«شاید چهل سال پیش که فکر بازگشت به کشور و در خدمت جوانان میهن بودن این اندازه که امروز برایم روشن و لذت‌بخش است روشن نبود. فقط به این می‌اندیشیدم که جایم در غرب نیست و من مرد زندگی در سرزمین غربت آن هم در غرب نیستم. امروز که سال‌ها از آن زمان می‌گذرد درمی‌یابم که کاری بجا و تصمیمی درست اتخاذ شده است. هرگز فکر نمی‌کردم دوستان دانشجوی من این اندازه مرا بنوازند و بر من منت بگذارند این اخلاق ایرانی است و بزرگواری فرهنگی است که تالی آن در جهان امروز کمتر دیده می‌شود. خود را عمیقاً مدیون همه این دوستان و همه مردم بزرگوار کشورم می‌دانم و افسوس می‌خورم که کاش ذره‌ای از بزرگواری همه، به ویژه شهدا و جانبازان شریف را بتوانم ادا کنم و دعای خیر آنها را در پس پی زندگی باقیمانده‌ام داشته باشم.
علی‌اکبر فرهنگی
سوم اسفند یکهزار و سیصد و نود و دو»
منبع : ویژه‌نامه هدف و اقتصاد
