شکسته‌ایم دل، ولی ندیده‌ایم
تمام عمر، حیف! کور مانده‌ایم
نمی‌تپیم با دلی که شیشه‌ای‌ست
تمام حرف‌هایمان کلیشه‌ای‌ست
زیاد غصه را بزرگ می‌کنیم
که «وای! مشکلم چه‌قدر ریشه‌ای‌ست!»
کمی به فکر قاصدک نبوده‌ایم
به فکر بال شاپرک نبوده‌ایم
میان شاعرانه‌های روزگار
نبوده‌ایم شاعرک، نبوده‌ایم
ز درد عشق بی‌نصیب مانده‌ایم
میان این جهان غریب مانده‌ایم
چه شد اسیر دست بی‌کسی شدیم؟
چرا، چه شد که بی‌شکیب مانده‌ایم؟
لیلا کلانتری
از رشت
