پادشاه سیاه چلسی

3 سال پیش، زمانی که دروگبا با 33 میلیون یورو از مارسی به چلسی پیوست، بیشتر هواداران لندنی نسبت به موفقیت او بدبین بودند.

 ولی فصل جاری، فرصتی بود تا این مهاجم ساحل عاجی، توانایی‌هایش را به رخ آبونه‌های استمفوردبریج بکشد.

 او نه تنها با 20 گل زده به عنوان آقای گل لیگ برتر شناخته شد، بلکه بهترین بازیکن چلسی نیز بود و پس از کریستیانو رونالدو به عنوان دومین بازیکن برتر مسابقات برگزیده شد. با درخشش دروگبا دیگر کسی به فکر نیمکت‌نشینی شوچنکوی بزرگ نبود...

ماجرا  از 3 سال پیش آغاز شد. پورتو در مرحله گروهی لیگ قهرمانان، میهمان مارسی بود و توانسته بود نیمه اول را با برتری 2 بر یک تمام کند. وقتی 2 تیم برای بازگشت به زمین آماده می‌شدند، مورینیو - سرمربی پورتو که در آن زمان شهرت فعلی را نداشت - به سمت دیدیه دروگبا، زننده تنها گل مارسی رفت و با فرانسوی نیم‌بند و شوخ‌طبعی همیشگی‌اش گفت:«خیلی دوست دارم تو را به تیمم ببرم ولی بودجه باشگاه چنین اجازه‌ای به ما نمی‌دهد. آیا در ساحل عاج پسرعمویی شبیه خودت نداری؟»

آن مسابقه با پیروزی 2-3 قهرمان پرتغال به پایان رسید. این شروع مسیر بود که با حذف باورنکردنی منچستریونایتد، لیون و دپورتیو و لاکرونیا جریانی پیداکردوسرانجام با پیروزی 0-3 پورتو در فینال مقابل موناکو به قهرمانی غیرمنتظره این تیم ختم شد. همین نتیجه درخشان در کارنامه مورینیو بود که آبراموویچ، مالک جدید و جاه‌طلب چلسی را متقاعد کرد که پدیده مربیگری اروپا را به تیمش ببرد.

6 ماه پس از آن ملاقات کوتاه در تونل ورزشگاه «ولودروم»، مورینیو در لندن بود و بودجه‌ای در اختیار داشت که با آن می‌توانست پای هر بازیکنی را به استمفوردبریج بکشاند.  او درنگ نکرد و نام دروگبا را در فهرست بازیکنان مورد علاقه‌اش به مدیران چلسی داد.

آن روزها فصل 2004-2003 فوتبال فرانسه به تازگی پایان یافته بود و دروگبا با وجود قهرمانی لیون، توانسته بود عنوان بهترین بازیکن فصل را از آن خود کند. او همچنین در نخستین فصل حضورش در مارسی، علاوه بر زدن 30 گل در جام‌های مختلف، این تیم را یک‌تنه به فینال جام یوفا رسانده بود؛ هرچند مارسی در فینال مغلوب والنسیا شد.

حضور درخشان یک‌ساله دروگبا در مارسی، کافی بود تا هواداران، او را با ژان پیر پاپن - گلزن اسطوره‌ای باشگاه - مقایسه کنند. در چنین شرایطی، جدایی او از مارسی به یک تراژدی شبیه بود ولی پیشنهاد 33میلیون یورویی چلسی سرانجام مدیران باشگاه فرانسوی را تسلیم کرد و او به عنوان گران‌ترین خرید تاریخ این باشگاه لندنی، به لیگ برتر پیوست.

تولد چلسی آبراموویچ با انبوه ستارگان نورسیده و فلسفه جدید مربیگری مورینیو، برای فوتبال جزیره شبیه به یک زلزله بود و همه منتظر بودند تا این مجموعه، هژمونی سنتی لیگ برتر را به هم بریزد. در این میان، هواداران چلسی بی‌صبرتر از دیگران بودند و طبیعی بود که آنها بیش از همه، روی مهاجم گران‌قیمت باشگاه زوم کنند.

