به گزارش ایسنا، در حالی که انسان‌ها از دهه 1940 به بعد از سونار استفاده کرده‌اند، پستانداران دریایی ده‌ها میلیون سال است که از سونار برای شکار طعمه استفاده می‌کنند.
گونه نهنگ جدید، موسوم به Cotylocara macei دارای بسته‌های هوایی در جمجمه‌اش بوده است؛ این بسته‌ها به سونارهای مدرنی شباهت دارند که دلفین‌ها از آن‌ها برای ارسال پرتوهای صوتی متمرکز‌شده استفاده می‌کنند.
نهنگ‌ها حدود 35 میلیون سال پیش، به دو گروه عمده تقسیم شدند؛ یکی از این گروه‌ها نهنگ‌های دندان‌دار و شکارچیانی فعال بودند و دسته دیگر نیز نهنگ‌های بی‌دندانی بودند که غذای‌شان را مانند کریل‌های میگومانند از اقیانوس‌ها می‌بلعیدند.
جاناتان گایسلر، پروفسور تشریح در موسسه فناوری نیویورک و رهبر تیم تحقیقاتی، در این باره می‌گوید: یک سیستم سونارمانند به حیوان مورد مطالعه امکان راهبری و یافتن غذا به ویژه در آب‌هایی را می‌داده که در آن، نور اندکی در اعماق زیاد و همچنین آب‌های متلاطم دارای گل و لای زیاد وجود داشته است.
فسیل‌های جدید در نزدیکی سامرویل در کارولینای شمالی و خارج از چارلستون حفاری شدند.
در حالی که Cotylocara به ظاهر مانند دیگر نهنگ‌های دندان‌دار امروزی کوچک‌تر عمل می‌کرد، در جزئیات با آن‌ها چندان هم مرتبط نبوده است. این عضو از یک خانواده منقرض‌شده بسیار زود از دیگر نهنگ‌های مکانیابی‌کننده پژواک، دلفین‌ها و گرازماهی‌ها جدا شد.
نهنگ‌هایی که از انعکاس صدا استفاده می‌کنند، صداهایی با فرکانس بالا را طریق گذرگاه دماغی دارای بافت نرم تولید می‌کنند که در بین جمجمه و حفره بینی قرار دارند. (دیگر پستانداران شامل انسان‌ها صدا را با استفاده از جعبه صوتی یا حنجره موجود در گلو تولید می‌کنند.)
زمانی که هوا از خلال گذرگاه دماغی نهنگ می‌گذرد، کلیک‌هایی با فرکانس بی‌نهایت بالا، تولید و سپس پژواک‌هایی از اشیا را منعکس می‌کند؛ این امر نهنگ را قادر می‌سازد به تصاویر شنیداری با تفکیک‌پذیری بالایی از محیط اطراف دست یابد. در نتیجه، حیوان می‌تواند ماهی را "ببینند" و در جهت مطلوب برای شکار آن حرکت کند.
