زمانی هر ورزشگاهی که مسابقات استقلال، پرسپولیس و یا تیم ملی فوتبال ایران درآن برگزار می‌شد، پر از تماشاگر بود و آنها که اطلاع چندانی از دنیای فوتبال نداشتند دچار این توهم بودند که تماشاگران ایرانی بهترین در دنیا هستند.
در سال‌های اخیرکه فرصت تماشای مسابقات لیگ‌های معتبر اروپا از طریق تلویزیون بیشتر فراهم شده است و تماشاگران ایرانی هم چندان حوصله رفتن به ورزشگاه را ندارند بهتر می توان درباره اینکه جایگاه فوتبال دوستان ایران در جهان قضاوت کرد.
زمانی که استقلال با یک گل از حریف عربستانی خود عقب بود و هنوز فرصت جبران داشت، هواداران استقلال با تشویق فرهاد مجیدی که با تصمیم کادر فنی جایی در فهرست 18نفره آبی پوشان برای این مسابقه پیدا نکرده بود، فشار روانی زیادی بر بازیکنان داخل زمین آوردند و در نهایت تیم‌شان با همان یک گل شکست خورد.
این تشویق اعتراض‌آمیز هواداران در حالی بود که استقلال حتی با وجود این شکست هم چیز خاصی را از دست نمی‌داد و همچنان صدر جدول گروه خود را حفظ می‌کرد و همین هفته گذشته هم موفق شده بود در عربستان الهلال را با نتیجه دو بر یک ان هم در دقایق پایانی شکست دهد.
وقتی این رفتار هواداران استقلال را با کاری که دورتموندی‌ها در مسابقه با مالاگا انجام دادند مقایسه کنیم شاید روشن شود که حمایت کامل هواداران از تیم (چیزی که هیچ جایگاهی در فوتبال ایران ندارد) تا چه اندازه می‌تواند در نتیجه مسابقه تاثیرگذار باشد و لحظه پیروزی را دلچسب تر کند.
هواداران بروسیا دورتموند در مسابقه با مالاگا تصویری موزاییکی فردی را درست کرده بودند که با دوربین به دوردست نگاه می‌کند و در زیر آن هم شعار در جستجوی جام گمشده را نوشته بودند تا نشان دهند که فقط به قهرمانی در اروپا فکر می‌کنند.
همین طرز تفکر هواداران بود که باعث شد، بازیکنان داخل میدان تا آخرین لحظه با تمام توان خود تلاش کنند و بازی دو بر یک باخته را با دو گلی که در دقایق 91 و 92 وارد دروازه حریف کردند تبدیل به پیروزی سه بر دو کنند و در کنار 80 هزار و 552 هواداری که تا آخرین لحظه تیم محبوب خود را تشویق می‌کردند، جشن صعود برپا کنند.
اگر انتظار پیشرفت در فوتبال ایران را داریم باید در تمام بخش‌ها پیشرفت کنیم. مسائلی مثل افزایش کیفیت فنی، امکانات ورزشگاه‌ها و حرفه‌ای شدن باشگاه‌ها تنها یک روی این سکه است. روی دیگر آن، دست یافتن به فرهنگ صحیح هواداری و حرفه‌ای شدن تماشاگران است. این دو روی سکه، پیشرفت فوتبال ایران را تضمین می‌کند.
اتفاقی که در مسابقه استقلال و الهلال رخ داد به هیچ وجه اتفاق تازه‌ای در فوتبال ایران نیست. سال گذشته وقتی که پرسپولیس در نخستین مسابقه فصل مقابل ملوان در دقیقه 40گل خورد، هواداران این تیم شروع به تشویق علی دایی سرمربی سابق خود کردند تا اعتراض خود را به تیم نشان دهند.