او به اندازه پولی که به پایش ریخته شده بود، اسم و رسم نداشت. مطبوعات شکاک جزیره هم بر این آتش بیشتر دامن می‌زدند و در هفته‌های نخست ورود دروگبا سؤالی واحد دهان به دهان می‌چرخید؛ آیا این مهاجم ساحل عاجی ارزش این همه پول را دارد؟

 مانند هر تازه‌واردی، دروگبا نیاز به زمان داشت تا با سبک فوتبال لیگ برتر، سرعت و خشونت آن و همچنین ایده‌های مورینیو آشنا شود. بدین ترتیب، او در اولین فصل بازی در چلسی، نتوانست موفقیت مارسی را تکرار کند و حتی در بعضی بازی‌ها نیمکت‌نشین بود. با وجود این، در پایان فصل عضوی مؤثر از این مجموعه بود که قهرمانی لیگ را پس از 50 سال برای چلسی به ارمغان آورد و جام اتحادیه را هم فتح کرد.

فصل 2006- 2005 شروع بهتری برای دروگبا داشت و او در جام خیریه (دیداری بین قهرمان لیگ‌برتر و قهرمان جام حذفی) هر 2 گل تیمش را در پیروزی 1-2 مقابل آرسنال زد. سیر صعودی دروگبا در طول فصل نیز جریان داشت و غیر از تکرار قهرمانی لیگ برتر با چلسی، توانست به عنوان بهترین پاسور مسابقات شناخته شود.

در ابتدای مسابقات امسال لیگ برتر تصور می‌شد که دروگبا زیر سایه مهاجم بزرگی چون شوچنکو قرار گیرد، ولی هر قدر عملکرد مهاجم اوکراینی و برنده توپ طلای 2004 ناامیدکننده بود، دروگبا دورانی رؤیایی را پشت‌سر گذاشت. گلزن سابق میلان در ابتدا قرار بود مهاجم اصلی چلسی باشد، ولی او به‌تدریج محو شد و این دروگبا بود که بار خط حمله را به‌تنهایی بر دوش می‌کشید.

حتی کارشناسان فوتبال انگلیس از یکنواختی بازی چلسی و وابستگی بیش از اندازه آن به دروگبا انتقاد می‌کردند. مرور بازی‌های این تیم، نشان می‌داد که اساس حملات، توپ‌های بلندی است که برای دروگبا فرستاده می‌شوند. او همیشه با چرخش‌های استثنایی یا حفظ توپ فوق‌العاده‌اش، پایه‌گذار حملات بود.

دروگبا اعتراف می‌کند که این سبک بازی برای او بسیار طاقت‌فرساست و حتی در این مورد با مورینیو نیز صحبت کرده ولی حالا دیگر به آن عادت کرده است. در پایان فصل، هرچند چلسی نبرد فرسایشی لیگ را به منچستر یونایتد واگذار کرد ولی دروگبا موفق شد با 20گل زده به‌عنوان آقای گل شناخته شود.

او در مجموع مسابقات فصل، زننده 33 گل برای چلسی بود و پس از کریستیانو رونالدو به عنوان دومین بازیکن برتر لیگ شناخته شد؛ حتی بالاتر از جان تری و فرانک لمپارد (ستاره‌های انگلیسی باشگاه). او در 28سالگی اعتراف می‌کند که سال گذشته بهترین دوران فوتبالش بوده؛ حتی بهتر از روزهایی که در مارسی همه‌کاره بود؛ «حالا با فوتبال انگلیس کاملا آشنا شده‌ام و با تجربه‌تر از قبل هستم».

