دکتر سام آلسلرد یک پزشک امریکایی در سال ۱۹۶۶ در جریان جنگ ویتنام مجبور شد دست راست یک سرباز ویتنام شمالی را که به ضرب گلوله مجروح شده بود از آرنج قطع کند. نام این سرباز نگوین کوانگ و اهل ویتنام بود.
پس از گذشت ۴۶ سال، دکتر سام تصمیم می‌گیرد نگوین، سرباز ویتنامی را پیدا کرده و دست قطع شده او را که به عللی آن را نگه داشته بود، تحویل دهد.
سام می‌گوید؛ استخوان‌های دست قطع شده این سرباز را به‌عنوان یادگاری از جنگ نزد خود نگه داشته بود. عجیب نیست؟! او پس از گذشت سال‌ها به ویتنام سفر کرد تا با اطلاعاتی که در دست داشت، سرباز مورد نظر را پیدا کند.
تحویل استخوان‌های دست بریده توسط دکتر سام
دکتر سام در این باره می‌گوید؛ در آن زمان مجبور شدم برای نجات کوانگ، دست او را قطع کنم. اما به‌جای دور انداختن استخوانش آن را نزد خود نگه داشتم. می‌دانم، کوانگ پس از دیدن من و استخوان دستش بسیار شگفت‌زده شده است.جای شگفتی نیز دارد.
کوانگ این سرباز ۷۳ ساله سابق ویتنام نیز در این باره می‌گوید؛ در زمان جنگ زخمی شده بودم و برای نجات خود در یک انبار برنج به‌مدت سه روز پنهان شده و منتظر کمک بودم.
در شرایطی که بین مرگ و زندگی دست و پنجه نرم می‌کردم هلی‌کوپترهای امریکایی انبار را شناسایی کرده و مرا یافتند. سربازان آمریکایی در شرایط جنگ می‌توانستند به راحتی مرا بکشند و یا....اما من به بیمارستان نظامی منتقل شدم.
کوانگ در ادامه می‌گوید؛ افتخار می‌کنم که خونم برای حیات کشورم ریخته شود. اما اینگونه نشد و زندگی شرایط دیگری برای من رقم زد. شاید من نسبت به سایر دوستان و همقطارانم مبارزم خوش‌شانس باشم. چرا که بسیاری از رفقای من در آن جنگ کشته شدند و آنچه را که من بعد از آن جنگ دیدم و تجربه کردم را نکردند.
در حال حاضر، این مرد ویتنامی، پس از سال‌ها کار در مزرعه برنج بازنشسته شده است. او استخوان‌های دست راست خود را برای تماشای عموم ، سمت چپ، سردر خانه خود در شهر انخه در استان گیا‌لای آویزان کرده است.
کشور ویتنام در حال حاضر، پر از جوانانی است که هیچ حافظه مستقیم از جنگی که در سال ۱۹۷۵ به پایان رسیده است، ندارند. جنگی که و موجب کشته شدن حدود ۵۸،۰۰۰ آمریکایی و ۳ میلیون ویتنامی شد. میراث جنگی که هنوز در ذهن جانبازان و بازماندگان آن، در حال پردازش حوادث و صدماتی است که در جوانانی شاهد آن بودند.
جان ارنست، متخصص جنگ ویتنام در دانشگاه ایالتی مورهد در کنتاکی در این باره می‌گوید؛ من تعداد زیادی از کهنه سرباز‌های آمریکایی را می‌شناسم که کیلومتر‌ها راه را به ویتنام سفر کرده‌اند تا وسایل شخصی، سربازان ویتنامی یعنی دشمنان سابق خودشان را به آنها بازگردانند. آنها این کار را به عنوان، یک راه حل برای دلجویی، نزدیک شدن انسان‌ها به یکدیگر و فراموشی دشمنی‌ها می‌دانند.
ارنست می‌گوید؛ این یک پدیده شگفت‌انگیز است. من از آنچه که باعث این تصمیم‌گیری بین سربازان کهنه امریکایی شده است، تعجب کرده و بسیار خوشحال هستم.
منبع: new
