این پاسخ هژبری، معاون پرورشی وزیر سابق آموزش و پرورش به پرسش خبرنگار باشگاه خبرنگاران جوان درباره استفاده دانش‌آموزان از لوازم التحریر خارجی و اقدامات آموزش و پرورش برای جلوگیری از این کار است که در 4شهریور امسال در بخش خبری20:30 شبکه2 سیما منعکس شد.پاسخ معاون محترم پرورشی وزیر سابق آموزش و پرورش از چند جنبه قابل بررسی و تامل است: نخست: وی اعلام کرده است که هر سال بخشنامه‌ای برای جلوگیری از استفاده لوازم‌التحریر خارجی به مدارس ارسال می‌شود، این در حالی است که مدیران مدارس اعلام کرده‌اند تاکنون چنین بخشنامه‌ای ارسال نشده است.
چنانچه معاون پرورشی وزیر سابق بخشنامه‌ای در این‌باره برای واحدهای آموزشی ارسال کرده‌اند نسخه‌ای از آن را برای اطلاع خوانندگان محترم روزنامه که یقینا بخش زیادی از آنها جزو پدران و مادران دانش‌آموزان هستند ارسال کنند تا منتشر کنیم.
البته برای نیاوردن موبایل به مدارس بخشنامه و مصوبه وجود دارد ولی برای استفاده نکردن لوازم‌التحریر خارجی هیچ بخشنامه‌ای وجود ندارد.
دوم: نحوه برخورد معاون پرورشی وزارتخانه با دانش‌آموزان است که به‌جای راهنمایی و ارشاد و تشویق و ترغیب و روشن کردن اذهان، آنها را تهدید به تنبیه می‌کند.اگر هدف نهایی از کارهای پرورشی تنبیه دانش‌آموزان است چه نیازی به معاونت پرورشی است، معاونت پرورشی پس از احیای مجدد در سال۸۵ تاکنون فقط روی کاغذ احیا شده و سخنان تهدیدآمیز معاون پرورشی نمونه بارزی برای اثبات این سخن است.
پرورش دانش‌آموزان مقدم بر مسئله آموزش است و در سایه فعالیت‌های پرورشی می‌توان دانش‌آموزان معتقد و متعهدی را به جامعه تحویل داد، پرسش این است آیا پرورش یا تنبیه و تهدید امکان‌پذیر است.سوم: نادیده گرفتن ممنوعیت تنبیه در مدارس است، در ماده76 آیین‌نامه انضباطی دانش‌آموزان، آموزگاران از هرگونه تنبیه بدنی، اهانت و تکالیف درسی با هدف تنبیه منع شده اند. گاه روح یک دانش‌آموز، بدون اینکه ملموس باشد به‌شدت آسیب می‌بیند، این آسیب به‌مراتب عمیق‌تر و بدتر از زخمی‌شدن جسم است. تنبیه، تنها به کتک‌زدن اطلاق نمی‌شود، در قانون، اهانت نیز ممنوع شمرده شده است.
بحث تنبیه دانش‌آموزان به قدری اهمیت دارد که قرار بود در آیین‌نامه جدید اجرایی مدارس اصلاح شود که تاکنون این چنین نشده است اما در عین حال در مصوبات موجود تنبیه دانش‌آموزان محکوم است و هیچ مقام، معلم و مدیری، حتی معاون پرورشی وزیر آموزش و پرورش نه اجازه تنبیه دانش‌آموزان را دارد نه اینکه آنها را تهدید به تنبیه کند.اگر پایان کارهای پرورشی به تهدید و تنبیه ختم می‌شود باید برای معاونت پرورشی نظام تعلیم و تربیت کشور فلسفه وجودی جدیدی تعریف کرد.