 حتی گل او به اورتون به‌عنوان زیباترین گل فصل لیگ برتر شناخته شد. در دقایق پایانی آن بازی و در حالی که 2 تیم مساوی بودند، دروگبا در حالی که پشت به دروازه حریف داشت، ضربه بلند پیترچک را با سینه مهار کرد و با چرخشی ناگهانی و ضربه‌ای قوس‌دار، دروازه حریف را از فاصله 35متری باز کرد.

چلسی در این فصل برای 4 جام دورخیز کرده بود ولی با از دست دادن لیگ برتر و لیگ قهرمانان، توانست فاتح جام اتحادیه و جام حذفی شود. جالب اینکه دروگبا زننده همه گل‌های چلسی در هر 2 فینال بود. در فینال جام اتحادیه، او موفق شد دوبار دروازه آرسنال را باز کند تا چلسی به برتری 1-2 برسد. در فینال جام حذفی نیز که با بازگشایی ورزشگاه ویمبلی همزمان شده بود و جنبه انتقامی هم داشت، دروگبا در دقیقه 116 دروازه منچستریونایتد را که تیم برتر میدان بود، باز کرد.

دروگبا علاوه بر این گل، نقش بزرگی در به هیجان‌آوردن هم‌بازی‌هایش پیش از آغاز بازی داشت و نشان داد که پس از 3سال، به یکی از ستون‌های اصلی تیم تبدیل شده است. جان تری - کاپیتان و یکی از بزرگان تیم - درباره حوادث قبل از بازی می‌گوید: «دیدیه همه بازیکنان را جمع کرد تا صحبت کند. حرف‌های او قبل از آغاز بازی بسیار تاثیرگذار بود. او گفت: من و شما همگی کمی اضطراب داریم. احساس همه‌مان مشترک است، ولی در این بازی می‌جنگیم و برای کمک به یکدیگر نهایت تلاشمان را انجام می‌دهیم».

همین حس تسلیم‌ناپذیری بود که موجب شد در اوج خستگی از مدافعان سختگیر یونایتد عبور کند و اولین جام حذفی انگلیس را برای خودش و مورینیو به ارمغان آورد.

اما ممکن است این آخرین بازی دروگبا با پیراهن چلسی باشد. او در مصاحبه‌های اخیرش گفته که دوست دارد بازی در لیگ‌های دیگر را نیز تجربه کند و همین یک جمله برای سرازیر شدن پیشنهادها کافی بوده است. لیون که 3 سال قبل هم در رقابت برای خرید دروگبا مغلوب چلسی شد، او را بهترین گزینه برای تقویت خط حمله‌اش می‌داند.

همچنین میلان، قهرمان جدید اروپا که از بازگرداندن شوچنکو ناامید شده و از مهاجمان فعلی‌اش رضایت چندانی ندارد، پیشنهاد 40میلیون یورویی برای جذب دروگبا داده است. ولی مورینیو که اختلافاتش با آبراموویچ را فعلا فراموش کرده و سال آینده نیز در چلسی خواهد بود، بعید است که با جدایی تاثیرگذارترین بازیکن این فصل تیمش موافقت کند.

رقابت با اتوئو
دروگبا در یازدهم مارس 1978 در آبـیــجان - پایتخت ساحل عاج - به دنیا آمد ولی از 5 سالگی به «برست» در شمال فرانسه آمد تا در کنار دایی‌اش که بازیکن همین تیم بود، زندگی کند. «لومان»، نخستین باشگاه حرفه‌ای او بود و در سال 2002 به «گنگان» دسته اولی پیوست.

او با زدن 17 گل در فصل 2003 - 2002 پرآوازه شد و المپیک مارسی موفق شد در جدال برای خرید او پیروز شود. یک فصل بازی در مارسی، سکوی پرتابی بود تا او به عنوان یکی از بهترین گلزنان قاره اروپا مطرح شود و به چلسی برود؛ هرچند هنوز هم در مارسی، محبوبیت فوق‌العاده‌ای دارد و هواداران آرزو می‌کنند روزی دوباره او را با پیراهن آبی آسمانی باشگاه ببینند.

