نمونه‌اش ابراهیم خلیل 3 ساله است که به گفته سازمان‌های امداد بین‌المللی در حمله شیمیایی 2ماه و نیم قبل در حومه دمشق جان به در برده اما 10روز بعد از گرسنگی مرده‌است. برای آن حمله شیمیایی که هنوز عاملان آن مشخص نشده‌اند، همه جهان بسیج شد و قطعنامه‌ای به تصویب رسید و بازرسان بین‌المللی اعزام شدند. اما برای گرسنگی کودکان سوریه که مرگی خاموش برای آنها رقم می‌زند، کسی به فکر اقدام فوری نیست.
سازمان ملل می‌گوید بیش از یک میلیون کودک سوریه‌ای از این کشور آواره شده‌اند و در مرزها یا در کشورهای همسایه محروم از تحصیل و آرامش، سرگردانند. از این تعداد 740هزار کودک کمتر از 11سال دارند. 3500کودک از میان این یک میلیون آواره، بدون خانواده‌شان به لبنان، اردن و عراق رسیده‌اند.
همه اینها در حالی است که با مخالفت گروه‌های شورشی و حامیان عربی آنها برای شرکت در کنفرانس ژنو 2، فعلا برگزاری این کنفرانس که تنها راه برای پایان دادن به درگیری‌های سوریه به‌نظر می‌رسد، در هاله‌ای از ابهام قرار گرفته‌است. حامیان عربی گروه‌های مسلحی که اکنون در سوریه مشغول جنگ هستند، نه‌تنها در راه برگزاری کنفرانس ژنو کارشکنی می‌کنند حتی حاضر به دیدار با اخضر ابراهیمی نماینده سازمان ملل در این‌باره نشدند، بلکه سهمشان در این جنگ فقط ارسال سلاح و مهمات برای روشن نگه داشتن آتش جنگ است.
سازمان ملل اعلام کرده که کشورهایی مانند قطر، فرانسه و روسیه، به تعهدات خود برای کمک مالی به آوارگان جنگ سوریه عمل نکرده‌اند. قطر که از نخستین کشورهای مداخله‌گر در جنگ سوریه بود و اکنون هم بازیگری جدی در پشت پرده است، یکی از ثروتمندترین کشورهای جهان است. اما به گفته سازمان ملل، این کشور کمتر از 3 درصد از تعهد مالی خود برای کمک به آوارگان سوریه‌ای را اجرا کرده‌است. این در حالی است که محموله‌های سلاح سبک و سنگین برای تجهیز گروه‌های شبه‌نظامی عمدتا خارجی که با ارتش سوریه مشغول جنگ هستند، بدون پنهانکاری و در حجمی بسیار بالا هر روز از مرزها به داخل سوریه سرازیر می‌شود.
اکنون دیگر بر کسی پوشیده نیست که بازیگران خارجی نمی‌گذارند آتش جنگ سوریه تا وقتی آنها نمی‌خواهند خاموش شود. طی 2 سال و نیم گذشته و در جنگ سوریه بیش از 7هزار کودک کشته شده‌اند. آنها هم که جان به‌در می‌برند، نسلی سوخته هستند که جز ویرانی و نفرت ارمغانی برای آینده ندارند. کودکان سوریه‌ای به جای سلاح، در انتظار لقمه‌ای نان هستند. گناه آنها زندگی در کشوری است که زمانی سرسبز و آرام بود. اما چون در گذرگاه حیاتی خاورمیانه قرار داشت، مورد طمع قدرت‌های منطقه‌ای و خارجی قرار گرفت و حالا به ویرانه‌ای تبدیل شده‌است.
