتایج این بازبینی نشان داد درحدود نیمی از کوتوله‌های سرخ از سیاره‌های شبه‌زمینی در مناطق قابل سکونت برخوردارند و میانگین فاصله یکی از آنها می‌تواند 6.5 تا 7 سال نوری باشد، و این تخمین می‌تواند نشانه‌ای خوب برای ردیابی حیات فرازمینی باشد.
