در این میان بیشتر راه‌حل‌هایی که طرح می‌شود، مربوط به وضع قوانین جدید ترافیکی، مسائل مربوط به غربال وسایل نقلیه و از این قبیل روش‌هاست که در قالب اقدامات کوتاه‌مدت و بلندمدت در این راستا قرار می‌گیرد.
هرچند هرکدام از این راهکارهای ارائه‌شده به نوعی مفید و مثمرثمر بوده و هر یک می‌تواند بخشی از این بحران را سامان دهد، نکته اینجاست که غفلت یا کم پرداختن به یک موضوع و راهکار مهم در این بین ما را از نیل به هدف کاهش آلودگی هوا و ایجاد محیطی سالم برای زندگی باز داشته است.
غفلت از نقش مشارکت مردمی در حل بحران آلودگی هوا و عدم‌ایجاد عرصه‌ای برای نقش‌آفرینی و مشارکت‌های مردمی خلأ چشمگیر بسیاری از برنامه‌های پیشنهادی است.
با مشارکت‌دادن تشکل‌های غیردولتی، شورایاری‌ها، فعالان اجتماعی- فرهنگی محلات، مساجد، هیأت امنای محلات و به‌طور کلی مردم در حل این موضوع و آگاهی‌بخشی لازم به آنها، می‌توان شاهد حرکت‌های گسترده مردمی در این راستا و کسب نتایج درخشان بود؛ نتایجی که شاید تحقق هر یک از آنها با روش‌های صرفا سلبی، آرزویی دست‌نیافتنی باشد.
سلامت امروز در گرو اقدامات کوتاه‌مدت و سریع فعلی با کمک فردفرد شهروندان عزیز تهرانی است که آثار آن در پدید نیامدن این معضل در آینده نیز تأثیر بسزایی خواهد داشت.
* سخنگوی کمیسیون فرهنگی - اجتماعی شورای اسلامی شهر تهران
