دلنوشته زارعی برای شیار ۱۴۳

مریلا زارعی در این متن آورده است: قرار بود با دیدن فیلم «شیار ۱۴۳» این فیلم برایم تمام شود ولی چنین نشد و پرونده‌اش برایم همچنان باز ماند. این فیلم، شیاری عمیق بر خاطراتم کشید نه به عمق 2‌ماه همراهی با شخصیت مادر بلکه شیاری به عمق خاطرات این سرزمین؛ خاطرات مادرانی که آرش‌هایشان را به این سرزمین هدیه دادند. پیشنهاد این نقش وسوسه‌ای دوگانه را در وجودم بیدار کرد. نقش مادر تازگی داشت اما می‌ترسیدم از کم‌تجربگی خالق آن و اعتراف می‌کنم این ترس تا امروز که به تماشای فیلم نشستم با من همراه بود. ترس از اینکه الفت قصه ما که به نوعی مام وطن بود به درستی خلق نشود. می‌ترسیدم مرثیه‌های باشکوه و هول‌انگیز این مادر که در جای جای سکانس‌ها تنیده بود در چینش و تقطیع پلان‌ها گم شود. می‌ترسیدم دوربین، عظمت این لحظه‌های مادر را نبیند، می‌ترسیدم آن معدن باعظمت مادر را حقیر کند... فیلمنامه شیار ۱۴۳ را کنار رود راین خواندم، همانجا که قهرمان فیلم «از کرخه تا راین» با خدایش نجوا می‌کرد. قصه‌‌ همان عطر و طعم را داشت ولی این بار روایتی زنانه بود و از زاویه مادران به فرزندان کرخه نگاه کرده بود. وقت انتخاب بود. من هم در کنار رود راین با خدایم نجوا کردم. آیا شیار ۱۴۳ می‌تواند گوشه‌ای از آلام مادران چشم‌انتظار را جبران کند؟ نمی‌دانم. واقعا نمی‌شد پیش‌بینی کرد. باید‌‌ رها می‌شدم... غرق می‌شدم... خیس می‌شدم. نقش سنگین و استثنایی این بزرگ‌مادر را پذیرفتم. رویارویی من با این مادر در‌ماه ضیافت پروردگار آغاز شد و چه آغاز مبارکی بود. رمضان برایم نسیمی آورد از جنس همه مادران غیور سرزمینم. گرمای تابستان، کوره ذوب مس، تنفس در هوای سنگین فلزی و چه باشکوه که با همت بلند همه یارانم در این کار دست به‌دست دادیم تا این مادر را زنده کنیم. شیار ۱۴۳ برایم آزمون صبوری بود و هست. خدا را شاکرم از این فرصت مغتنم و در پایان قدردان خالق اثر، خانم نرگس آبیار.