وقتی می‌گفتند که فلان بازیکن خوب بازی کرده و آقای گل لیگ هم شده است، وی گفت: خوب بازی کردن کافی نیست، باید «تداوم» هم داشته باشد.
حکایت مذاکرات بغداد میان آمریکا، عراق و ایران نیز کم و بیش اینگونه است، ایران از سوی عراق و آمریکا به این مذاکرات دعوت شد. این دعوت خود به مثابه به‌رسمیت شناختن نوع بازی و کیفیت بازی ایران است. به عبارت دیگر ایران در صحنه منطقه‌ای آن‌قدر «خوب بازی» کرده و آن‌قدر این بازی خوب «تداوم» داشته که به مذاکرات بغداد دعوت شده است.
منظور از «خوب بازی کردن» آن است که ایران مصالح و منافع خود را به مصالح و منافع کشورهای همسایه و منطقه گره زده است.
کشورهای منطقه و همسایه به یاد دارند که ایران در شرایط دشوار و ناگوار حمله صدام حسین به ایران، حاضر نشد با شوروی که افغانستان را در اشغال داشت، معامله کند تا از سر این سودا فشار حملات موشکی صدام بر ایران کاسته شود.
سیاست مسئولانه ایران در منطقه به‌رغم همه کارشکنی‌ها و نامرادی‌ها، همواره صبورانه ادامه داشته است. این «تداوم در سیاست خارجی» خود به سرمایه عظیمی به نام «اعتبار و مشروعیت» در منطقه تبدیل شده است. اعتبار و مشروعیتی که سازمان ملل، شورای امنیت، اتحادیه اروپا، اتحادیه عرب و آمریکا فاقد آن هستند و از ناحیه این بی‌اعتباری، اهرمی برای اعمال سیاست‌های خود در منطقه دراختیار ندارند.
البته محافل غربی و صهیونیستی بسیار تلاش می‌کنند مردم و دولتهای منطقه را از ایران بترسانند و دائماً از گسترش نفوذ ایران یاد می‌کنند. گویی که گسترش نفوذ ایران در مقابل نفوذ کشورهای عرب قرار دارد.
در حالی که اگر واقع‌بین باشیم دولتهای عرب می‌توانند از این فرصت برای احیای موقعیت خود نیز استفاده کنند چرا که در هر حال تعامل با همسایه‌ای مثل ایران، بسیار راحت‌تر از معامله با دولتی است که با سیاست قایق‌های توپ‌دار عمل می‌کند.
آمریکا در خاورمیانه همواره به دو روش قدرت تخریب، توسل به زور و تحریم متوسل شده است. هر دوی این روشها یک نتیجه دارد و آن چیزی جز «تحمیل اراده» نیست.
در این شرایط ایران حداقل در پنجاه سال اخیر این فرصت را یافته که به‌عنوان کشوری منطقه‌ای نقشی در برقراری ثبات و صلح در یک کشور منطقه‌ای دیگر ایفا کند.
این اولین بار است که برای حل مسائل کشوری خاورمیانه‌ای، کشوری خاورمیانه‌ای نقش‌آفرینی می‌کند. کشوری که از قدرت سخت‌افزاری و نرم‌افزاری لازم برای ایفای این نقش برخوردار است.
قدرت منطقه‌ای ایران، واقعیتی است که اعمال می‌شود و نیازی به رسمیت شناختن کسی ندارد. ایران در 22 بهمن 1357 قدرت منطقه‌ای شد. واقعیتی که صدام را واداشت در شهریور 1359 به ایران حمله کند.
حمله‌ای که برای نابودکردن توان سخت‌افزاری و نرم‌افزاری ایران منطقه‌ای طراحی شده بود.