دروگبا می‌توانست برای تیم ملی فرانسه هم بازی کند ولی زادگاهش ساحل عاج را انتخاب کرد و حالا سردمدار نسلی است که درخشان‌ترین دوران فوتبال این کشور را رقم زده است.
دروگبا و سایر هم تیمی‌هایش که اکثرا در باشگاه‌های مطرح اروپا بازی می‌کنند، با حذف کامرون نامدار در مرحله مقدماتی جام جهانی2006، موفق شدند کشورشان را برای نخستین‌بار به جام جهانی برسانند. با آنکه ساحل عاج در سخت‌ترین گروه مسابقات با هلند، آرژانتین و صربستان افتاده بود، با این وجود نمایش قابل قبولی داشت و سربلند حذف شد.

دروگبا به عنوان کاپیتان تیم، در بازی نخست مقابل آرژانتین، توانست نخستین گل تاریخ کشورش در جام جهانی را به ثمر برساند؛ هرچند این گل برای فرار از شکست کافی نبود.
اما در پس رقابت کامرون و ساحل عاج - یکی به عنوان قدرت سنتی و دیگری پدیده قاره آفریقا - رقابت ساموئل اتوئو و دیدیه دروگبا، ستارگان و گلزنان 2 تیم نیز جذابیت فراوانی داشته است.

این 2 در سالیان گذشته همواره رقابت نزدیکی برای کسب عنوان بهترین بازیکن قاره داشته‌اند.

اتوئو به لطف شهرت بیشتر و بازی‌های درخشان در تیم ملی کامرون و بارسلونا، موفق شد 3 سال پیاپی به این عنوان دست یابد. ولی دروگبا سرانجام در سال2006 توانست این رده‌بندی را به هم بزند و برای نخستین بار، عنوان «بهترین بازیکن قاره سیاه» را از آن خود کند.

او نه تنها توانست ساحل عاج را در رقابت با کامرون بالا بکشد، بلکه سرانجام اتوئو را نیز کنار زد و با ادامه این روند، می‌تواند به حفظ تاج و تخت آفریقایی‌اش امیدوار باشد. محبوبیت دروگبا در قاره آفریقا و به‌ویژه ساحل عاج موجب شد تا او در فوریه سال2007 به عنوان سفیر سازمان ملل برای توسعه کشورهای فقیر انتخاب شود و به این ترتیب، به رونالدو و زیدان – 2 سفیر دیگر این برنامه خیریه - پیوست.

او حالا پا در راه ژرژ وه آ، مهاجم سابق لیبریایی گذاشته که از ثروت و شهرتش برای نجات کشورش از فقر و جنگ داخلی استفاده می‌کند؛ او حتی نامزد ریاست جمهوری نیز شده بود. دروگبا هم بزرگ‌ترین آرزویش را پایان جنگ‌های داخلی ساحل عاج و بازگشت امنیت برای هموطنانش می‌داند؛ همان پسرعموهایی که مورینیو می‌خواست یکی‌شان را به پورتو ببرد.

جوانان آفریقا، گلزنان اروپا
درخشش دروگبا در چلسی، نماد اوج‌گیری مهاجمان آفریقایی است که این روزها در لیگ‌های بزرگ اروپا جزء بهترین‌ها هستند. گذشت آن روزهایی که بازیکنان قاره سیاه را تنها با قدرت بدنی و دوندگی بی‌پایانشان می‌شناختند.

حالا آنها از نظر تکنیکی نیز پابه‌پای ستارگان اروپایی و آمریکای جنوبی پیش می‌روند و حتی توانسته‌اند آنها را پشت‌سر بگذارند. روژه میلا، مهاجم 38‌ساله کامرون در جام جهانی 1990، آغازگر این راه درخشان بود و ژرژ وه‌آ، مهاجم لیبریایی موناکو، پاری‌سن‌ژرمن و میلان در اواسط دهه 90 توانست به‌عنوان بهترین مهاجم اروپا مطرح شود. حالا مهاجمانی مانند دروگبا و اتوئو، جانشینان شایسته‌ای برای این بزرگان به حساب می‌آیند.

