باید آپارتمانتان نورگیر نباشد، باید از دیدن تلویزیون خسته شده باشی... و البته باید اهل مطالعه هم نباشی تا بدانی چه می‌گویم.
اگر این‌جور باشد، آن‌وقت می‌دانی در این‌جور مواقع، حرف زدن با یک دوست هم‌مدرسه‌ای یا هم‌سن از پشت تلفن چه مزه‌ای می‌دهد.
آن‌وقت می‌دانی که این‌جوری اصلاً متوجه گذر زمان نمی‌شوی، هر چند ممکن است مادرت بخوابد و از خواب بعدازظهر بیدار شود و تو را ببیند که هنوز پای تلفنی... یا پدرت با موبایل مادر تماس بگیرد و بگوید برای یک کار ضروری نیم ساعت پشت خط منتظر مانده است یا برادرت به محض رسیدن به خانه، تلفن را از پریز بکشد و بگوید: «می‌دانستم کار تو بوده....»
اما او چه می‌داند؟ او که همین الآن با دوستانش بوده و شاید شبیه همین حرف‌های تلفنی شما را رودررو با آن‌ها گفته و چه‌قدر خندیده.
این اتفاق برای خیلی از ما تکراری است. در همه‌ی تابستان‌ها و شاید در همه‌ی فصل‌ها، این اعتراض‌ها به صحبت با تلفن و این علاقه تکراری است. اصلاً به‌نظر ما گراهام بل تلفن را اختراع کرده تا حوصله‌ی ما سر نرود. چه‌طور؟ ببینید:
فاطمه: من با دوستم زیاد حرف دارم، روزی یک ساعت با هم حرف می‌زنیم.
ثنا: وقتی من با تلفن حرف می‌زنم همان موقع مادرم شروع می‌کند به انجام کارهای خانه، خب من نمی‌توانم گفت‌وگویم را نیمه تمام بگذارم.
آتنا: برادرم هر وقت بخواهد می‌تواند دوستانش را ببیند اما من نه! خب وقتی جایی مهمانی هستیم و دوستم تماس می‌گیرد یا پیامک می‌زند، نمی‌توانم جواب ندهم.
نیلوفر: من صحبت با دوستانم را به بقیه‌ی معاشرت‌ها ترجیح می‌دهم.
البته گفتنی است که مطالعات پژوهشگران نشان می‌دهد زمانی که زنان با دوستان مؤنث خود به‌طور مرتب صحبت می‌کنند شادتر و سالم‌ترند که دلیل اصلی آن هم افزایش سطح هورمون پروژسترون در بدن آن‌هاست که می‌تواند میزان استرس و ناامیدی را کاهش دهد.
دکتر سعید سلطانی، روان‌شناس و مشاور می‌گوید:«آن‌ها هم‌زبان هم هستند، هم عقیده و هم‌سن. ساعت‌های زیادی در مدرسه کنار هم هستند. آن‌ها حتی اقوام هم‌دیگر را از دور می‌شناسند و زندگی‌شان را دنبال می‌کنند، پس طبیعی است که بخواهند با هم در تماس باشند و از احوال هم باخبر باشند، اما می‌توانند برای کنترل زمان گفت‌وگویشان برنامه‌ریزی کنند. مثلاً جایی که حرفشان به تکرار می‌کشد تماس را قطع کنند و به ارتباط‌های دیگر هم، فکر کنند، چون وقتی مدت زیادی با تلفن حرف می‌زنید دیگر حوصله‌ی حرف زدن با فرد دیگری را ندارید و به این ترتیب ارتباط شما با خانواده مختل می‌شود. حرف زدن را کنترل کنید، چون پرحرفی خودش نیاز به مشاوره‌ی روان‌شناسی دارد و گاهی نشانه‌ی اضطراب است یا وسواس.
پس به فکر جایگزین باشید. مثلاً از خانواده بخواهید با هم به دیدن اقوامی بروید که نوجوانان هم‌سن شما دارند. دراین شرایط خواندن کتاب و مجله هم کمک خیلی خوبی است.»
این دیگر کار «بل» نیست!
زحمت تکمیل کردن تلفن را «مارتین کوپر» کشید. او سال‌ها پیش به‌عنوان مهندس الکترونیک در شرکت موتورولا کار می‌کرد. کوپر هم اولین گوشی قابل حمل را ساخت و هم اولین کسی بود که با گوشی تلفن همراه یک کیلوگرمی‌اش صحبت کرد؛ در سوم آوریل 1973. «کوپر» ایده‌ی ساخت گوشی تلفن همراه را از یک فیلم پربیننده در آن زمان گرفت. در یکی از صحنه‌های فیلم علمی- تخیلی«پیشتازان فضا»، یکی از شخصیت‌های اصلی با یک گوشی بی‌سیم حرف می‌زد. با دیدن این صحنه، ایده‌ی ساخت تلفن همراه به ذهن کوپر رسید و تصمیم گرفت روی عملی کردن این ایده کار کند.
حالا ما پیشتازان فضای خودمان هستیم. دنیای خودمان را داریم و می‌توانیم وقتی که در جشن، مراسم ختم یا مهمانی نشسته‌ایم، به مهمانی کوچک دیگری هم برویم و ارتباط زنده‌مان را با همه‌ی اطرافیان قطع کنیم و برویم سراغ یک ارتباط کوچک مثل گفت‌وگو با تلفن همراه یا پیامک زدن و باز ما تنهاییم، مثل وقتی که در خانه تنهاییم!
مهر، گزارش داده تعداد تلفن‌های همراه در ایران بیش از جمعیت کشور است و در ایران با بیش از 70 میلیون نفر جمعیت، بیش از 100 میلیون سیم‌کارت ثبت شده است. در ضمن طبق عادت‌های موبایلی ما ایرانی‌ها، روزانه بیش از تعداد جمعیت کشور پیامک در میان کاربران رد و بدل می‌شود.
