ما از پروردگار خود، به روزی که از رنج و سختی آن رخسار خلق درهم و غمگین است، می‌ترسیم.
سوره‌ی انسان، آیه‌ی ۱۰
* * *
قهر خدا همیشه زلزله نیست. همیشه قحطی و خشک‌سالی نیست. همیشه روزهای بی‌باران نیست. قهر خدا گاهی بی‌خود و بی‌جهت غمگین بودن آدم‌هاست. گاهی لذت نبردن از صدای نسیم است، هنگاهی که در کوچه پس‌کوچه‌ها می‌پیچد و گاهی نداشتن فرصت برای مهربانی کردن است.
قهر خدا همیشه آشکار نیست. گاهی مثل یک سطح نازک نامرئی جانت را می‌پوشاند و تو را محدود می‌کند به خودت. گاهی قهر خدا را در پژمردن بی‌دلیل گلی دیده‌ایم و گاهی در بی‌هدف بودن‌هایمان. شاید هم آن را درست در لحظه‌هایی حس کرده‌ایم که راه را گم می‌کنیم و مقصدمان را از یاد می‌بریم؛ وقتی دچار یک سردرگمی عجیب می‌شویم شاید آن سردرگمی همان قهر خداست.
اما خدا در قهرش نمی‌ماند. مثل ما آدم‌ها کینه به دل نمی‌گیرد. قهرش هم از مهربانی به آدم‌هاست و از قهرهای کوچکش می‌گذرد. کافی است از ته دل بخواهی و برگردی. کافی است بگویی می‌خواهم دوباره با تو باشم. کافی است اشکی گوشه‌ی چشمت جای بگیرد و از بدی‌هایت احساس شرمساری کنی...
همین لحظه‌هاست که خدا به رویت لبخند می‌زند. تو را می‌خواند و بادبادک‌های روحت را از بند رها می‌کند و به‌سمت آسمان اوج می‌دهد.
باید آیینه‌ها را مرور کنی. اصلاً قبل از آن باید توی خانه‌ات هزار آیینه داشته باشی. نه آیینه‌هایی ساده که فقط تو را بازتاب می‌دهند؛ آیینه‌هایی که حقیقتاً خودت را به تو نشان می‌دهند. آیینه‌هایی بزرگ که دنیایت در آن‌ها جای بگیرد تا بتوانی دنیایت را تماشا کنی. راه‌هایش را از بی‌راهه‌هایش بشناسی. مقصدت را ببینی. چاه‌ها و چاله‌ها را حفظ کنی و رسم پرنده‌هایی را در جانت حک کنی که خود را به کم‌تر از آسمان نمی‌فروشند.
باید آیینه‌ای هم در کوله پشتی‌ات بگذاری. آیینه‌ای کوچک که اشتباه‌های کوچکت را به تو یادآوری کند؛ که یکی‌یکی جمع نشوند و کار دستت ندهند.
باید حواست را خوب جمع کنی. قهرهای خدا را بشناسی. با این‌که خدا زود از قهرهای کوچکش بر می‌گردد، اما نباید بگذاری این اتفاق بیفتد. چون قهرهای کوچکش یکی‌یکی جمع می‌شوند و هربار بیش‌تر روی روحت سنگینی می‌کنند. بگذار روحت سبکبال باشد. بگذار میان تو و خدا همیشه همه‌چیز خوب باشد. حس خوبی که از آشتی بودن خدا به آدم می‌رسد به هر چیز کوچک و بزرگی می‌ارزد. بگذار هر روز شاد باشی. بگذار همیشه فرصتی برای محبت کردن داشته باشی و نخواه بی‌هدفی در تو جای بگیرد. بگذار لبخند خدا اولین قدم تو برای آغاز روزت باشد. آیینه‌هایت را فراموش نکن.