رویارویی چلسی و تاتنهام در لیگ برتر، از این نظر جالب توجه بود. دروگبا و کالو، مهاجمان ساحل عاجی خط حمله چلسی را تشکیل می‌دادند و حسن میدو و قالی، مهاجمان مصری در سمت مقابل قرار داشتند. بررسی جدول گلزنان لیگ‌های مختلف اروپا نیز موفقیت مهاجمان آفریقایی را تأیید می‌کند.

بهتر است از انگلیس شروع کنیم که بنی مک کارتی، مهاجم اهل آفریقای جنوبی بلکبرن با 18 گل زده پس از دروگبا به عنوان دومین گلزن برتر شناخته شد. در اسپانیا نیز گلزنان آفریقایی‌ ترکتازی می‌کنند. فردریک کانوته، مهاجم اهل مالی سویا هفته‌ها در صدر جدول گلزنان لالیگا قرار داشت و حالا با 20 گل زده همچنان رقیبی جدی برای فان نیستلروی در راه کسب عنوان «پی‌چی‌چی» است.

نوشتن از اتوئو هم تکرار مکررات است. او سال گذشته فاصله‌ای تا کسب عنوان توپ طلا نداشت ولی مصدومیت بی‌‌موقعش موجب شد که کاناوارو به این افتخار دست یابد. او در این فصل نیز دچار مصدومیت زانو شد و این یکی از دلایلی بود که به نزول بارسا و حذف این تیم از لیگ قهرمانان انجامید. با وجود این، او در لالیگا 11 گل زده و در روزهای سرنوشت‌‌ساز پایانی مهره‌ای کارساز برای رایکارد است.

در بوندس‌لیگا، محمد زیدان - مهاجم مصری ماینتس - به عنوان پدیده نیم‌فصل دوم شناخته شد. او نیم فصل اول را در وردربرمن نیمکت‌نشین بود و تنها یک گل زد، ولی با انتقال به ماینتس موفق شد 13 گل دیدنی بزند؛ هر چند او نتوانست مانع سقوط ماینتس شود، ولی حالا با پیشنهادهای زیادی از سوی تیم‌های بزرگ آلمانی روبه‌رو است.

در لیگ فرانسه که همیشه سکوی پرتابی برای بازیکنان جوان آفریقایی بوده، ممدو نیانگ، مهاجم سنگالی مارسی نقش بزرگی در نایب قهرمانی این تیم داشت. او توانست حتی بهتر از جبرئیل سیسه ظاهر شود و با 12گل زده جزو بهترین مهاجمان این فصل لیگ فرانسه بود.

15 امتیاز چلسی مدیون دروگبا
 او در 60 بازی چلسی به میدان رفت و زننده 33 گل بود. (55/0 گل در هر بازی)
 چلسی در 41بازی از این 60 بازی پیروز شد.(5/69 درصد)
 دروگبا 5 بازی را در این فصل از دست داد که چلسی تنها در یکی از آنها پیروز شد.
 دروگبا زننده همه گل‌های چلسی در فینال‌های این فصل بود (2 گل مقابل آرسنال در جام اتحادیه و یک گل مقابل یونایتد در جام حذفی).

او زننده 28 درصد از گل‌های این فصل چلسی بود.
 او با 20 گل، بهترین گلزن این فصل لیگ برتر شناخته شد.
 دروگبا حدودا در نیمی از پیروزی‌های این فصل چلسی گلزنی کرد (20 از 41).
 از مجموع 13 پیروزی، یک بر صفر چلسی، دروگبا زننده 5 گل بود.