براساس گزارش CNN، به لطف آینه‌های غول‌پیکری که برروی کوه‌های محصور‌کننده شهر ریکن نروژ نصب شده‌اند تا پرتوهای درخشان خورشید را به این شهر بازبتابانند، سرانجام سرتاسر شهر ریکن روشن شد.
شهر کوچک ریکن در کف دره باریکی به نام وستفیورد در منطقه تله‌مارک در جنوب غرب اوسلو قرار گرفته‌است. ارتفاع قله‌های مرتفع کوه‌هایی که این شهر را در محاصره خود درآورده‌اند به دو هزار متر بالاتر از سطح دریا می‌رسد و همین دیواره‌های طبیعی، نیمی از سال مانع از رسیدن نور خورشید به این شهر کوچک می‌شوند، به بیانی دیگر ساکنان شهر ریکن از سپتامبر تا مارچ را در شهری تاریک و سرد زندگی می‌کنند.
اما شرایط ریکن در این هفته دستخوش تحولی درخشان شد و پروژه نصب آینه‌هایی غول‌پیکر که طرح آن یک قرن پیش ارائه شده بود، به پایان خود رسید و سه آینه پیشرفته با مجموع سطح انعکاسی 50 متر مربع برروی کوه‌های اطراف شهر ریکن نصب و بهره‌برداری شدند. به کمک این آینه‌ها مرکز تاریک و مغموم ریکن دوباره نور خورشید را به خود دید و محوطه‌ای برابر با 600 متر مربع از این شهر با کمک آینه‌ها روشن شدند.
این پروژه 850 هزار دلاری به لطف تکنولوژی‌های قرن 21 قابل اجرا شده‌است زیرا این آینه‌ها توسط سیستمی رایانه‌ای کنترل شده و هر 10 ثانیه یک‌بار متناسب با تغییر موقعیت خورشید تغییر حالت می‌دهند تا حداکثر نور خورشید را در طول روز به درون این شهر تاریک بتابانند.
ایده روشن‌سازی این شهر 100 سال پیش به ذهن ساکنان آن رسید. شهر ریکن در ابتدا به عنوان شهری صنعتی مختص شرکت نورسک هیدرو بنا شد. سَم اید بنیانگذار این شرکت به دنبال راهی بود تا بتواند تاریکی این منطقه را از بین ببرد تا به این شکل به کارایی کارمندان خود بیافزاید. در همان دوران روزنامه‌ای محلی طرح کتابداری به نام اسکار کیتِلسن را برای استفاده از آینه‌ها برای بازتاباندن نور خورشید به درون شهر چاپ کرد و این طرح نظر اید را به خود جلب کرد. محدودیت‌های تکنولوژی آن زمان مانع از آن شد که این طرح به سرانجام برسد و دانش آن زمان تنها توانست نور خورشید را تا بالای قله کوهستانی که ریکن را محاصره کرده بود برساند.
یک قرن پس از آن زمان، در سال 2005 طرح آینه‌ها توسط هنرمندان محلی دوباره بازبینی شدند و با کمک حامیان مالی و شرکتی به نام Solar Tower آینه‌های غول‌پیکری برای این شهر ساخته شده و بر دیواره کوه‌ها نصب شدند. نصب این آینه‌ها کار طاقت‌فرسایی بوده‌است زیرا هیچ جاده‌ای به سوی منطقه نصب وجود نداشت و متخصصان باید برای رسیدن به این منطقه بیش از یک ساعت کوهنوردی می‌کردند و تجهیزات با کمک هلی‌کوپتر به منطقه برده می‌شد. همچنین به دلیل اینکه امکان استفاده از جرثقیل در این منطقه وجود نداشت، مهندسان از تکنیک‌های 100 ساله، سه پایه‌های چوبی 9 متری، برای بلند کردن تجهیزات استفاده می‌کردند.
