براساس گزارش نشنال‌جئوگرافیک، دانشمندان آمریکایی براین باورند باران‌هایی که در سیاره زحل و مشتری می‌بارند برروی زمین از ارزش مالی بسیار زیادی برخوردار خواهند بود زیرا قطرات این باران‌ها از جنس الماس است.
اطلاعات جدید اتمسفری از این سیاره‌های گازی نشان می‌دهند که کربن در شکل کریستالی‌اش در اتمسفر این سیاره‌ها به وفور یافت می شود. توفان‌های رعدزا منجر به تبدیل متان به دوده‌های کربنی شده و این دوده‌ها در قالب توده سخت گرافیتی و سپس به شکل الماس از آسمان برروی سیاره فرومی‌ریزند. این الماس‌ها به گفته دانشمندان به تدریج در دریاهایی که در هسته‌های داغ سیاره‌ها قرار دارند ذوب می‌شوند.
به گفته کوین بینز از دانشگاه ویسکونزین مدیسون و JPL ناسا بزرگترین دانه الماسی که از آسمان این سیاره‌ها فرو می‌ریزد قطری برابر یک سانتیمتر دارد و به اندازه‌ای بزرگ هست که بتوان آن را برروی یک انگشتر کار گذاشت،البته مشخص است که این الماس‌ها تراش نخورده هستند.
به گفته وی میزان تولید سالانه الماس برروی سیاره‌ای مانند زحل هزار تن است. بینز می‌گوید بسیاری از او می‌پرسند که چگونه می‌توان چنین پدیده‌ای را برروی زحل دید،بدون اینکه واقعا راهی برای مشاهده بارش باران‌های الماسی برروی این سیاره وجود داشته باشد، پاسخ این سوال علم شیمی است که می‌تواند با توجه به ساختار شیمیایی اتمسفر این سیاره، درباره بارش الماس در زحل کاملا قاطعانه نظر دهد.
اورانوس و نپتون نیز در دسته سیاره‌هایی هستند که گفته می‌شود در آنها باران الماس می‌بارد، اما تاکنون مشتری و زحل در دسته این سیاره‌ها قرار نگرفته بودند زیرا دانشمندان شرایط جوی این دو سیاره را برای بارش الماس مناسب نمی‌دیدند.
محققان با تحلیل جدید‌ترین داده‌ها درباره فشار و حرارت در بخش‌های داخلی سیاره‌ها و همچنین بررسی داده‌های جدید درباره رفتار کربن در موقعیت‌های مختلف به این نتیجه رسیدند که کریستال‌های الماس در بخش وسیعی از این دو سیاره و به ویژه زحل باریده می شوند.
به گفته محققان این باران درخشان از لایه‌های بالایی اتمسفر و در میان توفان‌های رعدزا آغاز شده و منجر به شکل گیری دوده کربنی می‌شود. پس از آن دوده به سمت پایین حرکت می‌کند و فشار بروی آن افزایش می‌یابد و پس از طی کردن هزار و 600 کیلومتر مسافت، دوده به گرافیت تبدیل می‌شود.
در عمق 6هزار کیلومتری این توده‌های گرافیتی به تکه‌های سخت الماس تبدیل می‌شوند و این تکه‌های الماس برای رسیدن به سطح سیاره باید 30 هزار کیلومتر دیگر را نیز طی کنند. زمانی که الماس‌ها به سطح می‌رسند، فشار و حرارت به اندازه‌ای زیاد است که هیچ راهی برای جامد ماندن آنها باقی نخواهد ماند و الماس‌ها ذوب می‌شوند و این احتمال وجود دارد که از نتیجه ذوب این الماس‌ها دریایی از کربن مذاب برروی سیاره ایجاد شود.