نکته جالب این بود که علی دایی در مدت دو فصل هدایت پرسپولیس نتایج فوق العاده‌ای به دست نیاورده بود تا دل هواداران برای دوران او تنگ شود، مسئله فقط این است که عادت کرده ایم از شرایط موجود ناراضی باشیم و به جای تلاش برای تغییر شرایط نامطلوب در آینده ای بهتر، به گذشته ای موهوم که بی جهت آن را آرمانی قلمداد می‌کنیم، دلخوش هستیم.
فشاری که هواداران پرسپولیس روی تیم محبوب خود وارد کردند تا زمان استعفای حمید استیلی از سرمربیگری این تیم ادامه یافت ونتیجه آن قرار گرفتن سرخپوشان در رده دوازدهم جدول به عنوان بدترین رتبه تاریخ این باشگاه شد.
این رفتارهای تماشاگران ایرانی فقط به بازی های باشگاهی محدود نیست و در بازی‌های ملی هم سابقه دارد.درمرحله پلی آف انتخابی جام جهانی 2002 ایران به مصاف تیم جهموری ایرلند رفت. در مسابقه رفت ایرلندی‌ها دو بر صفر به پیروزی رسیدند و در مسابقه برگشت ایران باید حداقل همین نتیجه را تکرار می کرد تا شانسی برای صعود به جام جهانی داشته باشد.
بازی برگشت با نتیجه بدون گل دنبال می‌شد و با وجود اینکه تماشاگران ایرانی خاطره صعود تاریخی مقابل استرالیا، آن هم در دقایق پایانی، را داشتند خیلی زود صبر خود را از دست دادند و با پرتاب سنگ و بطری به داخل زمین مسابقه فضا را برای ادامه مسابقه از سوی بازیکنان ایرانی سخت کردند.
در نهایت هم در حالی که بیشتر تماشاگران از ورزشگاه خارج شده بودند ایران با گل دقایق پایانی یحیی گل محمدی پیروز شد اما راهی برای صعود به جام جهانی پیدا نکرد و هوادار زیادی هم نمانده بود که در کنار گل محمدی برای این اتفاق تلخ گریه کند.
اعتراض به شرایط یک تیم حق هواداران است اما این اعتراض باید به مدد تیم بیاید نه اینکه خود حاشیه ای به مشکلات تیم بیفزاید.
زمانی که هواداران منچستریونایتد از عملکرد خانواده آمریکایی گلیزر در تیم محبوب خود ناراضی بودند برای اعتراض در دقایق پایانی مسابقات شال‌های سبز و زرد را دور سر خود می‌چرخاندند. با این کار فشار روانی به مربیان و بازیکنان وارد نمی شد و آنها همچنان مورد حمایت هواداران قرار داشتند و تنها واکنشی به مالکین باشگاه محسوب می شد.
پس از پایان مسابقه استقلال و الهلال، مجتبی جباری کاپیتان آبی پوشان به شدت از رفتار تماشاگران ناراحت بود و معتقد بود که بازیکنان دیگری غیر از فرهاد مجیدی در این فصل زحمت بیشتری برای استقلال کشیده‌اند و آنها شایستگی بیشتری برای تشویق دارند.
سال گذشته نیز حمید استیلی آرزو می‌کرد که هواداران پرسپولیس از حضور در ورزشگاه محروم شوند تا شاید بازیکنانش با فشار روانی کمتری در میدان حاضر شوند.
در رقابت‌های امسال هواداران تیم های آرسنال، شالکه، بایرن مونیخ، منچستریونایتد و بروسیا دورتموند به طور میانگین بیش از 99 درصد سکوهای ورزشگاه‌های خانگی خود را پر کردند.
میانگین حضور هواداران دورتموند در دیدارهای خانگی این فصل این تیم حدود 80 هزار و 500 نفر بوده است؛ یعنی 99.8 درصد سکوهای ورزشگاه . َآنها به تشکیل دیوار زرد در ورزشگاه وستفالن معروف هستند.
منبع: ایرنا
