علی کائیدی با بیان اینکه طرح پزشک خانواده با اعتبار کنونی حوزه سلامت قابل اجرا نیست، گفت: در چند سال اخیر مسئولان تنها وعده اجرای این طرح را داده‌اند اما حتی مردم هم از اجرای این طرح به‌طور کامل مطلع نیستند. وی با انتقاد از اختصاص ندادن اعتبار شش هزار میلیارد تومانی از سوی دولت برای اجرای طرح پزشک خانواده گفت: با توجه به کمبود اعتبارات در بودجه ۹۲، هیچ امیدی برای اختصاص اعتبارات لازم و اجرای این طرح نیست.
کائیدی با تأکید بر اینکه به‌طور حتم بهبود حوزه سلامت با اقدامات سلیقه‌ای مسئولان و وزرا محقق نمی‌شود، تصریح کرد: لازمه بهبود وضعیت حوزه سلامت توجه و اجرای محورهای برنامه پنجم توسعه و منویات رهبر معظم انقلاب است. وی با بیان اینکه ایران تا پایان برنامه چشم‌انداز ۱۴۰۴ در منطقه باید به رتبه نخست در حوزه سلامت، بهداشت و درمان برسد، یادآور شد: اما متأسفانه هم‌اکنون شاهد هستیم که ایران در تمام شاخص‌های حوزه سلامت در منطقه رتبه‌ای بین ۱۰ تا ۲۲ را دارد که این آمارها تأسف‌بار است.
نایب‌رئیس اول کمیسیون بهداشت و درمان مجلس، تغییر سیاست‌های حوزه سلامت در شرایط کنونی را ضروری خواند و گفت: به‌طور حتم با سیاست‌های کنونی در آینده امیدی به حوزه سلامت نمی‌توان داشت.اظهارات نایب‌رئیس کمیسیون بهداشت و درمان مجلس شورای اسلامی وقتی بیشتر قابل تامل است که همه برنامه‌ریزان و سیاستگذاران کشور خوب می‌دانند که سلامت به معنی برخورداری از رفاه کامل جسمی، روانی و اجتماعی است و تنها نبود بیماری، معلولیّت و ناتوانی نیست بلکه سلامت به‌عنوان یکی از عمده‌ترین حقوق انسانی تلقی می‌شود و در نتیجه همه مردم باید به منابع مورد نیاز برای تأمین سلامت دسترسی داشته باشند و این درحالی است که سلامت و برخورداری آحاد مردم از حتی سلامت نسبی در کشور ما در اولویت برنامه‌ها نیست و سلامت در کشور به حاشیه رانده شده است.
از سوی دیگر، اعتباراتی که به بخش سلامت اختصاص می‌یابد هر سال ناکافی‌تر از سال قبل است و به گفته کارشناسان بهداشتی کشور همان میزان ناکافی بودجه نیز به طریق مطلوب توزیع نمی‌شود، به‌طوری که در حال حاضر اغلب بودجه‌های بخش سلامت صرف درمان می‌شود گویی مهم‌ترین اصل تأمین سلامت که همان تقدم پیشگیری بر درمان است درکشور ما به فراموشی سپرده شده است.
افزایش بیماری‌های مزمن و متابولیک در کشور مثل فشارخون، دیابت، بیماری‌های قلبی و عروقی، انواع سرطان و بیماری‌های روانی و علاوه بر آن، کنترل‌نشدن برخی از بیماری‌ها، نبود امنیت غذایی نه چندان مطلوب و گرایش مردم به غذاهای فست فودی و کنسرو شده، و ضعیت نه چندان مطلوب خدمات بهداشتی به‌ویژه در بیمارستان‌های دولتی، کمبود تخت‌های بیمارستانی، نسبت پزشک به بیمار به‌خصوص در مناطق محروم، وضعیت نامطلوب اورژانس‌های بیمارستانی، فشار هزینه‌های بسیار درمان بر دوش مردم، نبود عدالت در سلامت، کمبود و گرانی برخی از داروها و بسیاری دیگر از مشکلات بهداشتی که مردم با آن درگیر هستند همه و همه نمایانگر آن است که به‌راستی وضعیت ایران از نظر شاخص‌های بهداشتی مطلوب نیست و باید فکر عاجلی برای آن کرد تا کشور دچار بحران‌های جدی‌تر در بخش سلامت نشود.
